Chronologia wydarzeń

*spisaną chronologię należy czytać od dołu

 Sebastian var Roven: 1273 – obecnieJan Vadenkamp: 1268 – 1273Fleux de Cress: 1264 – 1268Rada Regencyjna: 1262 – 1264Regencja Kornetta: 1252 – 1262Emer II: 1229 – 1252Stefania: 1203 – 1229Steffron I: 1187 – 1203Klemens: 1184 – 1187Feliks: 1160 – 1184Emer I: 1138 – 11601131 – 1137 1122 – 1130 1000 – 1119

  • maj 1288 – Ernest Pryn umiera śmiercią naturalną. Jego jedyny syn, Albert przejmuje władzę nad zniszczonym Saldfortem. Lara de Routes rodzi pierwsze dziecko- Tirinę .
  • lipiec 1287 – Coraz trudniej ukryć zmieniającą się sytuację Polnej i srebrniki napływające z handlu rudą. Rozkwit osady zaczyna być wyraźnie widoczny, wpływy Zakonu Białej Róży również, jak i zastępowanie wiejskiej milicji uzbrojoną i umundurowana gwardia.
  • październik 1286 – Polna powoli, acz systematycznie rozrasta się. Wokół osady powstają zalążki palisady. Z rozkazu Edmunda miejscowi „pałkarze”, pełniący rolę straży, zostają przeszkoleni i następnie wcieleni do „Srebrnych Lwów”. Ci zaś stają się jego prywatną armią.
  • październik 1286 – Młody dziedzic Polnej oficjalnie przejmuje władzę, jako pierworodny syn Germota z Okoła. Młodzik ma pokaźne plany odnośnie rozbudowy osady, wszak na łożu śmierci obiecał ojcu, iż przyniesie chlubę swemu rodowi. Edmund wydał rozkaz utworzenia Gwardii.
  • sierpień 1286 – Z roku na rok krasnoludy z Mahakamu odnotowują w Starorzeczu coraz większe zyski. Jako neutralna strona wszelakich konfliktów, handlują z Emersvort, sprzedając im dobra po wyższej cenie przez doznaną w przeszłości urazę. Handlują również z Prynami, z którymi rozważają nawiązanie stałej współpracy.
  • 07 luty 1286 – Albertowi Prynowi rodzi się drugie dziecko – córka Gabriela. Zaczynają się pierwsze próby odbicia Saldstenu od dna oraz próby odzyskania utraconego Pensjonatu.
  • 1 październik 1284 – Edmund z Polnej w wieku lat siedemnastu zostaje pasowany na rycerza przez swego mentora – Aleksandra z Vangerbergu. Po tym też nieoficjalnie obejmuje władanie Polną.
  • sierpień 1284 – Podczas badania ruin nieopodal Polnej, a także okolicznych jaskiń zostają odkryte stare szyby kopalniane. Przybywa ekspedycja Zakonu Białej Róży do Srebrogórza pod dowództwem Komtura Geruna, wysłanego przez samego mistrza zakonu. Dochodzą do porozumienia z Danutą z Polnej i zajmują zdewastowaną twierdzę w elfich ruinach. Od tego czasu otrzymują za swą pomoc i ochronę Polnej oraz  szybów kopalnianych niemały procent z urobku.
  • kwiecień 1284 – Grupa zbrojnych z Polnej po kilku miesiącach krwawych starć ze Scoia’tael wyrzyna komando, zajmujące górskie ruiny miasta i zaprowadza porządek, obejmując pełną kontrolę na okolicznych terenach.
  • 07 marzec 1284 – Albertowi Prynowi rodzi sie dziedzic – Leonard. 
  • wrzesień 1283 – W Polnej zostaje zorganizowana grupa zbrojnych, w której skład wchodzi świta Zakonu Białej Róży pod wodzą Aleksandra z Vengerbergu, niedobitków zarzewskich, żołnierzy pod dowództwem Alvina z Okoła oraz najlepszych wojów z Polnej, z Gilbertem zwanym „Cieżką ręką” na czele. Grupa podejmuje się ochrony rozwijającej się osady. Korzystając z doświadczania i taktyk wojskowych prędko rozbija większe okoliczne bandy czy nilfgaardzkich dezerterów.
  • maj 1283 – W Polnej Danuta zawiera porozumienie z Aleksandrem z Vangerbergu i wysyła do niego na nauki swego syna Edmunda. Rosły 16-stolatek po poniżeniu, jakiego doświadczył w Saldforcie z chęcią przystaje na propozycję matki i godzi się na szkolenie u Aleksandra.
  • marca 1283 – Pod pretekstem rozkazu matki, 16 letni Edmund wraca do Polnej. Młody szlachcic żywi wielką urazę do swego, jak sądził, przyjaciela, za to, że odebrał mu narzeczoną.
  • 18 12stycznia 1283 – Albert Pryn żeni się z Joanną aep Sarter mimo usilnych sprzeciwów Edmunda z Okoła.
  • 12 kwietnia 1282 – Zostają ogłoszone zaręczyny Alberta Pryna ze szlachcianką Joanną aep Sarter. Albert odkrywa nieopodal złoże srebra i otwiera kopalnię, która zaczyna przynosić mu zyski.
  • 23 maj 1281 – Albert Pryn zostaje ogłoszony prawowitym następcą Ernesta oraz spadkobiercą Saldfortu, Saldsten i Pensjonatu. Anna zaś jako rekompensatę za doznane krzywdy dostała ziemię oraz prawa do wydobycia oraz pozyskiwania surowców z okolicznych kopalni.
  • marzec 1281 – Mahakamskie krasnoludy przybywają do Starorzecza. Dogadują się z obecnym tam oddziałem wojsk i biorą się za budowę warsztatów.
  • luty 1281 – Mahakamska Gildia Handlowa wyprowadza się ze Stolicy, uważając, iż warunki umowy, jakie przedstawił im namiestnik są poniżające i nie godne pracy krasnoluda. Nawiązują współpracę ze Starorzeczem, gdzie zaoferowano im wybudowaną już hutę, nowe warsztaty, dostęp do morza (czyli do handlu surowcami) oraz święty spokój.
  • grudzień 1280 – Ludność Polnej szybko się powiększa, sama wieś i tereny zaczynają zaś z jednej strony się rozwijać, z drugiej borykać z utrzymaniem porządku z racji powstałego chaosu z uchodźcami, braku silnej ręki, a także coraz to częstszych ataków ze strony wiewiórek. Po rozmowach Danuty z doradcami, zostaje jej zaoferowana protekcja Zakonu Białej Róży.
  • lipiec 1280 – Mahakamska Gildia Handlowa po przejęciu władzy w Emersvort przez namiestnika van Rovena zauważa spory spadek zysków. Namiestnik, uważając, iż Vadenkamp zgodził się na za dużo w umowie z Mahakamem zmienia jej warunki, na o wiele mniej korzystne dla krasnoludów. Ci zaś proszą o czas do namysłu.
  • 15 listopad 1279 – Edmund z Polnej wraca na nauki do Alberta Pryna.
  • 14 październik 1279 – Po śmierci Germota z Okoła, realną władzę w Polnej obejmuje wdowa po nim , Danuta. Ukochana przez lud z Polnej przejmuje zarządzanie do czasu dojścia do odpowiedniego wieku ich jedynego syna Edmunda. 
  • 13 październik 1279 – Umiera Germota z Okoła. Pomimo wieloletnich prób wzmocnienia jego ciała medykamentami i tymi oficjalnymi i tymi nieoficjalnymi, nie udało uratować się władcy Polnej. Wydano uroczysty pogrzeb, chowając go na cmentarzu nieopodal. Młody Edmund bardzo przeżył śmierć ojca, w którego był ślepo zapatrzony. Albert Pryn przybył na pogrzeb, aby wesprzeć swego podopiecznego.
  • 03 kwiecień 1279 – Młody Edmund po zaledwie 3 latach nauki u Pryna wraca do Polnej, aby spędzić ostatnie chwile z ojcem.
  • 06 styczeń 1279 – Emilia Pryn zostaje skazana przez męża na samotnię do końca swych dni. Wychodzi na jaw prawda o jej kochanku oraz o intrygach i zamachach, które zlecała. Komorzy, tudzież kochanek,  zostaje oskarżony o defraudację pieniądza i skazany na śmierć przez ścięcie – na oczach swej kochanicy.
  • 31 grudzień 1278 – Ślub Anny Chanvier i Alberta Pryna zostaje odwołany. Odbywają się procesy żałobne. Anna, tak mocno przeżyła śmierć ukochanego Hetterdorfa, że straciła jego dziecko, które nosiła.
  • 30 grudnia 1278 – W wyniku otrucia umiera Heinrich Hetterdorf.
  • grudzień 1278 – Rozpoczęto przygotowania do ślubu młodego Pryna i Anny Chanvier.
  • 20 listopada 1278 – W Saldforcie zostaje przeprowadzony zamach na Małgorzatę, jednak obrońca i długoletni przyjaciel Picarda – Rymbaba – skutecznie ów zamach udaremnił, zabijając napastnika.
  • 10 listopad 1278 – W Saldforcie oficjalnie zostają ogłoszone zaręczyny Alberta Pryna i Anny Chanvier.
  • 06 maj 1278 – W Saldforcie zostaje zorganizowany turniej na którym dziedzic Polnej wygrywa, a zwycięstwo dedykuje szlachciance, tej samej która dała wianek Albertowi. Mimo młodego wieku chłopiec okazuje się zdolnym wojownikiem i zdobywa w oczach mieszkańców szacunek. Joanna jednak po raz kolejny odrzuca zaloty chłopaka.
  • 30 sierpnia 1277 – Młody Edmund z Okoła zostaje odrzucony przez Joannę, która zwraca uwagę na młody wiek chłopca oraz jego pozycję. 
  • 16 lipca 1277 – Na jednym z bali zorganizowanych przez Emilię pojawia się młoda szlachcianka -Joanna aep Sarter, która bardzo szybko nawiązuje przyjazne stosunki z Albertem. Z jakiegoś powodu jej obecność i wspólne towarzystwo sprawia, że mężczyzna zaczyna odzyskiwać dawne ja. Widać, że oboje mają się ku sobie. Młody Edmund, który nie odstępuje Alberta na krok wpatrzony w urodę Joanny zakochuje się w niej z miejsca.
  • grudzień 1276 – Anomalie pogodowe ustają. Klęska nieurodzaju uderzyła w cały region i zabrała ze sobą wiele ofiar w ludziach, zwierzętach oraz plonach. Saldsten zostało zmuszone do importowania zboża i jedzenia. Miasto zaczyna popadać w długi, zablokowany transport i odcięte szlaki handlowe w mieście opartym na handlu sprawiają, że nastroje społeczne podupadają mocno.
  • listopad 1276 – Albert Pryn odzyskuje siły i wraca do zdrowia.
  • sierpień 1276 – Saldsten próbuje otworzyć na nowo szlaki handlowe, z marnym skutkiem. Tereny handlowe zostają zajęte przez okoliczną banderię, zasiedloną w upadłym Pensjonacie. Aby przejechać do miasta kupcy musza płacić haracze albo wybierać wiele dłuższe trasy na około niebezpiecznych ziem. Upalna pogoda, wszechobecne susze i towarzyszące im porywiste nawałnice nie sprzyjają wymianom handlowym.
  • 08 sierpień 1276 – Rympałek atakuje Saldfort, niszcząc bramę, jednak atak zostaje w porę odparty bez większych szkód.
  • czerwiec 1276 – W Saldfort zostaje zorganizowane uroczyste polowanie, mające na celu zatuszować niezgodę w rodzie Prynów. Polowanie zostaje zarządzone pod przykrywką pojawienia się białego jelenia – symbolu władzy oraz zwiastuna odrodzenia. Młody panicz zostaje raniony bełtem w ramię. Cudem udaje się go uratować.
  • 19 kwietnia 1276 – Van Roven po uporaniu się z problemem grodu, wraca do wprowadzania porządku w Emersvort. Miasto zostaje zamknięte na przyjezdnych. Zostaje wprowadzona godzina policyjna, slamsy zostają oddzielone od miasta.
  • 14 luty 1276 – Pensjonat po raz wtóry zostaje zaatakowany. Straż i wojsko zaczynają dawać za wygraną. Zaczynają zalęgać się tam bezdomni, uchodźcy i elfy. Ukochany Burzan Alberta Pryna oficjalnie staje się symbolem klęski dziedzica.
  • 1 luty 1276 – 9-letni Edmund zostaje wysłany przez matkę na nauki do Alberta Pryna, jako jego giermek. Albert przyjmuje na służbę młodego dziedzica z Polnej, jednak nie jest szczególnie mocno zaangażowany w szkolenie chłopca. Pełni raczej funkcje symboliczną. Faktycznym szkoleniem zajmuje się rycerz Julian, a etykiety chłopca uczy sama Emilia, jednocześnie próbująca wkupić się w łaski przyszłego pana ziemskiego.
  • 1 styczeń 1276 – Zarzewski gród zostaje niemalże doszczętnie spalony przez brutalne przedsięwzięcia ludzi van Rovena, który chciał się upewnić, że nie da się więcej z grodu pozyskać i nie będzie więcej stanowić zagrożenia dla Emersvort.
  • 7 grudzień 1275 – Tego dnia zaczęły się dziwne i groźne anomalia pogodowe. Zima uderzyła wielkim mrozem, jakiego nawet najstarsi mieszkańcy jeszcze nie doświadczyli.
  • 21 września 1275 – Lara de Routen zostaje wysłana z mężem do stolicy. Po jej zamążpójściu Cesarstwo znów spogląda łaskawym okiem na Saldfort.
  • 10 sierpnia 1275 – Odbywa się ślub Lary Pryn i Larysa de Routen.
  • 10 czerwca 1275 – W Saldforcie zostaje dokonany zamach na Annę Chanvier i jej matkę Elżbietę, jednak nie do końca się udaje. Kobiety przeżyły dzięki wsparciu zaprzyjaźnionego szlachcica Hetterdorfa.
  • 27 maj 1275 –  Germot z Okoła powraca z frontu wojennego. Władca twierdzy w Polnej wrócił z wyniszczonym ciałem i odniósł poważne rany pobitewne. Danuta sprowadziła medyków, aby ratować męża za wszelką cenę. Krążą plotki, że sprowadziła nawet czarodzieja, aby ten wpłynął na poprawę zdrowia swojego męża.
  • 3 marzec 1275 – Albert o mało unika wydziedziczenia przez ojca, mimo odzyskania tego, co zostało z Pensjonatu. Dziedzic ma wrażenie, że wygrał bitwę, ale przegrał wojnę. Chcąc pomóc bratu i załagodzić sytuację, Lara godzi się na ślub z Nilfgaardczykiem. Oficjalnie zostają ogłoszone zaręczyny.
  • 10 grudzień 1274 – Za poleceniem Ernesta Pryna z Pensjonatu zostaje wycofane wojsko, kupcy wyjeżdżają w pośpiechu. Niefortunnie, bo w dniu podjęcia decyzji na zamek trafia Anna uratowana przez szlachcica Hetterdorfa i jego świtę. W stronę Pensjonatu nadciąga oddział Rympałka. Ścierają się oni z ludźmi Alberta, których posłał wbrew woli ojca do obrony. 
  • 27 listopad 1274 – Rympałek wysnuwa żądania wobec Prynów, wysyłając palec Anny do zamku wraz z puklem jej czarnych włosów. Matka Anny, Elżbieta zwraca się o pomoc do Prynowej, która chce zgodzić się na warunki porywaczy i na oddanie Pensjonatu. Albert jednak nie godzi się, wywołuje tym samym podział w Saldforcie. Tropem szlachetnej rusza też jeden z okolicznych szlachciców Heinrich Hetteldorf.
  • 20 listopad 1274 – Komorzy skupiony na rozwiązaniu sprawy morderstwa w Saldforcie zaniedbuje sprawy miejskie. Zasoby straży miejskiej podupadają. Mniejsza ilość patroli przy bramach daje szanse Rympałkowi. Jego ludzie przekradają się przez bramy miasta i porywają powracającą do rodzinnego zamku tamtejszą szlachciankę Annę Chanvier, która przez większość mieszkańców uznawana była już za oficjalną prawowitą narzeczoną panicza Alberta.
  • sierpień 1274 – Saldfort zaczyna przeżywać prawdziwy faktyczny kryzys,. Jesienne zbiory z pól okazują się wyjątkowo nieurodzajne po upalnym lecie i mocnych przymrozkach wiosną. Zarówno sady, jak i orka nie przyniosły zysku dla miasta. Dodatkowo po Midinváerne lasy, biegnące w kierunku Grzywy, nocą stały się praktycznie nieprzejezdne. Mówi się, że na lesie ciąży klątwa Dorzecza i dusze, szukające ukojenia zaczynają pojawiać się coraz bliżej tamtejszej okolicy.
  • 11 czerwiec 1274 – W tajemniczych okolicznościach zostaje zamordowana Luizjana aep Diaret. Śmierć szlachcianki nie pozostaje bez echa. Ze stolicy zostaje sprowadzony śledczy, który ma pod okiem ambasady ustalić przyczyny śmierci wysoko postawionej szlachcianki oraz upewnić się, że Prynowie nie chcą dokonać buntu przeciw cesarstwu.
  • 10 maj 1274 – Czarny lis zostaje zaszlachtowany we śnie, podczas jednej z wielu popijaw z resztą wojska. Gród został przejęty przez grupę nilfgaardzkich dezerterów pod dowództwem rycerza w zarzewskiej opończy, łasych na srebro oraz inne dobra materialne ukryte w grodzie. To co zostało po zamknięciu kopalni zostało zrabowane i wywiezione. Gród opustoszał.
  • kwiecień 1274 – Zostaje zakończona odbudowa Saldsten, niestety domy zrobione na szybko zamiast budzić podziw, budziły trwogę. Zbudowane zostały z resztek tego, co zostało po budowie głównego miasta, dodatkowo cykliczne drobne najazdy ludzi Rympałka mocno wpłynęły na pośpiech i jakość budowy domów.
  • 11 marzec 1274 – Zostaje otwarta nowa cześć Saldfortu, nazwana Nowym światem. Na otwarcie nowej dzielnicy przybyli emisariusze ze stolicy, wraz z nilfgaardzką szlachcianką, krewną Emilii, Luizjaną aep Diaret która po otwarciu zagościła na dworze Baronów.
  • 02 grudzień 1273 – Rozrywacza ciał udaje się ubić, jednak straty w straży i wojsku liczone są w setkach. W kopalni zostaje zamordowana czarodziejka, współpracująca z Albertem. Chodzą pogłoski, że nie zabił jej sam potwór, a inny czarodziej. Kopalnia zostaje oficjalnie zamknięta i zabita drzwiami z dwimerytu.
  • 11 listopad 1273 – Rympałek korzystając z okazji napada po raz kolejny na Saldfen, podpalając stajnie w Pensjonacie. W pożarze ginie kapitan Straży leśnej Omar. Saldfort buduje strażnicę leśną za bramą miejską. Albert bezskutecznie namawia ojca, by wzmocnić obronę Pensjonatu. Pryn odrzuca prośby syna, za namową Komorzego wzmacnia mury miejskie oraz baszt. Decyzja Baronessa tym samym odcina Pensjonat od wsparcia ze strony miasteczka.
  • listopad 1273 – Z Saldfeńskiej kopalni wychodzi wyjątkowo zajadły potwór, zwany „Rozrywaczem ciał”. Zaczyna w grodzie dokonywać mordów na mieszkańcach okolicznych wsi i okolic, których zwłoki składuje w kopalni. Do pozbycia się potwora zostają zaangażowani najemnicy, straż, wiedźmin i czarodzieje.
  • 08 sierpnia 1273 – Grzywa trafia pod tymczasowy zarząd oficera naczelnego Jerema var Horet, który z polecenia var Rovena z Emersvort ma sprawować pieczę nad złożami srebra oraz dopilnować by w okolicy nie doszło do buntu ani powstań. Jerema, zwany także „Czarnym Lisem”, tłumi wszelkie okoliczne oznaki sprzeciwu. 
  • 18 czerwca 1273 – Stary Pryn organizuje bal, na którym mogą stawić się potencjalni kandydaci do ręki Lary. Stary  Pryn przyjmuje na dwór obu czarodziejskich doradców. Dziedzicowi Saldfort zostaje przedstawiona jego przyszła narzeczona, Anna Chanvier, córka Bladej Wdowy – Elżbiety Chanvier. 
  • 11 kwiecień 1273 – Emilia Pryn zatrudnia na dworze swojego czarodzieja.

  • 15 marzec 1273 – Trzy dni po głośnym aresztowaniu, nim ucichła wrzawa na miejskim rynku doszło do publicznej egzekucji. Zarówno Diuk Vanderkamp, jego lojaliści oraz współpracujący z nim członkowie Unii z Dillingen poprzez działania na szkodę Cesarstwa Nilfgaardu oraz spiskowanie zostali uznani winnymi zdrady wobec Cesarstwa. Ich stracenie było nagłe i szokujące dla większości mieszkańców miasta i było jednocześnie końcem pewnej ery… Niosąc za sobą jasne i złowieszcze przesłanie iż nikt, nawet diukowie nie mogą ustrzec się przed cesarską sprawiedliwością zaś nowy namiestnik, rozliczy każdego niczym wprawny bankier Vivaldich.
  • 12 marzec 1273 – Po tym jak porażki Vanderkampa stały się trudne do przeoczenia a jego ambicje zaczęły przewyższać lojalność wobec Nilfgaardu… Z rozkazu samego Cesarza Emhyra van Emreisa do Srebrogórza zostaje wysłany Sebastian van Roven, mający „uprzątnąć” powstały bałagan oraz przywrócić cesarski ład w Emersvort. Nowy Namiestnik Srebrogórza począł wywiązywać się z powierzonych zadań ze skutecznością poborcy podatkowego… Skutecznie podliczając każdego wedle planu i rozprawiając się kolejno z Vanderkampem, czółkami Unii z Dillingen, którzy nie zbiegli z miasta i wszystkimi innymi, którzy do tej pory swymi uczynkami, działali na szkodę cesarstwa. Przybywając do Emersvort w towarzystwie Gemmerskich Pacyfikatorów, wykorzystał te owianą słusznie zła sławą, słynąca z bezwzględnej skuteczności formacje by szybko i brutalnie przywrócić w mieście porządek i pozostawić innych w niemym szoku na widok owych czystek.
  • 6 marzec 1273 – Czarodziejka przybywa na spotkanie do Saldfort.  Albert dogaduje się z nią, by została jego doradczynią na zamku, tak aby pomogła przeciągnąć starego Pryna na swoją i Lary stronę oraz aby młody panicz mógł po nim przejąć ojcowiznę.
  • 13 stycznia 1273 – W Emesvort zostaje przeprowadzony atak bombowy, w którym ginie czarodziej zatrudniony na dworze Vandenkampa. Z samego zamku zostaje wydany rozkaz ostatecznego rozprawienia się z lojalistami i przejęcia zbuntowanego grodu. Oficjalnie Zarzewie zostaje przejęte przez Nilfgaardzkie wojska. Włodarze miasta zostają siłą sprowadzeni do stolicy, gdzie trafiają do aresztu domowego.
  • styczeń 1273 – Wieś Saldsten zostaje spalona przez ludzi Rympałka w przebraniach Nilfgaardczyków. Miasto Saldfort wzmacnia ochronę granic oraz jeszcze mocniej zacieśnia prawo miejskie, by chronić obywateli. Zaczynają się pierwsze od wielu lat publiczne egzekucje kłusowników. 
  • 1 stycznia 1273Szlachcic Picard przenosi się pod Saldfort i tam kupuje leśny zameczek. W trakcie przyjaznej pogawędki z nim, młody dziedzic Albert dowiaduje się o tym, że ów ma kontakt z pewną czarodziejką i owa może być bardzo pomocna, ze względu na dyskrecję oraz zaangażowanie w sprawę walki o wpływy na baronowym dworze. Z tego powodu postanawia się z nią spotkać.
  • 05 grudnia 1272- Saldfort ogłasza turniej na cześć dziedzica, miasto do tej pory zamknięte otwiera swoje bramy dla uciekających przed wojną kupców i szlachty. Jednocześnie zaostrzając rewizje osobiste pospólstwa w obawie przed terorryzmem ludzi Rympałka.
  • 23 listopada 1272 – Bez procesu zostaje stracony szlachcic Kermun Aep Britten, doprowadza to do krwawych starć miedzy wojskiem a mieszkańcami stolicy. Zaufanie do władzy drastycznie zmalało. Zaczęto mówić o tym iż diuk nie radzi sobie z sytuacją.
  • 28 sierpnia 1272 – Wieś Dorzecze zostaje spalona przez wojska diuka, po tym wydarzeniu zapanowały nastroje silnie antynilgaardzkie. Zaczeły pojawiać sie pierwsze głosy sprzeciwu wobec obecnej władzy.
  • 17 października 1271 – Helena Baumer zostaje nowym Burmistrzem miasta Emersvort, zajmując tym samym miejsce po tragicznie zmarłym Cengorze Barszczu.
  • 28 września 1271 – Na ziemiach neutralnych odbyły się Pierwsze Zawody Wędkarskie w Saldfenie. Ku zaskoczeniu Srebrogórskiego Związku Wędkarzy, podium zdominowały krasnoludy. Pierwsze miejsce zajął Stoun Brikfest, drugie – Eldaren, trzecie zaś, Gufferus Makaz.
  • 8 września 1271 – w okolicy Zarzewia otwarto niewielki port morski.
  • 18 sierpnia 1271 – do Zarzewia przybywa karawana z południa Srebrogórza. Poza przeznaczonymi na licytację towarami przybyła z nią ponoć poselska delegacja.
  • 13 sierpnia 1271 – w odwecie za niedawny pogrom grupa fanatyków nazywających się Zbawcami przedarła się na opanowany przez elfy teren Miedzianej Bramy podkładając ogień i przelewając nieludzką krew. Getto, a z nim niemal cała dzielnica, stanęły w płomieniach. W związku z dramatycznymi wydarzeniami diuk Jan Vandekam wprowadził w stolicy Srebrogórza stan wyjątkowy. Na jego mocy wszystkie przebywające w mieście elfy poddane zostały ograniczeniu praw obywatelskich. Wielu z nich trafiło do niewoli.
  • 10 sierpnia 1271 – w Zarzewiu, po ciężkiej chorobie, umiera horodniczy Erling Verne.
  • 24 lipca 1271 – po tygodniach narastających napięć, które z czasem przerodziły się w drobne i większe starcia nieludzi ze strażą miejską i mieszkańcami dzielnicy biedoty doszło do krwawego pogromu, który miejskie elfy urządziły na swoich ludzkich sąsiadach. Cała dzielnica została odcięta palisadą.
  • 18 lipca 1271 – w godzinach wieczornych, morskie fale zepchnęły w stronę portu Emersvort osiem ciał kobiet i mężczyzn. Przekupki długo prawiły potem, że najpewniej były to ofiary ataku piratów.
  • 6 lipca 1271 – w lasach pod Dorzeczem doszło do krwawej potyczki sił Steffrona II z Enillydów z oblegającymi zamek wojskami pod dowództwem Filipa Vandekampa. Choć strona Grzywy poniosła druzgocące straty, wojskom lojalistów udało się poważnie ranić najstarszego syna diuka.
  • 25 czerwca 1271 – w atmosferze skandalu przebiegła rozprawa sądowa, w której Clovis de Monfort, nadworny czarodziej w służbie diuka Jana Vandekampa, dociekał się zadośćuczynienia za szkody na ciele i godności wyrządzone mu przez Maxima Siettę, dowódcę oddziału Srebrnych Płaszczy w Emersvort. Po wysłuchaniu obydwu stron przez ławę przysięgłych i sędzinę Annę Marię Traurig, rozprawę odroczono na późniejszy termin. Nim jednak sprawiedliwości stało się za dość, okryty niesławą Sietta zbiegł z kraju wraz z dowodzoną przez siebie grupą najemników.
  • 8 czerwca 1271 – umiera kanclerz Reginald Galvez. Za oficjalną przyczynę śmierci podano chorobę serca, plotki jednak mówiły o bardziej dramatycznych powodach zgonu, w tym o udanej próbie zamachu.
  • 2 czerwca 1271 – siły straży miejskiej oraz Srebrnych Płaszczy przeprowadziły nalot na domniemaną kryjówkę lojalistów w Emersvort. Podczas operacji doszło do krwawego starcia, później zaś walka rozciągnęła się na całą ulicę. Bruk spłynął krwią, wielu cesarskich zostało rannych, jeszcze inni ponieśli śmierć.
  • 31 maja 1271 – W getcie nieludzi leżącym w obrębie Miedzianej Bramy, dzielnicy biedoty miasta Emersvort, dochodzi do zagadkowego pożaru. W stolicy Srebrogórza narastają antyelfie nastroje.
  • 9 maja 1271 – od kilku dni, po błyskawicznym ataku wojsk Vandekampa, trwa oblężenie Dorzecza. Dowodzi nim syn diuka, Filip, wspierany przez oddziały pod sztandarami rycerzy Robyna ze Studnicy i Germota z Okola. Przemarsz nadciągających z Emersvort posiłków, których przybycie jednoznacznie przechyliłoby szalę zwycięstwa na rzecz sił cesarskich i zajęcie warowni Donala z Dorzecza, przerwał nagły wybuch o niespotykanej sile. Gdzieś na zachód od Studnicy wzniósł się błysk tak jasny, że nocne niebo przez chwilę przypominać zaczęło środek dnia. Świadkowie mówili potem o gigantycznej, podobnej grzybowi, chmurze unoszącej się nad miejscem eksplozji oraz świetlistym kamieniu, który runął wprost z niebios.
  • 10 kwietnia 1271 – burmistrz Cengor Barszcz, znany sympatyk Vadenkampów, zostaje brutalnie zamordowany. Straż przeprowadza błyskawiczne i skuteczne śledztwo, w wyniku którego oskarżone zostają trzy osoby, z których dwie w trakcie przesłuchania przyznaje się do współpracy z lojalistami Steffrona II.
  • 28 marca 1271 – koniec miesiąca przynosi jeszcze gorszą sytuację dla mieszkających w stolicy Nordlingów. Wywierana przez Nilfgaardczyków presja zmusza straż i władze do wzmożonych działań, przez co prześladowania idą pełną parą. Mówi się już o bezpodstawnych pobiciach, brutalnych przesłuchiwaniach i torturach, a także nasilonych przeszukiwaniach. Straż zatrzymuje liczne osoby oskarżone o współpracę z lojalistami, wielu z nich skazanych zostaje na śmierć bądź wtrącenie do lochu.
  • 10 marca 1271 – w Emersvort kłopoty zdają się nie mieć końca. Pod stołecznym aresztem dochodzi do eksplozji wywołanej ładunkiem wybuchowym, zaś w podmiejskim klasztorze sióstr Melitele ma miejsce nieudany napad, szczęśliwie powstrzymany przez stacjonujących tam rycerzy Zakonu Białej Róży.
  • 7 marca 1271 – rosnący w mieście chaos wywołany zawziętymi poszukiwaniami sabotażystów stwarza idealne okoliczności dla renesansu grup przestępczych wewnątrz stolicy. W licznych częściach miasta dochodzi do krwawych starć osób rzekomo powiązanych ze starymi gangami miejskimi, które do tej pory miały działać po cichu i niemal wyłącznie w podziemiu.
  • 3 marca 1271 – porażająca temperatura z początkiem marca zaczyna ustępować, lecz niepokój w stolicy wciąż rośnie. Zastraszeni sytuacją ostatnich miesięcy nilfgaardzcy mieszczanie i szlachta domagają się ujęcia sprawców odpowiedzialnych za grudniowy zamach w Domu Kultury, co doprowadza do licznych kontroli i niezapowiedzianych nalotów na domy, sklepy i warsztaty należące do Nordlingów. Wojsko oraz straż miejska mocno angażują się w poszukiwania lojalistów oskarżanych za dotychczasowe zamachy w Emersvort.
  • 21 stycznia 1271 – w okolicach portu Emersvort dochodzi do napadu rabunkowego na dobra należące do nilfgaardzkiej rodziny Vandrafów. Oficjalnie nie pojmano żadnych sprawców, choć sami poszkodowani odmówili wszczęcia śledztwa w sprawie rabunku.
  • 8 stycznia 1271 – niespotykana od dekad fala zimna przybywa do Srebrogórza. Temperatura spada mocno poniżej zera, w całej krainie zasiana zostaje panika. Rozpoczyna się zima, jakiej Cintra nie widziała. Chłod dewastuje do tego stopnia, że nawet działania wojenne na wschodzie zostają kompletnie wstrzymane.
  • 2 stycznia 1271 – władze stolicy Srebrogórza rozpoczynają odbudowę zniszczonego w grudniowym zamachu Domu Kultury.
  • 29 grudnia 1270 – tuż przed końcem roku dochodzi do masakry we wsi Okole, położonej we wschodniej części regionu Złotospadów. Jak podają świadkowie, grupa zbrojnych zaatakowała wieś siejąc zniszczenie, uprzednio plądrując chaty jedna po drugiej.
  • 7 grudnia 1270 – podczas otwartego spotkania prowadzonego przez Aures Rocayne w Nilfgaardzkim Domu Kultury dochodzi do zamachu terrorystycznego. Silny ładunek wybuchowy podłożony pod placówkę pozbawia życia licznych uczestników spotkania, w tym samej organizatorki. O zamach winą obarczeni zostają cintryjscy lojaliści, co miało być odpowiedzią na liczne prześladowania Nordlingów w stolicy.
  • 11 listopada 1270 – zamordowany zostaje znany myśliwy z Polnej. Sprawcy mieli zadźgać ofiarę a następnie spalić zwłoki. Sprawców nie ujęto, choć o zamach podejrzewa się cintryjskich lojalistów oraz leśne elfy czyhające w pobliżu ruin.
  • 19 października 1270 – walki sił lojalistów z nilfgaardzkimi garnizonami stają się coraz częstsze i bardziej zaciekłe. W stolicy krainy dochodzi do wewnętrznego sporu, w wyniku którego pokaźna grupa rycerzy lub strażników wkracza do getta i wybija stacjonujących tam strażników. Kariera świeżo upieczonej straży, zwanej potocznie Słowikową, dobiega końca.
  • 17 września 1270 – w okolicy stołecznego getta utworzona zostaje nowa straż mająca na celu pilnowania porządku w najgorszej części miasta. Mimo licznych plotek, nie wiadomo kto stoi za tym nowym oddziałem.
  • 1 września 1270 – uwaga władz krainy kieruje się na wschód, gdzie liczne zastępy lojalistów Steffrona II rozstawiły swoje siły wyrażając gotowość do ataku. Obecny na granicy garnizon nilfgaardzki wzmacnia pozycję i spodziewa się ataku. W ciągu następnych kilku tygodni dochodzi do wielu starć, konflikt wciąż pozostaje jednak w charakterze krótkich walk podjazdowych.
  • 27 sierpnia 1270 – trwające ponad miesiąc zagrożenie wywołane plagą przemija, choć pozostawia za sobą setki, jeśli nie tysiące ofiar.
  • 25 lipca 1270 – straż miejska nie wyklucza, że za pojawieniem się plagi stoją rebelianci pod flagą Steffrona II.
  • 24 lipca 1270 – władzom i medykom udaje się ustalić, iż plaga miała swój początek w zachodniej części miasta. Dzięki interwencji straży udaje się zatrzymać dalszy rozwój zarażeń, choć szpital i prowizoryczne sale dla chorych wypełnione są po brzegi.
  • 19 lipca 1270 – do stołecznego szpitala w Emersvort zaczynają spływać liczne chore osoby o podobnych objawach: krosty na ciele, problemy z oddychaniem. Wkrótce ogłoszono, iż choroba jest silnie zakaźna i zaczęto izolować zarażonych.
  • 21 czerwca 1270 – oskarżony o liczne przestępstwa, a głównie obrazę narodu oraz morderstwo z zimną krwią, znany mieszkaniec Emersvort, Jędrek, zostaje skazany na śmierć poprzez rozerwanie końmi. Wyrok wykonano tuż po rozprawie na Placu Wolności.
  • 18 czerwca 1270 – W kopalni żelaza w Emersvort dochodzi do poważnej eksplozji, w wyniku której otwarte zostaje przejście do zasypanej wcześniej komory węgla. Oględziny dyrektora kopalni, Budrusa Dekkera, wskazują iż eksplozja była kontrolowana. Ma zostać podjęte dalsze dochodzenie w celu znalezienia sprawców.
  • 16 czerwca 1270 – Drużyna gajowego pracuje nad unormowaniem stanu fauny w Złotospadach.
  • 13 czerwca 1270 – Na placu Cerbina, pod pomnikiem pierwszego króla Cintry, sprowokowany Aenar z Domu Księżyca zabija jednego z modeli pozujących do obrazu szlachcica.
  • 8 czerwca 1270 – do Emersvort przybywa władca Rheny, Aenar z Domu Księżyca, na specjalne zaproszenie diuka Vadenkampa. Szlachta debatuje na temat ożenku siostry Aenara z paniczem Joachimem.
  • 5 czerwca 1270 – Masowe kłusownictwo i gwałtowny wzrost populacji potworów prowadzi do niespotykanych dotąd pustek w lasach i zagajnikach wśród zwierzyny w Złotopspadach.
  • 30 maja 1270 – masowy napływ imigrantów do Emersvort.
  • 24 lutego 1270 – po wygranej bitwie frakcja nilfgaardzka zyskuje ponowną kontrolę nad całym regionem Złotospadów. Z okazji zwycięstwa kapitana Filipa Vadenkampa ogłasza się dzień wolny od pracy oraz urządza specjalną uroczystość. Wino, hazard i rozpusta przez jedną noc panują nad stolicą.
  • 21 lutego 1270 – wojska Vadenkampa ścierają się z lojalistami we wschodniej części Złotospadów, nad brzegiem Ścieżki Lebiody. Zasilone nilfgaardzkimi imigrantami oddziały Vadenkampa wabią Nordlingów w pułapkę i rozgramiają przeciwnika. Ciężko opancerzone jednostki lojalistów nie poradziły sobie na podmokłym terenie podczas silnej ulewy.
    W bitwie ginie około dwustu ludzi, z czego znaczną większość stanowią siły Steffrona II. Pozostali przy życiu żołnierze zostają rozbici i zmuszeni są do ucieczki.
  • 10 lutego 1270 – Filip Vadenkamp opuszcza Emersvort i wyrusza w stronę Polnej. Frakcja nilfgaardzka mobilizuje oddziały i kierują się ku wschodniej granicy Złotospadów.
  • 4 lutego 1270 – nagły i masowy napływ imigrantów źle wpływa na stabilność w stolicy. Między przybyłymi Nilfgaardczykami i Nordlingami dochodzi do wyraźnych spięć. Straż miejska ma doczynienia z licznymi bójkami i zamieszkami, nie obywa się również bez rozlewu krwi.
    Niestabilną sytuacją żywią się miejskie grupy przestępcze, które zaopatrują niezadowolonych Nordlingów w broń. Wzrasta również handel narkotykami.
  • 15 stycznia 1270 – emigranci z krain zniszczonych II Wojną Północną zaczynają wędrówkę po kontynencie. Część z nich trafia do Srebrogórza z zamierem osiedlenia się. Zwiększa się populacja ludności w Emersvort. Wśród nowych osadników znajdują się również nilfgaardzcy weterani wracający z wojny.
  • 31 grudnia 1269 – w noworoczną noc zamordowany zostaje przybyły z Verden kontrahent Unii Kupieckiej z Dillingen. O morderstwo podejrzewa się Braci Wpierdolec, jednak potencjalny zleceniodawca pozostaje tajemnicą.
  • 24 grudnia 1269 – na Wzgórzu Kruka odbywa się huczne święto Wiecznego Ognia. Wielka uczta i wspólne modły zwieńczone są rozgrzeszeniem dla wiernych i ofierze w postaci tuzina krów, trzech tuzinów owiec oraz pary elfów oskarżonych wcześniej o kradzież świątynnego mienia.
  • 4 grudnia 1269 – kapłanki Melitele w Klasztorze p.w. Objawienia Wszechmatki Brzeskiej podczas ocieplania fundamentów monasterium przypadkowo trafiają na ślad starego cmentarza. Do władz Emersvort trafia prośba o organizację i przeprowadzenie ekshumacji licznych zwłok.
  • 3 grudnia 1269 – w stolicy pojawia się grupa cinkciarzy z Północy, która podobno skupuje nilfgaardzkie floreny, co powoduje niepokój burmistrza Barszcza.
  • 24 listopada 1269 – w niedzielny poranek złupiony zostaje sklep złotnika w Alejach Zwycięzców w Emersvort. Za kradzież odpowiedzialny jest złodziej o pseudonimie Łapserdak, który ma podobno malować swą twarz na zielono.
  • 13 listopada 1269 – w zachodniej części dzielnicy Miedziana Brama w Emersvort odbywają się cotygodniowe walki niewolników. Podczas zakładów bukmacherskich bliżej nieznany mężczyzna wygrywa małą fortunę, lecz tuż po zakończeniu igrzysk zostaje okradziony i zamordowany w pobliskim zaułku.
  • 30 października 1269 – w wigilię Saovine dochodzi do kolejnego ataku skrzydlatego potwora w Emersvort. Tym razem monstrum masakruje załogę kutra rybackiego dryfującego w stronę portu.
  • 12 października 1269 – męczeni cintryjskimi podjazdami nilfgaardczycy przygotowują się do odwetu, co prowadzi do krótkiej bitwy w okolicach wschodniej granicy Złotospadów. Cintryjczykom udaje się zmiażdżyć siły Vadenkampa i umocnić pozycję. W potyczce ginie ponad osiemdziesięciu ludzi.
  • 8 października 1269 – niewielkie siły lojalistów Steffrona II dokonują serii ataków na kontrolowane przez Vadenkampów ziemie.
  • 30 września 1269 – w Oedrhenie odbywa się Festiwal Chleba i Wina. Aenar z Domu Księżyca wysyła do Złotospadów prezent: 200 beczułek najlepszego rheńskiego trunku. Z tej okazji w Emersvort urządzone zostaje dwudniowe przyjęcie.
  • 23 września 1269 – trwający cztery dni bunt zostaje ostatecznie zażegnany dzięki Joachimowi Vadenkamowi, któremu w sposób pokojowy udaje się przekonać niewolników do powrotu do pracy i wypuszczenia jeńców. Cesarska gwardia wkracza do kopalni i wyłapuje organizatorów powstania, którzy następnie zostają publicznie skatowani. Pozostałym niewolnikom Vadenkamp daruje życie, jednak dokłada im obowiązków.
  • 20 września 1269 – w wyniku bardzo nasilonych prac wydobywczych dochodzi do buntu niewolników w kopalni żelaza pod Emersvort. Zniewoleni biorą jeńców i domagają się redukcji godzin pracy oraz zwiększenia racji żywnościowych.
  • 30 sierpnia 1269 – narastająca wrogość między regionami Złotospadów a Grzywy zmusza frakcję nilfgaardzką do wzmożenia wydobycia metalu.
  • 9 sierpnia 1269 – straże w Emersvort przechwyciły kontrabandę leków i broni zmierzających do regionu Grzywy. Straż stara się ustalić kto organizuje lojalistom wsparcie ze stolicy.
  • 3 sierpnia 1269 – konsul Księstwa Attre, Joanna van Steden, spotyka się z diukiem Steffronem II w twierdzy Aranfort w Wiekoborzu. Attre pozostaje neutralne.
  • 16 lipca 1269 – po przesłuchaniu pojmanych członków zamachu okazuje się, że organizatorem akcji był Jessef Wissarian, znany w Nilfgaardzie terrorysta walczący w imię rewolucji. Złapani wspólnicy Wissariana zostają powieszeni, jednak sam mózg operacji pozostaje nieuchwycony. Rozzłoszczony diuk Jan na dwa tygodnie wprowadza w stolicy stan wojenny.
  • 14 lipca 1269 – W Emersvort dochodzi do serii zamachów. Grupa rewolucjonistów zasadza się na życie kilku ważnych osobistości – panicza Joachima Vadenkampa, cesarskiego ambasadora Calveita, kanclerza Galveza, sekretarza Tomasa Rocayne oraz kilku innych pomniejszych urzędników, a także młodego asystenta czarodzieja Carwyna Molenaara. W wyniku ataku śmierć poniosło piętnastu zamachowców oraz czternastu zaatakowanych, w tym sekretarz Rocayne, asystent czarodzieja oraz nadworny skryba.
  • 3 lipca 1269 – Steffron II zamyka granicę regionu Grzywy.
  • 28 czerwca 1269 – niezidentyfikowany potwór uderza ponownie, tym razem pożerając kilka świń na zamurzu. Burmistrz Cengor Barszcz posyła po wiedźmina Geralta z Rivii, jednak dwa tygodnie później do miasta dociera wieść, iż wiedźmin został zabity podczas pogromu. Burmistrz wystawia zlecenie na potwora, acz nie znajduje chętnych.
  • 26 czerwca 1269 – w Emersvort znalezione zostają rozszarpane zwłoki kilku mieszczan. Świadkowie mówią o skrzydlatym potworze, który zaszył się w jednym z opuszczonych magazynów. Grupa śmiałków wyrusza zatłuc potwora, jednak niczego nie znajdują.
  • 23 czerwca 1269 – niewielka wioska należąca do Robyna ze Studnicy zostaje zaatakowana przez rozbójników. Po raz kolejny mordercy zostawiają wykorzystanym kobietom kwiaty. Przywódca bandy zyskuje przezwisko „Rycerz Róż”.
  • 18 czerwca 1269 – badacze działający na zlecenie Kupieckiej Unii z Dillingen odkrywają w elfich ruinach Lerralyn niewielkie złoża dwimerytu. Unia zyskuje pozwolenie na eksploatację surowca.
  • 15 czerwca 1269 – w Emersvort odbywa się dwudniowy festyn z okazji urodzin Filipa Vadenkampa, nilfgaardzkiego dziedzica, na który przybywają osobistości z całego wybrzeża. W turnieju rycerskim wygrywa Aenar z Domu Księżyca, w szrankach pierwsze miejsce zajmuje sam jubilat, najlepszym strzelcem okazuje się elfka Naelin, a mistrzostwo w wyścigach konnych przypada Tomasowi Rocayne.
  • 18 maja 1269 – kanclerz Galvez stara się zapobiec rozlewowi krwi i zbiera grupę dworzan w celu nawiązania rozmów z lojalistami Steffrona II.
  • 10 maja 1269 – w Grzywie, na dziedzińcu zamku Zarzewie, dochodzi do koronacji Steffrona przez jego podwładnych. Diuk Steffron II otrzymuje przydomek „Nieugięty”.
    Siły lojalistów przystępują tym samym do otwartej rebelii przeciw Janowi Vadenkampowi, którego okrzykują uzurpatorem.
  • 6 maja 1269 – ta sama banda, która zamordowała druidów z Wiekoborza, dzień później dokonuje masakry w niewielkiej osadzie węglarzy na granicy Złotospadów i Saldfenu. Rozbójnicy zabijają wszystkich mężczyzn i gwałcą ich kobiety, po czym zostawiają im kwiaty. Powołana zostaje Miedziana Straż, która idzie tropem morderców, jednak nikt nie zostaje pojmany.
  • 5 maja 1269 – wizyta druidów na zamku w Emersvort, którzy proszą o zaprzestanie zatruwającej wody rzeczne działalności kopalni żelaza i węgla w Złotospadach. Goście zostają uprzejmie odesłani ze stolicy. W drodze powrotnej atakuje ich grupa zamaskowanych bandytów. Troje druidów zostaje zabitych, tylko jednemu udaje się uciec.
  • 30 kwietnia 1269 – umiera nadworny myśliwy, Cieszym z Polnej. Pozycję zajmuje jego syn, Razwan. Myśliwy musi skompletować drużynę, zatem poszukuje sprawnych łowców do pracy.
  • 26 listopada 1268 – Saldfen przegrywa trwającą od roku wojnę domową z Aenarem z Domu Księżyca. Baronet Pryn, władca Saldfenu, poddaje Danrhenę, lecz zanim Aenarowi udaje się zająć tamtejszy zamek, pojawia się w nim Osmond Mały – rycerz na usługach Steffrona.
    Rozzłoszczony Aenar nie ma wystarczających sił, aby oblegać zamek i wraca do Oedrheny.
  • 20 listopada 1268 – diuk Jan Vadenkamp mianuje swojego syna, Filipa, oficerem w stopniu kapitana.
    Kapitan Filip Vadenkamp umacnia pozycje na granicy Złotospadów.
  • 11 listopada 1268 – sąd parów orzeka, iż sprawa tronu Srebrogórza powinna zostać rozstrzygnięta między obiema stronami zainteresowanymi. Ani królestwo Cintry, ani Cesarstwo Nilfgaardu nie będą ingerowały w spór pretendentów.
  • 6 listopada 1268 – sprawę roszczeń Steffrona przekazano do rozpatrzenia przez sąd parów w Cintrze.
  • październik 1268 – Emhyr var Emreis nakazuje zbadanie roszczeń Steffrona cesarskim jurystom. Biegli przychylają się do racji wywłaszczonego dziedzica Enillydów.
    Cesarz Nilfgaardu i król Cintry, Emhyr var Emreis stoi przed ciężkim dylematem. Odsunięcie od władzy niedawno mianowanego Jana Vadenkampa mogłaby wzburzyć część szlachty w Nilfgaardzie i dać niezadowolonym arystokratom pretekst do dalszego spiskowania przeciw niemu. Z drugiej strony cesarzowi zależy na prestiżu i dobrej relacji z cintryjskimi poddanymi.
  • 25 września 1268 – Steffron z Enillydów kieruje otwarty list do królowej Cirilli var Emreis. Wywłaszczony dziedzic domaga się od rodaczki restytucji jego tytułu jako diuka Srebrogórza, który – jak podaje Steffron w swoim manifeście – „niesłusznie został odebrany mu przez bandycki i nielegalny rząd, jakim była Rada Regencyjna”.
  • 21 września 1268 – diuk Jan Vadenkamp przedstawia na dworze oficjalnie uznaną faworytę, Patrycję Monfort.
    Reginald Galvez mianowany kanclerzem.
  • 4 września 1268 – straż miejska przeczesuje domy w dzielnicy Złotego Daru. Łapanka trwa 7 dni i kończy się pojmaniem trzydziestu uczestników sabotażu.
  • 3 września 1268 – lojaliści wierni Steffronowi dokonują próby sabotażu w Emersvort. Nocą grupa Nordlingów podpala cesarskie okręty cumujące w porcie. W zbrojowni również dochodzi do podobnego podpalenia. Nad ranem, gdy uwaga miasta skupiona jest na pożarach, boczna ściana więzienia miejskiego zostaje wysadzona. Z niewoli ucieka duża grupa żołnierzy i oficerów, jednak zostają zatrzymani podczas próby opuszczenia miasta.
  • 20 czerwca 1268 – początki władania Jana Vadenkampa odbywają się niezbyt pokojowo. W Emersvort lud zdążył przyzwyczaić się do cesarskiego porządku, lecz sympatycy Steffrona nie dają o sobie zapomnieć. W ciągu następnych dwóch miesięcy na ulicach stolicy dochodzi do wielu starć między lojalistami a nilfgaardzkimi władzami.
  • 1 czerwca 1268 – Jan Vadenkamp zostaje mianowany diukiem Srebrogórza. Jest to baron pochodzący z Nilfgaardu, który władanie w księstwie otrzymuje od cesarza Emhyra var Emreisa jako nagrodę za przykładną służbę wojskową podczas II Wojny Północnej, w której był dowódcą karnej brygady odpowiedzialnej za tłumienie buntów na ziemiach Nilfgaardu.

  • 1 czerwca 1268 – Fleux de Cress zostaje odwołany ze stanowiska prefekta i wraca do Ebbing.
  • 29 maja 1268 – do Emersvort przybywa nilfgaardzki czarodziej, Carwyn Molenaar.
  • 20 maja 1268 – wieści z Nilfgaardu: choć spisek przeciwko Emhyrowi var Emreisowi został zdławiony, na dworze wciąż mówi się o innych niezadowolonych arystokratach, którzy mieli nadzieję wydać swoje córki za cesarza.
  • 16 maja 1268 – cesarz Emhyr var Emreis bierze ślub z Cirillą Elen Riannon, dziedziczką tronu Cintry.
    Cintra przekształcona zostaje z powrotem w królestwo. Królem państwa zostaje Emhyr var Emreis. Wszystkie dawne lenna Cintry zostają przywrócone do poprzedniego statusu. Srebrogórze i Attre ponownie są księstwami wasalnymi.
  • 18 kwietnia 1268 – w Nilfgaardzie ujawniony zostaje spisek zawiązany przeciwko cesarzowi przez nilfgaardzkich arystokratów. Spisek ciągnął się od czasu trwania wojny. Rozpoczynają się procesy, w których wielu spiskowców zostaje skazanych na śmierć.
  • 2 kwietnia 1268 – zawarty zostaje Pokój Cintryjski, który kończy drugą wojnę Nilfgaardu z Nordlingami.
    Nilfgaard oddaje większość zajętych terytoriów Nordlingom, w rękach cesarstwa pozostają jednak Cintra oraz Dol Angra.
  • 12 marca 1268 – dochodzi do Bitwy pod Brenną, która jest ostatnim wielkim starciem w wojnie. Zjednoczone siły Królestw Północy rozbijają potężną armię Nilfgaardu. W bitwie ginie wiele znanych postaci, w tym także cesarski marszałek, Menno Coehoorn.
    Rezultat bitwy zatrzymuje dalszy pochód Nilfgaardu na północ.
  • listopad 1267 – wielka bitwa pod temerskim miastem Maribor, gdzie siły Temerii zostają rozbite przez Nilfgaard. Cesarskie siły prą dalej na północ.
    Bunt w Attre. Marszałek Menno Coehoorn miażdży powstańców, a diuk Windhalm zostaje publicznie stracony.
    W Srebrogórzu Oedrhena przystępuje do wojny z Saldfenem.
  • wrzesień 1267 – Wojna kontynentalna toczona jest na ogromną skalę. Nilfgaard opanował już ujście Jarugi, Verden, Górne Sodden, Brugge i część Dolnego Sodden.
    Steffron nie bierze udziału w wojnie, jednak finansowo wspiera siły Temerii, wśród których działa korpus cintryjskich lojalistów dowodzonych przez marszałka Vissegerda. W korpusie walczy kuzyn Steffrona, Draufryd z Wiekoborza.
    W Nazairze oraz Metinnie wybuchają powstania. Powstańcy wykorzystują trwającą na północy wojnę, by wyzwolić się spod opresji Nilfgaardu. Powstania zostają jednak szybko zdławione przez obersztera Jana Vadenkampa.
  • 1 lipca 1267wydarzenia na Thanedd. Podczas zjazdu czarodziejów dochodzi do przewrotu, w wyniku którego rozwiązana zostaje Kapituła i Najwyższa Rada Czarodziejów.
    Tej samej nocy wojska Nordlingów pod sztandarami Lyrii i Aedirn dokonują ataku na nilfgaardzki fort Glevitzigen w Dol Angra. Atak daje cesarzowi pretekst do rozpoczęcia drugiej inwazji na północ.
  • 16 kwiecień 1267 – Narodziny pierworodnego Germota z Okoła – dziedzica Twierdzy w Polnej. Chłopiec urodził się duży i zdrowy, nadano mu imię Edmund. Germot niezwykle dumny z syna zlecił jego matce wyedukowanie go z historii, sztuki, a w późniejszych latach zamierzał przekazać syna na giermka do młodego Alberta Pryna, aby ten wprawił młodzika w orężu, jeździe konnej oraz prawie. Edmund miał wrócić na dwór po osiągnięciu wieku, pozwalającego na pasowanie.
  • marzec 1267 – na północnych dworach głośno mówi się o tym, że kolejna wojna z Nilfgaardem wisi na włosku.
    Steffron podburza srebrogórski lud i zapewnia, że nie ma zamiaru rezygnować z tronu swego ojca. Obiecuje walkę z prefektem i jego sługusami.
  • 1266 – Fleux de Cress bardzo sprawnie zarządza prowincją Srebrogórza. Przez 2 lata władania bunty traktował nie siłą, a propagandą, dzięki czemu zjednał sobie część srebrogórskiego ludu. Większość mieszkańców wciąż pozostaje jednak wierna cintryjskim wartościom i trzyma stronę Steffrona.
    Sam Steffron nadal przebywa w regionie Grzywy. Nie posiada wystarczających sił, aby przeciwstawić się nilfgaardzkiemu prefektowi.
  • 1265 – ziemie Wiekoborza, Danrheny oraz Saldfenu zaczynają być nękane przez Bandę Rycerza Śmieszka. Rabusie napadają na słabo strzeżone placówki i wsie, kradnąc i mordując.
  • kwiecień 1264 – dochodzi do przewrotu na włościach Rigarda, wasala Złotospadów urzędującego we wsi Polna. Powszechnie wiadome jest, iż Rigard sympatyzował z Enillydami. Szlachcic i jego rodzina zostają zamordowani, a włości przejmuje jego poddany, Germot z Okoła. Nowy pan na grodu koło Polnej otwarcie wspiera rząd nilfgaardzki.
  • luty 1264 – Steffron powraca do Srebrogórza i dowiaduje się o podpisaniu Traktatu Listopadowego. Kraina przodków Steffrona przekształcona została w prowincję, a jego ród utracił prawo do sprawowania w niej władzy.
    Wywłaszczony Steffron zamyka się w zamku Zarzewie i planuje następne kroki. Ma pod kontrolą kopalnie srebra w Grzywie oraz silne przymierze z Zakonem Białej Róży, jednak w bitwie pod Wzgórzem Sodden utracił większość swoich wojsk.
    Ludność Srebrogórza jest niespokojna i nie akceptuje nowego, nilfgaardzkiego porządku. Przeciwnicy Steffrona prześmiewczo nazywają go „diukiem bez tronu”.

  • styczeń 1264 – zawarty zostaje pokój między Nilfgaardem a Królestwami Północy. Cesarz Emhyr var Emreis wymienia całą kadrę wojskową, wszystkich dotychczasowych oficerów zastępuje młodymi, dobrze rokującymi paniczami.
    Cintra pozostaje w rękach cesarstwa i staje się jego prowincją. Władzę w Cintrze sprawuje cesarski marszałek Menno Coehoorn.
    W Srebrogórzu Rada Regencyjna zostaje odwołana, a władzę obejmuje cesarski prefekt pochodzący z Ebbing – Fleux de Cress.
  • grudzień 1263 – Steffronowi udaje się dołączyć do sił koalicjantów. Wkrótce dochodzi do II Bitwy o Wzgórze Sodden, gdzie sprzymierzone siły Nordlingów stawiają Nilfgaardczykom czoła.
    Armia Nordlingów zwycięża i pochód cesarstwa zostaje zatrzymany.
    Diuk Steffron traci w bitwie dwie trzecie swoich sił.
  • listopad 1263 – w Emersvort Rada Regencyjna podpisuje z emisariuszami z Cesarstwa Nilfgaardu Traktat Listopadowy. Wedle obustronnego paktu, Srebrogórze dobrowolnie oddaje się pod władanie Nilfgaardu w formie prowincji, a dynastia Enillydów zostaje wywłaszczona.
  • październik 1263 – dochodzi do wielkiej bitwy w Dolinie Marnadal, gdzie królowa Calanthe uderza na siły Nilfgaardu. Steffronowi nie udaje się dołączyć do niej na czas.
    Cintra przegrywa bitwę i traci niemal wszystkie swoje wojska. Nilfgaard zajmuje stolicę królestwa. Steffron zmienia kierunek i zwraca swoje siły dalej na północ, by dołączyć do koalicji Królestw Północy, które organizują się pod wodzą króla Vizimira Redańskiego.
  • wrzesień 1263 – Steffronowi nie udaje się dołączyć do królowej Calanthe, bowiem przełęcze są zablokowane przez Nilfgaardczyków. Diuk obiera drogę okrężną i kontynuuje marsz do Cintry.
    W Srebrogórzu pod nieobecność Steffrona dochodzi do krótkiej wojny domowej w regionie Niskobrzegu, w wyniku której od regionu odłączona zostaje Oedrhena.
  • sierpień 1263 – I Bitwa o Wzgórze Sodden. Sromotna klęska sił Nordlingów. Cesarstwo napiera dalej na północ i na zachód, w stronę Cintry.
  • maj 1263 – siły lojalistów pod banderą Steffrona II są już niemal gotowe do ataku na stolicę, jednak z południa przychodzą wstrząsające wieści.
    Armia Nilfgaardu przekroczyła Schody Marnadal i napadła na Cintrę. Cesarstwo z marszu zajmuje krainę Erlenwald, miasta Tigg i Ortagor oraz księstwo Attre. Nilfgaardczycy omijają jednak Srebrogórze.
    Steffron rezygnuje z ataku na Emersvort i wyrusza ze swymi siłami do Cintry, gdzie ma zamiar dołączyć do mobilizującej armię królowej Calanthe.
  • wrzesień 1262 – Steffron II wraca do zdrowia i planuje atak na Emersvort opanowane przez jego dziadka, Coenradda. Wierności Steffronowi dochowuje Zakon Białej Róży, a także jego kuzyn Draufryd, który jest władcą w regionie Wiekoborza oraz rycerz Thorren, władca Niskobrzegu.
    Saldfen nie wysyła wsparcia ani Steffronowi, ani Coenraddowi.
    Królowa Calanthe ponownie popiera Steffrona i organizuje wojsko, które wkrótce ma wyruszyć do Srebrogórza, by wesprzeć go w odzyskaniu tronu.
  • lipiec 1262 – w połowie lipca udaje się stłumić zamieszki w Emersvort. Po uspokojeniu sytuacji władzę przejmuje Rada Regencyjna, na której czele stoi stary Coenradd z Vicovaro.

  • 1262 – diuk regent Kornett ignoruje żądania królowej Calanthe.
    Steffron II przybywa do Emersvort, gdzie przez większość mieszkańców witany jest z otwartymi rękami. Regent nie ustępuje i zakazuje mu wstępu na zamek, przez co w mieście dochodzi do krwawych zamieszek. Steffron zostaje ranny i jego sprzymierzeńcy eskortują go do Zarzewia w regionie Grzywy.
    Diuk regent Kornett umiera wskutek odniesionych ran zaledwie kilka dni później.
  • 1261 – Steffron II wysyła do Cintry posłańców z informacjami na temat uzurpacji tronu Srebrogórza.
    W ciągu kilku lat młody diuk zebrał dowody na to, iż jego wuj, diuk regent Kornett, pod wpływem swego ojca finansowo wspierał rewolucję w Nilfgaardzie.
    Cintryjski dwór nie zamierza wyciągać konsekwencji z domniemanego finansowania rewolucji uznając, iż nie jest to jasne działanie na szkodę królestwa. Dodatkowo, zgromadzony sąd parów uznaje dowody Steffrona za zbyt kruche.
    Korona Cintry przychyla się jednak do sprawy uzurpacji tronu Srebrogórza przez diuka regenta Kornetta. Królowa Calanthe otwarcie żąda ustąpienia regenta i przekazanie legalnej władzy Steffronowi II.
  • 1260 – Coenradd z Vicovaro próbuje umieścić w otoczeniu Steffrona II szpiegów i wywabić go z Zarzewia, ten plan się jednak nie udaje.
    Wszyscy podstawieni przez Nilfgaardczyka agenci znikają z powierzchni ziemi i nikt nie wie gdzie się podziali.
  • listopad 1257 – Steffron II wraz z siostrami zamieszkuje w rodzinnym zamku Zarzewie w regionie Grzywy. Zamierza odzyskać tron swego ojca w Emersvort i w tym celu przygotowuje siły oraz nawiązuje sojusze. Odcina również kopalnie srebra od stolicy i eksploatuje je na własną rękę.
    W Emersvort nilfgaardzcy agenci prowadzą pro-cesarską propagandę. Diuk regent Kornett nie sprzeciwia się temu, a nawet wspiera agitację.
  • 1257 – w Nilfgaardzie dochodzi do przewrotu, w wyniku którego tamtejszy cesarz zostaje zabity, a jego miejsce zajmuje Emhyr var Emreis, syn obalonego przed laty Fergusa.
    Arystokrata, który rządził cesarstwem przez 24 lata zostaje nazwany Uzurpatorem, a jego prawdziwe imię wymazane ze wszelkich możliwych dokumentów – ma bowiem zostać zapomniane na zawsze.
    Krótko po nilfgaardzkim przewrocie młody diuk Steffron zdaje sobie sprawę, że nie ma co liczyć na dobrowolne ustąpienie Kornetta z roli regenta i ucieka do Grzywy. Zabiera ze sobą swe siostry, Adalię i Felicję.
  • 1256 – srebro z kopalń jest masowo wywożone na południe. Nieliczna szlachta cintryjska żyjąca w Srebrogórzu wyraża swoje obiekcje, jednak diuk regent zapewnia, iż jest to decyzja diuka Steffrona II.
    Srebrogórski lud nie widział swego młodego diuka od ponad roku.
  • 1255 – przychodzi rok przekazania legalnej władzy dziedzicowi tronu, Steffronowi II, jednak termin zostaje odroczony przez regenta i jego doradców. Powodem odroczenia jest rzekoma niegotowość Steffrona do objęcia władzy.
    Emersvort jest przesiąknięte urzędnikami z Nilfgaardu, a każda decyzja regenta wychodzi z ust jego ojca, Coenradda. Srebrogórski lud zaczyna być poważnie zaniepokojony. Coenradd z Vicovaro trzyma Steffrona II pod kluczem na zamku Emersvort.
  • 1253 – po roku trwania regencji okazuje się, iż rzeczywistą władzę w państwie sprawuje nie regent, a Coenradd z Vicovaro – ojciec Kornetta, który zawsze miał na niego duży wpływ.
    W Srebrogórzu pojawiają się liczne osobistości z Nilfgaardu, którymi obsadzane są stanowiska urzędnicze. Dygnitarze kościelni ściągnięci przed laty z Novigradu przez diuka Emera II zostają zwolnieni, a ich majątki skonfiskowane.
  • 1252 – po abdykacji Emera II następcą tronu Srebrogórza jest jego najstarszy syn, Steffron. Ten ma jednak tylko 13 lat, więc postanawia się, iż brat Emera II, Kornett, sprawować będzie władzę w jego imieniu jako diuk regent. Regencja ma trwać do roku 1255, aż Steffron ukończy 16 lat i będzie mógł samodzielnie rządzić.

  • 1252 – diuk Emer II ogłasza, iż wyrusza w pielgrzymkę do Cintry, gdzie odda cześć nowo narodzonej wnuczce królowej Calanthe, Cirilli. Podczas pielgrzymki odwiedzi też potrzebujących i odpokutuje za grzechy.
    Przed wyruszeniem diuk abdykuje na rzecz swego najstarszego syna, Steffrona.
  • 1251 – żona diuka, Róża van Brakken, umiera wydając na świat ich czwarte dziecko. Nie jest to pierwszy przypadek, kiedy małżonka władcy Srebrogórza umiera wraz z dzieckiem przy porodzie. Zabobonni mieszkańcy zaczynają mówić o „klątwie narodzin” wśród dynastii Enillydów.
    Diuk po śmierci żony i dziecka pogrąża się w smutku oraz żałobie.
    Weselsze wieści przychodzą tego roku z Cintry: królowa Calanthe poślubiła Eista Tuirseacha, jarla ze Skellige; jej córka Pavetta wychodzi za rycerza Duny’ego z Erlenwaldu.
  • 1245 – diuk wprowadza listę nowych praw dotyczących higieny, dzięki czemu w następnych latach udaje się zapanować nad rozprzestrzenianiem się chorób wśród mieszkańców. Ulepszono pozbywanie się nieczystości z ulic, zaczęto usuwać truchła (zarówno zwierzęce, jak i ludzkie), a także zbudowano kilka łaźni, w których poddani mieli odbywać regularne kąpiele.
    Diuk zyskuje sobie przydomek „Czysty”.
  • 1240 – diuk Emer II zaprasza do stolicy delegację rycerzy Białej Róży i umacnia sojusz z zakonem. Kilka miesięcy później sprowadza też dygnitarzy kościoła Wiecznego Ognia z Novigradu, by obsadzić nimi stanowiska państwowe po spiskowcach.
    Wiara Wiecznego Ognia zostaje stopniowo rozpowszechniana w księstwie.
  • 1239 – wieści z Nilfgaardu: cesarstwo rozszerza swoje granice podbijając leżące na północy terytoria, m.in. królestwo Ebbing. W następnych latach podbija też Metinnę oraz Nazair.
  • 1236 – Emer II odsyła swego młodszego brata, Kornetta, do zamku w Grzywie. Służby diuka demaskują bowiem kolejny spisek przeciwko władzy w Srebrogórzu. Po tygodniach przesłuchań i tortur wyszło na jaw, iż grupa spiskowców chce pozbyć się Emera i usadzić na tronie właśnie Kornetta.
  • 1233 – w Nilfgaardzie odbywa się bunt. Tamtejszy cesarz, Fergus var Emreis, zostaje zamordowany i jego miejsce zajmuje pewien arystokrata.
  • 1231 – diuk wyrusza w objazd po Srebrogórzu. Towarzyszy mu małżonka Róża, która przy okazji odwiedza znaną lekarkę z Saldfenu. Małżonka diuka nie może zajść w ciążę i szuka rozwiązania.
    Podczas wędrówki diuka dochodzi do zamachu na jego życie, który szczęściem udaje się udaremnić.
    Zaraz później wybucha wojna między Cintrą a Nazairem. Emer przerywa objazd i przyłącza się do królowej Calanthe, która prowadzi wojska przeciw wrogowi. Piętnastoletnia królowa wygrywa wielką bitwę pod miastem Chociebuż i zyskuje przydomek Lwicy z Cintry.
    Emer II wraca do stolicy.
  • 1230 – Emer II okazuje się władcą sprawiedliwym i bogobojnym. Uruchamia organy ścigania i nakazuje wyzbyć się przestępczości zorganizowanej działającej w stolicy, która szybko okazuje się mieć wiele wspólnego z poszczególnymi szlachcicami z książęcego dworu.
    Tego samego roku umiera król Cintry, Dagorad. Królową zostaje jego córka, Calanthe.
  • 1229 – po śmierci Stefanii tron obejmuje jej pierworodny syn, Emer. Diuk ma 24 lata i znany jest z pobożności.

  • 1229 – diuszesa Stefania umiera wydając na świat swe czwarte dziecko, chłopczyka o imieniu Adam. Dziecko rodzi się słabe i mimo starannej opieki umiera kilka miesięcy później.
  • 1226 – ślub Emera, dziedzica tronu Srebrogórza, z Różą van Brakken – szlachcianką i krewną diuka Attre.
  • 1225 – władanie diuszesy Stefanii przez kilkanaście lat przebywa pomyślnie i kraina ostatecznie wylizuje się z ran oraz szkód spowodowanych przez dwóch poprzednich władców.
  • 1212 – władczyni Srebrogórza wynajmuje korsarzy z Verden do walki z piratami ze Skellige. Verdeńscy żeglarze okazują się dobrym wyborem i skutecznie trzymają wyspiarzy z dala od srebrogórskich ziem.
  • 1209 – w Cintrze umiera król Corbett. Jego miejsce na tronie zajmuje dwunastoletni syn, Dagorad.
  • 1208 – diuszesa kończy objazd po krainie i wraca do Emersvort. Wkrótce wybrzeża Srebrogórza stają się celem piratów ze Skellige. Klany Skelligijczyków z Hindarsfjall oraz An Craite z Ard Skellig napadają na slupy i galery handlowe, łupią także nabrzeżne osady.
    Srebrogórzanie z początku nie potrafią obronić się przed takim wrogiem.
  • 1207 – Stefania wraz z małżonkiem wyrusza w objazd po Srebrogórzu. Daje się poznać ludowi oraz odwiedza zamki swych wasali. Mieszkańcy księstwa odetchnęli z ulgą i wyrażają zadowolenie z władczyni.
  • 1205 w wieku siedemnastu lat diuszesa wydaje na świat swoje pierwsze dziecko. Dziedzic otrzymuje imię Emer.
  • 1204 diuszesa Stefania mimo młodego wieku wykazuje się mądrością niepodobną do swych dwóch poprzedników. Otacza się przyjaciółmi oraz doradcami, by z ich pomocą zrewitalizować podupadające księstwo. Zaczynają się masowe odbudowy struktur państwa, a także rozrost stolicy.
  • 1203 – tron Srebrogórza obejmuje piętnastoletnia córka Steffrona, Stefania. Wedle lokalnego prawa jej małżonek nie może samodzielnie sprawować władzy – leży ona całkowicie w rękach diuszesy – a tytuł Coenradda jako diuka jest jedynie symboliczny.
    Ludność księstwa obawia się kolejnych nieudolnych rządów.

  • 1203 – diuk Steffron oszalał do tego stopnia, iż zażywa kąpieli siedem razy dziennie twierdząc, iż na jego ciele zdrajcy hodują pasożyty. Nakazuje powiesić połowę załogi stacjonującej na zamku Emersvort, do egzekucji jednak nie dochodzi, bowiem władca księstwa zostaje zasztyletowany podczas jednej z kąpieli. Sprawcy nie odnaleziono.
    W dniu śmierci diuk Steffron I Szarpnięty miał 36 lat.
  • 1202 – po zakończeniu wojny domowej przed ołtarzem w kaplicy na zamku Emersvort staje córka diuka Steffrona, Stefania, oraz Coenradd z Vicovaro. Na uroczystości pojawia się liczna grupa możnych z krain Nilfgaardu.
  • 1201 – w księstwie pojawia się marszałek Cintry, Raedrik. Przyprowadza ze sobą liczny zastęp cintryjskich żołnierzy i podejmuje interwencję w wojnie domowej przeciwko buntownikom z Zakonu Białej Róży. W dziesięć miesięcy udaje mu się zdławić rebeliantów, po czym wraca do Cintry.
  • 1200 – Srebrogórze wita XIII wiek smutkiem i rozpaczą. Wojna domowa nie ustaje, a zapijaczony diuk Steffron popada w kompletne szaleństwo. Wprowadza szereg absurdalnych praw, obawia się o własne życie twierdząc, że prześladują go demony.
    Do stolicy wezwany zostaje wiedźmin, aby zbadać sprawę. Wiezdźmin nie doszukuje się żadnych problemów, które mógłby rozwiązać i proponuje diukowi leczenie u znachora bądź czarodzieja. Steffron każe rozerwać go końmi na Placu Wolności w Emersvort.
    Pod koniec roku dochodzi do zaręczyn córki diuka, Stefanii, z vicovarskim szlachcicem, Coenraddem.
  • 1199Bitwa pod Brzeziną. Diuk kończy swą kampanię i wraca do Emersvort, jednak wojna domowa nadal trwa.
    W zamian za finansową pomoc w wojnie, diuk Steffron przyznał władcy Saldfenu tytuł baroneta.
  • 1198 – rządy króla Corbetta pogrążają Cintrę w chaosie i bezprawiu. Podobnie sprawa ma się w Srebrogórzu, gdzie diuk Steffron jest jeszcze gorszym władcą.
    W połowie roku w Srebrogórzu rozpoczyna się wojna domowa. Wszczyna ją komtur Zakonu Białej Róży, hrabia Löhnen.
  • 1197 – umiera czwarty król Cintry, Coram II. Korona przypada jego synowi, Corbettowi.
  • 1193 – diuszesa Gwenyth po raz drugi zachodzi w ciążę, jednak po czterech miesiącach dochodzi do poronienia. Gwenyth umiera tego samego roku z wycieńczenia połogiem i uszkodzeń ciała spowodowanych poronieniem.
  • 1191 – kraina znów pogrążona jest w niestabilności, a diuk okazuje się być nie tylko nieudolny i leniwy, lecz także obłąkany. Aby przyćmić jego wybryki, rada próbuje udobruchać lud organizując turnieje i zabawy.
  • 1188 – nowy diuk nosi wszelkie znamiona nieudolności podobnej do tej, którą cechował się jego ojciec. Steffron woli wino oraz uczty nad rządzenie. Sprawami codziennymi zajmuje się powołana w potrzebie rada książęca i starsza siostra diuka, Aela.
  • 1187 – syn Klemensa, Steffron, koronowany jest na diuka Srebrogórza. Mieszkańcy obawiają się nowego władcy, jako iż istnieje podejrzenie, że jest on niegodny tronu. Wciąż krążą plotki o kazirodczych relacjach jego ojca z własną siostrą i wielu uważa, iż Steffron jest plugawym wynikiem tego grzechu.
    Tego samego roku diuk bierze ślub z córką księcia Attre, Gwenyth. Wkrótce dziewczyna zachodzi w ciążę i 9 miesięcy później rodzi bliźniaczki – Kornela i Stefanię. Chłopczyk umiera kilka tygodni później.

  • 1187 – chaos w Srebrogórzu znacznie się pogłębia. Bogactwo księstwa jest rozkradane, w stolicy rządzą bandyci i oportuniści, a wasale ignorują swego diuka i prowadzą między sobą krwawe walki i spory. Aela, córka diuka, wyrusza do Cintry i informuje króla Corama o sytuacji.
    Do Srebrogórza na rozkaz króla przybywa marszałek Cintry i siłą zaprowadza porządek w księstwie. Szlachta rozkradająca majątek diuka zostaje spalona na stosach, a sam diuk pozbawiony tytułu i wywieziony do Cintry, gdzie ma dokonać żywota w zimnym lochu.
    Fatalne rządy Klemensa dobiegają końca.
  • 1186 – w ciągu dwóch lat nieudolnych rządów diuka Klemensa w Srebrogórzu wyrasta korupcja i chaos.
    Rycerz Dondry z Niskobrzegu buntuje się przeciw diukowi i organizuje powstanie. Dochodzi do wielu starć, jednak buntownicy zostają zdławieni przez dziewiętnastoletniego Steffrona, dziedzica tronu Srebrogórza.
  • 1184 – na diuka Srebrogórza koronowany zostaje Klemens, który choć ma już niemal 50 lat i dwoje dzieci z Elizą Verdeńską, znany jest powszechnie z pijaństwa i rozpusty, a w dodatku ciążą na nim oskarżenia o kazirodztwo.
    Srebrogórze wstrzymuje oddech i słusznie obawia się rządów Klemensa.

  • 1184 – epidemia potów dobiega końca, jednak nie oszczędza ani plebsu, ani szlachty. Ludność Srebrogórza zostaje zdziesiątkowana. Na poty umiera także diuk Feliks, nazwany przed śmiercią „Budowniczym”. Miał 68 lat, a księstwem rządził 24.
  • 1182 – Srebrogórze nachodzi epidemia potów. Na chorobę umierają setki mieszkańców, w tym także dziedzic tronu, Kornett.
  • 1081 – Cerbin bierze ślub z Beccą z Nazairu. Cintra staje się pełnoprawnym i niepodległym królestwem. Wkrótce potem Becca daje królowi syna – Correla.
  • 1080 – koloniści odnajdują złoże srebra u stóp górskiego masywu w północno-zachodniej części nowo osiadłej krainy. Góry nazwane są Srebrnymi, a kraina otrzymuje nazwę Srebrogórze. Cerbin rozpoczyna wydobycie srebra i znacznie zwiększa swoje bogactwo, dzięki czemu skupia się na rozbudowie miasta w Cintrze.
    Wkrótce Cerbin ogłasza się królem i zakłada dynastię Cerbinów.
  • 1176 –  w całej stolicy roznosi się plotka o rzekomym kazirodczym romansie młodszego syna diuka Feliksa, Klemensa, i młodej Lukrecji. Wskutek plotki żona Klemensa, Eliza z Verden, przeżywa ciężkie chwile.
    Kapłani Wiecznego Ognia grzmią, iż na Srebrogórze spadnie kara boska za grzechy popełnione przez dzieci diuka.
  • 1174 – diuk Feliks funduje utworzenie szpitala w Emersvort. Budowa placówki zostaje ukończona ponad rok później.
  • 1171 – klasztor Melitele p.w. Objawienia Wszechmatki Brzeskiej w Emersvort zostaje ukończony i staje się siedzibą Sióstr Powierniczek.
    Tego samego roku Srebrogórze zawiera długotrwałe umowy handlowe z królestwem Verden.
  •  1170 – diuk Feliks rozpoczyna ponowne rozmowy z Zakonem Białej Róży. Osiągnięte zostaje porozumienie nazwane Paktem Srebrnych Róż. Diuk nadaje rycerzom kawałek ziemi na granicy Grzywy i Wiekoborza, gdzie znajduje się niewielki zamek i kilka wsi. Nowe ziemie zakonu stanowią swoistą enklawę, a rycerze poprzysięgają w zamian chronić królewskich kopalń srebra.
  • 1166 – diuk Feliks odwołuje podniesione przed sześciu laty podatki, nie likwiduje jednak opłat celnych, a jedynie je obniża.
    Zawiera umowę z królem Coramem i rozpoczyna w Emersvort budowę mennicy. Budowa zakończona zostaje rok później.
    Do godła Srebrogórza wpisane zostają złote lwy króla Corama. Akt ten jest wyrazem poddania i miłości wobec cintryjskiej korony, która do swego godła wprowadziła je kilka miesięcy wcześniej.
  • 1165 – wyprawa karna powraca z Mag Turga. Okazuje się ona dochodowym triumfem – rycerze przywożą ze sobą liczne złupione bogactwa, których większość ofiarowana jest diukowi. Na wyprawie ginie jednak rycerz Valmar, przywódca załogi. Atak na kraj wroga przynosi rezultaty i ataki na kopalnie ustają.
    W tym samym roku umiera król Cintry, Correl. Jego miejsce zajmuje pierworodny syn, Coram.
  • 1163 – budowa stoczni dobiega końca, a diuk Feliks wyrusza w objazd po krainie, aby dać się lepiej poznać swym poddanym i załagodzić nastroje wśród ludu wzburzone po podniesieniu podatków. Objazd trwa rok i okazuje się wielkim sukcesem. Podczas wizyt na zamkach rycerskich diuk przekonuje część swych wasali do wzięcia udziału w wyprawach karnych na ziemie Mag Turga, aby stłamsić nasilające się ataki na kopalnie w Grzywie. Pierwsza wyprawa rozpoczyna się jeszcze tego samego roku i przewodzi jej Valmar z Domu Księżyca, sławny rycerz z Oedrheny.
  • 1161 – pieniądze z zawyżonych podatków wykorzystane są do budowy stoczni, w której produkowane mają być srebrogórskie okręty. Do tej pory księstwo kupowało flotę od Cidaris oraz Nilfgaardu.
  • czerwiec 1160 – W kaplicy zamkowej na diuka koronowany jest pierworodny syn Emera, Feliks.
    Diuk Feliks rozpoczyna swe rządy twardą ręką. Podnosi podatki kupcom i nakłada je na kościoły, a także nakazuje pobór wysokich opłat celnych. Ucisk podatkowy argumentuje koniecznością obrony przed piratami i bandytami z sąsiednich państw. Ludność podchodzi do tego nieufnie i niechętnie, lecz ostatecznie obywa się bez buntów i strajków.

  • maj 1160 – Emer Bezbrody umiera w swoim fotelu na zamku Emersvort. Pierwszy diuk Srebrogórza i założyciel dynastii Enillydów żył 74 lata.
  • 1159 – kupcy osiadli w Emersvort próbują rozpocząć handel z wyspiarzami ze Skellige. Pomoc oferuje im stary i umierający diuk Emer, który oddaje do ich dyspozycji 3 duże galery handlowe.
    Statki zostają jednak zaatakowane przez skelligijskich piratów, gdy tylko wpływają na wody Archipelagu. Jednemu okrętowi udaje się zbiec i wrócić do Srebrogórza, jednak pozostałe dwa zostają złupione.
  • 1157 – stary diuk Emer próbuje nawiązać sojusz z Zakonem Białej Róży. Rycerze zakonu znani są ze swych nieustraszonych wojowników na całym kontynencie. Diuk pragnie wykorzystać pomoc zakonu do ochrony kopalń srebra w Grzywie, które nieustannie napadane są przez rozbójników z Nazairu i krain Mag Turga.
    Diuk i zakon nie dochodzą jednak do żadnego porozumienia.
  • 1152 – stan zdrowia diuka Emera ulega znacznemu pogorszeniu. Do Srebrogórza wraca jego dziedzic, Feliks.
  • 1150 – wojna w Saldfenie dobiega końca. Dotychczasowy pan regionu, rycerz Pryn, wychodzi ze starcia zwycięsko i utrzymuje władanie.
  • 1149 – w regionie Saldfenu wybucha lokalna wojna między władcą majątku a pretendentem na jego miejsce.
    W lipcu tego roku dochodzi do wielkiego zawalenia budowanej na zamku w Emersvort sali tronowej i ginie kilkudziesięciu robotników. Wina leży po stronie głównego architekta, który zostaje wpędzony do lochu, a krótko potem powieszony.
  • 1148 – ślub Feliksa, syna diuka Emera, ze Stefanią z Cintry, krewniaczką króla Correla. Uroczystość ma miejsce w Cintrze i zjeżdżają się na nią znane osobistości z połowy kontynentu.
    Pod koniec roku Emer oznajmia początek książęcego rodu, nadając mu nazwę Enillyd. Słowo to w starszej mowie oznacza „odkrywcę” lub „kogoś, dla kogo los jest niezwykle łaskawy”.
  • 1147 – Emersvort zyskuje status miasta i ogłoszone zostaje oficjalną stolicą księstwa Srebrogórza.
  • 1146 – trwający półtora roku objazd diuka po Srebrogórzu dobiega końca i Emer wraca do krainy bogaty w nowe doświadczenia, a jego więzi z poddanymi znacznie się umacniają.
    Miasteczko wyrastające u stóp jego siedziby zamkowej osiąga już wtedy imponujące rozmiary. Ówczesna nazwa osady przechrzczona zostaje na Emersvort.
  • 1144 – zamek z czerwonej cegły, którego budowę rozpoczęto w 1132 staje się już pokaźną twierdzą i mieści kompleks wielu budowli. Rozpoczynają się dalsze prace nad wielką salą tronową.
    Diuk Emer Bezbrody rozpoczyna w tym czasie objazd po całej krainie. Rozmawia z poddanymi i poznaje ich potrzeby. Odwiedza również włości swych wasali w każdym z regionów. W objeździe towarzyszy mu żona, Felicja, a także wielka świta zbrojnych, giermków, trubadurów, kupców i kurtyzan.
  • 1138 – za nadzwyczajne zasługi dla narodu i w ramach uznania dla zaradnego rycerza, król Correl nadaje Emerowi Bezbrodemu lenno w postaci całego Srebrogórza. Utworzone zostaje księstwo Srebrogórza, a Emer zyskuje tytuł diuka. Tytuł ten ma być dziedziczony przez jego potomków po wsze czasy.
    Wedle umowy Srebrogórze zobowiązuje się nieść Cintrze pomoc zbrojną lub finansową w razie potrzeby, a także oddawać jej trybut w wysokości jednej szóstej kruszcu wydobytego w kopalniach srebra.

  • wrzesień 1137 – oblężenie zamku w Attre dobiega końca dopiero po półtora roku. Przyciśnięci głodem buntownicy składają broń i uwalniają diuka, prosząc przy tym o łaskę.
    Emer Bezbrody nakazuje wyrżnąć ich w pień, a następnie wraca do Cintry, by złożyć raport z wyprawy królowi Correlowi.
  • 1136 Król Correl wysła do Attre Emera Bezbrodego z zadaniem uwolnienia diuka i rozbicia buntowników. Emer wykonuje rozkaz, przybywa do Attre i zaczyna oblegać zinfiltrowany zamek.
    1136 –Dwa lata później doszło do przewrotu w Attre, księstwie lennym Cintry znajdującym się na południu. Tamtejszy diuk został pojmany przez rycerzy rozbójników i przetrzymywany był w swym zamku jako zakładnik.
    Król Correl wysłał do Attre Emera Bezbrodego z zadaniem uwolnienia diuka i rozbicia buntowników. Emer oblegał zamek przez półtora roku, nim przyciśnięci głodem bandyci w końcu złożyli broń.
    Za nadzwyczajne zasługi dla narodu król Correl nadał Emerowi lenno w postaci całego rejonu srebrogórskiego, co utworzyło Księstwo Srebrogórza z diukiem Emerem I jako jego jedynym władcą. Według umowy Srebrogórze zobowiązane było nieść Cintrze pomoc zbrojną lub finansową w razie potrzeby, a także oddawać jej trybut w wysokości jednej szóstej wydobytego w krainie srebra.
  • 1136 – w księstwie Attre dochodzi do przewrotu. Tamtejszy diuk zostaje pojmany przez rycerzy rozbójników i przetrzymywany jest w swym zamku jako zakładnik.
    Król Correl wysła do Attre Emera Bezbrodego z zadaniem uwolnienia diuka i rozbicia buntowników. Emer wykonuje rozkaz, przybywa do Attre i zaczyna oblegać zinfiltrowany zamek.
  • 1134 – król Correl wzywa na swój dwór pierworodnego syna Emera, Feliksa, i mianuje go kasztelanem na zamku w stolicy. Między królem Correlem a Feliksem nawiązuje się przyjaźń, w wyniku której monarcha ofiaruje młodzieńcowi rękę swej bliskiej krewniaczki, Stefanii.
    W roku 1134 najstarszy syn Emera, Feliks, wezwany został do stolicy Cintry, gdzie wkrótce powołano go na stanowisko kasztelana. Między królem Correlem a Feliksem nawiązała się przyjaźń, w wyniku której monarcha ofiarował młodzieńcowi rękę swej krewniaczki, Stefanii.
  • 1134 – król Correl wzywa na swój dwór pierworodnego syna Emera, Feliksa, i mianuje go kasztelanem na zamku w stolicy. Między królem Correlem a Feliksem nawiązuje się przyjaźń, w wyniku której monarcha ofiaruje młodzieńcowi rękę swej bliskiej krewniaczki, Stefanii.

  • 1132 – Po wylizaniu powojennych ran Emer Bezbrody wznowił pracę kopalni w Grzywie, a swą siedzibę przeniósł do zamku w Brzegówku. W roku 1132 gród wyburzono, by na jego miejsce rozpocząć budowę znacznie większej siedziby z czerwonej cegły, którą to Emer szczególnie sobie upodobał. Wokół rozległej twierdzy zaczęło wyrastać miasteczko portowe, później przechrzczone na Emersvort.
  • 1132 – Emer nakazuje wyburzyć zamek w Brzegówku i na jego miejsce wybudować nową, wspaniałą cytadelę z czerwonej cegły. Materiały dowożone są z Wiekoborza i Saldfenu, a wokół budowy zaczyna też rozrastać się osada Brzegówek Górny, z uwagi na masowy napływ ludności z całej Cintry i okolic.


  • 1130 – po wygraniu wojny domowej Emer Bezbrody przenosi swą siedzibę do zamku w Brzegówku, w Złotospadach.
    Rodowy zamek Emera w Grzywie ma być tymczasową siedzibą jego następcy.
  • 1127 – Rosnąca w Srebrogórzu siła Emera Bezbrodego wywołała w jego sąsiadach obawy o własne terytoria i w roku 1127 zawiązali przeciwko niemu sekretny sojusz. Głównymi podżegaczami do działań byli Volsangowie z Rheny oraz Wolfin z Lipy, pan regionu Wiekoborza. Sojusznicy drogą podstępu dokonali sabotażu kopalni srebra w Grzywie, co nadszarpnęło relacje Emera z królem Correlem, a następnie dopuścili się ataku na jego włości, doprowadzając do Wojny Trzyletniej.
    Król Correl nie ingerował w zaistniały między srebrogórskimi panami zatarg z uwagi na trwającą budowę aparatu państwowego w stolicy oraz niepewne stosunki z północnymi sąsiadami zza rzeki Jarugi.
    Wojna Trzyletnia doprowadzała do znacznego osłabienia Srebrogórza ponosząc za sobą setki poległych, i chociaż Emer miał widoczną przewagę nad zjednoczonymi wrogami, dążył do zaprzestania dalszego rozlewu krwi. Pieniędzmi i obietnicami amnestii przekupił panów z Niskobrzegu oraz Saldfenu, aby zwrócili się przeciwko Volsangom i Wolfinowi. Dywersanci zostali drastycznie zmiażdżeni w wyniku nagłej zmiany sojuszu, co położyło kres Wojnie Trzyletniej.
    Region Rheny został podzielony na dwie części i przyznany panom z Niskobrzegu i Saldfenu, zaś Wiekoborze oddano pod władanie przyrodniemu bratu Emera, Zygfrydowi.
  • 1124 – Emer Bezbrody przejmuje długi Jazgora i odkupuje od krasnoludzkiego banku wszystkie zagarnięte przez nich włości w Złotospadach. Nie ma jednak najmniejszego zamiaru zwracać ich Jazgorowi. Emer Bezbrody staje się seniorem całego pasa północnej części Srebrogórza, od zachodu do wschodu.
    Rycerski ród Dzików zmuszony jest do opuszczenia Złotospadów. Dzikowie udają się gdzieś na południe i wkrótce słuch o nich ginie.
  • 1123 – Jazgor Dzik, rycerz i pan Złotospadów zaczyna popadać w długi u krasnoludzkich bankierów. Powoli spłaca długi nieruchomościami, oddając krasnoludom najpierw wieś Polną, następnie wioskę Studnicę, a w końcu też swój własny drewniano-kamienny zamek w Brzegówku.
    Jazgor Dzik prosi o pomoc Emera Bezbrodego, w obawie przed złością króla Correla.
  • 1122-1124 – Jazgor z rodu Dzików, pan położonego na północnym-zachodzie regionu o nazwie Złotospady, zapożyczył się w krasnoludzkim banku Molnara na ogromne kwoty o wysokim oprocentowaniu. Tonący w długach Jazgor Dzik zmuszony był odstąpić Molnarom swój drewniano-kamienny zamek w Brzegówku, wraz ze wsiami Polna oraz Studnica.
    Włości natychmiast wykupił od banku Emer Bezbrody, dzięki czemu wszedł w posiadanie całej północnej linii Srebrogórza, natomiast wywłaszczony ród Dzików przeniósł się na dalekie południe.
  • 1121 – na mocy umowy zawartej przez króla Correla i Emera Bezbrodego, wydobywany w Grzywie kruszec będzie trafiał do królewskiego skarbca. Emer może zachować jedną dwudziestą rocznego zysku. Umowę zawarto na czas nieokreślony i jej ustalenia mają przechodzić na ich dziedziców.
  • 1120 – dzięki pozyskiwanemu przez rok kruszcowi srebra Emer Bezbrody diametralnie zwiększa swoje bogactwo i znacznie wyróżnia się wśród pozostałych rycerzy Srebrogórza, którzy zaczynają patrzeć na niego z zazdrością.
    Tego samego roku umiera Cerbin, pierwszy król Cintry. Tron przejmuje po nim Correl.


  • 1119 – rycerz Emer zwany Bezbrodym odkrywa w zarządzanym przez siebie regionie Grzywy kolejne złoża srebra. Umierający król Cerbin nakazuje rycerzowi zbudowanie nowych kopalń. W zamian za to, oferuje mu prawo do zachowania wydobytego kruszcu przez pierwsze 12 miesięcy. Po upływie tego czasu umowa ma być renegocjowana z większą korzyścią dla samego tronu.
    Emer ściąga z Novigradu mistrza inżyniera Andreasa, dzięki któremu powstają dwie wielkie kopalnie srebra.
  • 1117 – stan zdrowia starego króla Cerbina ulega znacznemu pogorszeniu. Większość swych dni spędza przykuty do łoża, a sprawami królestwa zajmują się jego żona i pierworodny syn, Correl.
  • 1109 – rozwój królestwa Cintry nabiera tempa. W Attre i Srebrogórzu pojawia się co raz więcej ludzi, elfy przestają być dla kolonistów problemem, jednak ludzie zaczynają prowadzić walki i spory między sobą.
    Król Cerbin decyduje się na utworzenie podległego księstwa Attre, które będzie jego państwem lennym. Srebrogórze natomiast podzielone zostaje na sześć regionów (Złotospady, Grzywa, Niskobrzeg, Saldfen, Wiekoborze oraz Rhena), którymi w imieniu króla zarządzać mają wybrani przez niego rycerze.
  • 1106 – złoże eksploatowanego przez ludzi Cerbina srebra w Srebrogórzu zostaje wyczerpane. Kruszec pozyskiwano przez 26 lat z wielkim trudem, jako iż kopalnia nieustannie nękana była przez pozostałe w krainie elfy Aen Seidhe.
  • 1079 – Cerbin wypędza większość tubylczych elfów oraz całkowicie pozbywa się dzikich klanów ludzi z terenów leżących na południe od Cintry i zakłada tam dla swych poddanych pierwsze osady.
  • ok. 1070Podboje Cerbina. Ludzie Kruka osiedlają się w Cintrze i zdobywają pobliskie tereny.

Pierwsi cywilizowani ludzie osiedlili się w Srebrogórzu około roku 1080, wraz z objęciem tronu królestwa Cintry przez Cerbina, założyciela dynastii Kruków. Nazwa krainy przyjęła się wśród Cintryjczyków dzięki Górom Srebrnym, w okolicy których znaleziono złoża srebra. Wydobywany przez Cerbina kruszec trafiał do królewskiego skarbca przez następne 26 lat, nim zasoby zostały wyczerpane. W trakcie ich eksploatacji poddani młodego króla toczyli nieustanne walki z tubylczymi plemionami elfów Aen Seidhe. Liczniejsi i lepiej zorganizowani ludzie budowali warownie w całej krainie, co dawało im znaczną przewagę nad elfami. Po latach starć większość elfów opuściło Srebrogórze, a król Cerbin podzielił krainę na sześć majątków, którymi zarządzali wyznaczeni przez niego wasale. Podział ten umożliwił sprawniejsze utrzymanie porządku w Srebrogórzu, choć lokalni panowie nierzadko toczyli między sobą spory terytorialne czy finansowe.

W roku 1119 jeden z wasali króla Cerbina, Emer Bezbrody z Grzywy (regionu położonego na północnym-wschodzie Srebrogórza), odkrył na swych górskich terenach kolejne pokłady srebra. W zamian za konstrukcję i uruchomienie nowej kopalni umierający król Cerbin ofiarował Emerowi prawo do zachowania wydobytego kruszcu przez pierwsze dwanaście miesięcy. Po upływie tego okresu srebro miało stać się królewską własnością, a korzyści wasala z eksploatacji poddane negocjacji.
Dzięki temu porozumieniu Emer Bezbrody znacząco zwiększył swój majątek, umocnił związki z cintryjską koroną oraz wyróżnił swoją pozycję wśród pozostałych panów Srebrogórza.
W roku 1120, gdy roczny termin wydobycia srebra dobiegł końca, Emer zawarł z następcą tronu nową umowę, na mocy której młody król Correl, syn zmarłego Cerbina, przyznał mu jedną dwudziestą pozyskiwanych z kopalni zasobów. Umowa zawarta była na czas nieokreślony, a zobowiązania obu stron przechodzić miały na ich dziedziców.