Historia wczesna

1080 – 1119 1122 - 11301132 – 1134

Pierwsi cywilizowani ludzie osiedlili się w Srebrogórzu około roku 1080, wraz z objęciem tronu królestwa Cintry przez Cerbina, założyciela dynastii Kruków. Nazwa krainy przyjęła się wśród Cintryjczyków dzięki Górom Srebrnym, w okolicy których znaleziono złoża srebra. Wydobywany przez Cerbina kruszec trafiał do królewskiego skarbca przez następne 26 lat, nim zasoby zostały wyczerpane. W trakcie ich eksploatacji poddani młodego króla toczyli nieustanne walki z tubylczymi plemionami elfów Aen Seidhe. Liczniejsi i lepiej zorganizowani ludzie budowali warownie w całej krainie, co dawało im znaczną przewagę nad elfami. Po latach starć większość elfów opuściło Srebrogórze, a król Cerbin podzielił krainę na sześć majątków, którymi zarządzali wyznaczeni przez niego wasale. Podział ten umożliwił sprawniejsze utrzymanie porządku w Srebrogórzu, choć lokalni panowie nierzadko toczyli między sobą spory terytorialne czy finansowe.


W roku 1119 jeden z wasali króla Cerbina, Emer Bezbrody z Grzywy (regionu położonego na północnym-wschodzie Srebrogórza), odkrył na swych górskich terenach kolejne pokłady srebra. W zamian za konstrukcję i uruchomienie nowej kopalni umierający król Cerbin ofiarował Emerowi prawo do zachowania wydobytego kruszcu przez pierwsze dwanaście miesięcy. Po upływie tego okresu srebro miało stać się królewską własnością, a korzyści wasala z eksploatacji poddane negocjacji.
Dzięki temu porozumieniu Emer Bezbrody znacząco zwiększył swój majątek, umocnił związki z cintryjską koroną oraz wyróżnił swoją pozycję wśród pozostałych panów Srebrogórza.
W roku 1120, gdy roczny termin wydobycia srebra dobiegł końca, Emer zawarł z następcą tronu nową umowę, na mocy której młody król Correl, syn zmarłego Cerbina, przyznał mu jedną dwudziestą pozyskiwanych z kopalni zasobów. Umowa zawarta była na czas nieokreślony, a zobowiązania obu stron przechodzić miały na ich dziedziców.


W latach 1122-1124, Jazgor z rodu Dzików, pan położonego na północnym-zachodzie regionu o nazwie Złotospady, zapożyczył się w krasnoludzkim banku Molnara na ogromne kwoty o wysokim oprocentowaniu. Tonący w długach Jazgor Dzik zmuszony był odstąpić Molnarom swój drewniano-kamienny zamek w Brzegówku, wraz ze wsiami Polna oraz Studnica.
Włości natychmiast wykupił od banku Emer Bezbrody, dzięki czemu wszedł w posiadanie całej północnej linii Srebrogórza, natomiast wywłaszczony ród Dzików przeniósł się na dalekie południe.


Rosnąca w Srebrogórzu siła Emera Bezbrodego wywołała w jego sąsiadach obawy o własne terytoria i w roku 1127 zawiązali przeciwko niemu sekretny sojusz. Głównymi podżegaczami do działań byli Volsangowie z Rheny oraz Wolfin z Lipy, pan regionu Wiekoborza. Sojusznicy drogą podstępu dokonali sabotażu kopalni srebra w Grzywie, co nadszarpnęło relacje Emera z królem Correlem, a następnie dopuścili się ataku na jego włości, doprowadzając do Wojny Trzyletniej.


Król Correl nie ingerował w zaistniały między srebrogórskimi panami zatarg z uwagi na trwającą budowę aparatu państwowego w stolicy oraz niepewne stosunki z północnymi sąsiadami zza rzeki Jarugi.


Wojna Trzyletnia doprowadzała do znacznego osłabienia Srebrogórza ponosząc za sobą setki poległych, i chociaż Emer miał widoczną przewagę nad zjednoczonymi wrogami, dążył do zaprzestania dalszego rozlewu krwi. Pieniędzmi i obietnicami amnestii przekupił panów z Niskobrzegu oraz Saldfenu, aby zwrócili się przeciwko Volsangom i Wolfinowi. Dywersanci zostali drastycznie zmiażdżeni w wyniku nagłej zmiany sojuszu, co położyło kres Wojnie Trzyletniej.
Region Rheny został podzielony na dwie części i przyznany panom z Niskobrzegu i Saldfenu, zaś Wiekoborze oddano pod władanie przyrodniemu bratu Emera, Zygfrydowi.


Po wylizaniu powojennych ran Emer Bezbrody wznowił pracę kopalni w Grzywie, a swą siedzibę przeniósł do zamku w Brzegówku. W roku 1132 gród wyburzono, by na jego miejsce rozpocząć budowę znacznie większej siedziby z czerwonej cegły, którą to Emer szczególnie sobie upodobał. Wokół rozległej twierdzy zaczęło wyrastać miasteczko portowe, później przechrzczone na Emersvort.


W roku 1134 najstarszy syn Emera, Feliks, wezwany został do stolicy Cintry, gdzie wkrótce powołano go na stanowisko kasztelana. Między królem Correlem a Feliksem nawiązała się przyjaźń, w wyniku której monarcha ofiarował młodzieńcowi rękę swej krewniaczki, Stefanii.


Dwa lata później doszło do przewrotu w Attre, księstwie lennym Cintry znajdującym się na południu. Tamtejszy diuk został pojmany przez rycerzy rozbójników i przetrzymywany był w swym zamku jako zakładnik.
Król Correl wysłał do Attre Emera Bezbrodego z zadaniem uwolnienia diuka i rozbicia buntowników. Emer oblegał zamek przez półtora roku, nim przyciśnięci głodem bandyci w końcu złożyli broń.
Za nadzwyczajne zasługi dla narodu król Correl nadał Emerowi lenno w postaci całego rejonu srebrogórskiego, co utworzyło Księstwo Srebrogórza z diukiem Emerem I jako jego jedynym władcą. Według umowy Srebrogórze zobowiązane było nieść Cintrze pomoc zbrojną lub finansową w razie potrzeby, a także oddawać jej trybut w wysokości jednej szóstej wydobytego w krainie srebra.