Szlachta

Szlachta, obok monarchów, stanowi najwyższą warstwę społeczeństwa feudalnego, posiadającą władzę i przywileje wynikające z tytułu lub rodowego herbu. Bezpośrednio odpowiadają przed monarchą, a swe ziemie posiadają w dzierżawie. Za nie muszą odprowadzać podatki swojemu władcy i są zobowiązani do pomocy wojskowej w przypadku wojny. Status szlachcica jest dziedziczny, tak samo jak majątek ziemski i związane z tym zobowiązania. Integralną częścią ziemi są chłopi, którzy ją zamieszkują i muszą pracować na włościach szlacheckich, odprowadzając obowiązkowe daniny.

Najbardziej znanymi srebrogórskimi rodami szlacheckimi są m.in.: Prynowie z Saldfenu, Dom Księżyca z Rheny czy Karsingowie z Niskobrzegu. Są to rodziny włodarzy, czyli najwyżej sytuowana w księstwie warstwa społeczna zaraz po diuku. Poza starymi rodami w Srebrogórzu istnieje jeszcze kilka innych pomniejszych rodzin szlacheckich – członkowie tych rodzin nazywani są ziemianami.
Ziemianin jest prowincjonalnym szlachcicem o miejscowym pochodzeniu, od dawna osiadłym na okolicznym terytorium. Włodarze zaś administrują wieloma majątkami, głównie w obrębie swego regionu. Żołnierze, którzy należą do niższej szlachty, nie mają własnego majątku i zwykle służą zamożniejszym. Tych jest jednak w całym księstwie bardzo niewielu.

Występująca w Srebrogórzu cintryjska szlachta jest zwyczajowo nietytułowa – włodarze poszczególnych regionów oraz wysoko urodzeni właściciele ziem i zamków nazywani są po prostu „rycerzami”. Wyjątkiem jest oczywiście monarcha jako diuk (diuk odpowiada tytułowi księcia, jednak bez królewskiej krwi), a także władca regionu Saldfen, który nosi tytuł baroneta.

Szlachta pochodząca z ziem Nilfgaardu osiadła w księstwie niekiedy nosi odpowiednie tytuły, np. baronessa Joanna van Steden, junkier Reginald Galvez czy graf Morys Calveit. Cesarską szlachtę obecną w Srebrogórzu można jednak policzyć na palcach jednej dłoni.

***