Choroby i leczenie

Choroby

Oprócz najbardziej znanej na kontynencie zarazy, Catriony, ludność Cintryjska padała ofiarą innych, licznych chorób – grypy, ospy, potów, gruźlicy, trądu, tyfusa, etc. Ze względu na złe warunki higieniczne spowodowane nędzą po I Wojnie Północnej mieszkańcy częściej niż dotychczas zaczęli podupadać na zdrowiu. Brak dostępu do czystej wody i suchego lokum spowodował gwałtowny spadek jakości życia, co sprzyjało rozwojowi chorób.

Krótko przed rozpoczęciem się II Wojny Północnej warunki życia w Cintrze poprawiły się na tyle, by zapobiegać lokalnym wybuchom epidemii. Radość jednak nie trwa długo – w 1268 uderza Wielka Zaraza dziesiątkująca populację kontynentu. W samym Srebrogórzu Catriona nie zbiera dużego żniwa – już w 1246 r. diuk Emer II wprowadza szereg regulacji prawnych dotyczących powszechnej higieny, dzięki czemu udaje się zawczasu ograniczyć liczbę zachorowań oraz zgonów.


Leczenie

Można powiedzieć, że w Srebrogórzu medycyna dzieli się na dwie kategorię – ludową i naukową.
Mądrości ludowe i regionalne, przekazywane z pokolenia na pokolenie, stanowią podstawę wiedzy medycznej na wsiach i w małych miasteczkach. Okłady z wilczej skóry, wdychanie dymu palonych piór i deptanie w kozim łajnie to tylko niektóre z recept, z którymi potrzebujący opuszczają włości znachorów. Co więcej, niektóre z kuracji okazują się rzeczywiście skuteczne.
Medycyna naukowa, którą ochoczo wykłada się na największych uniwersytetach i akademiach na kontynencie, różni się od mądrości ludowych przede wszystkim dokładnie przeanalizowaną teorią i przestudiowaną praktyką. Lekarze i studenci obcują z chorobami oraz kontuzjami „na żywca”, nierzadko eksperymentując w poszukiwaniu logicznego rozwiązania problemu, a jeszcze częściej padając jego ofiarą. Być może z tego względu w Królestwach Północy osoby z odpowiednim wykształceniem cieszą się mniejszym zaufaniem niż wioskowi znachorzy. Inaczej ma się sprawa w Nilfgaardzie, gdzie medycyna przeszła prawdziwy renesans i medycy są szanowaną społecznością. Istotną grupą praktykującą zawód lekarski są lekarze polowi, którzy służą na wojnach obok żołnierzy.