Srebrogórze

Srebrogórze jest nadmorską krainą położoną na południowy-zachód od królestwa Cintry i na północ od księstwa Attre. Od zachodu oblewana jest przez Wielkie Morze, zaś na wschodzie oddzielają ją od Cintry rozległa Knieja Brzezińska oraz wysokie Góry Srebrne. Od malowniczego krajobrazu tych ostatnich pochodzi też nazwa krainy.
Srebrogórze podzielone jest na siedem głównych regionów: Złotospady, Grzywa, Niskobrzeg, Saldfen, Wiekoborze, Oedrhena i Danrhena. Dwa ostatnie regiony tworzyły początkowo jednolity obszar zwany Rheną, a jego rozłam był wynikiem późniejszych politycznych machinacji.

*herb Srebrogórza za dynastii Enillydów

Władza księstwa oficjalnie scentralizowana jest w regionie Złotospadów, w stolicy państwa o nazwie Emersvort. Pozostałe regiony zarządzane są przez lokalnych panów, którzy sprawują władzę w imieniu korony. Choć diuk Srebrogórza jest, de iure, władcą całej krainy, to jego wasale posiadają bardzo szeroki zakres autonomii, a on sam włada głównie swym własnym majątkiem. Regiony wasalne często stosują własny kodeks karny, różnią się między sobą kulturowo i obyczajowo, a także posiadają ius gladii, czyli prawo miecza. Ponadto, włodarze poszczególnych regionów nie podlegają bezpośrednio koronie Cintry, a jedynie diukom Srebrogórza. Dzieje się tak z uwagi na panującą zasadę „senior mojego seniora nie jest moim seniorem”.

W wyniku narastającego konfliktu między nowym nilfgaardzkim diukiem a pretendentem z dynastii Enillydów, jednolita władza w Srebrogórzu została rozbita. Zachodnie regiony opowiedziały się po stronie Jana Vadenkampa, zaś wschód krainy zjednoczył swe siły pod sztandarem Steffrona II.

Rdzennymi Srebrogórzanami są w większości Nordlingowie. Zwykli oni mówić o sobie po prostu jako o cintryjczykach, głównie z uwagi na silne przywiązanie do cintryjskich wartości od czasów powstania księstwa. Ten dumny i pamiętliwy naród w swej większości żywi głęboką urazę do Nilfgaardu, choć też wielu Srebrogórzan przyjęło zaborcę z południa z otwartymi ramionami. To sprawiło, iż srebrogórscy Nordlingowie stali się bardzo podzielonym ludem i nie raz wynikają z tego krwawe waśnie, czego najwidoczniejszym przykładem jest trwająca wojna domowa między Nilfgaardczykami i ich sympatykami a cintryjskimi lojalistami.

Typową ludność cesarską w Srebrogórzu stanowią koloniści z całego imperium, którzy osiedlili się w księstwie po zakończeniu inwazji na Królestwa Północy. Ich charaktery i kultury różnią się w zależności od pierwotnego pochodzenia. Poddani cesarscy pochodzący z prowincji nie nazywają siebie Nilfgaardczykami – to zazwyczaj czynią tylko przyjezdni wywodzący się ze starych ziem ojczystych, czyli samego Nilfgaardu i najbliższych okolic. Taka nomenklatura bywa myląca dla Nordlingów, którzy często wszystkich cesarskich z południa określają mianem Nilfgaardczyków.

Swoje miejsce w księstwie mają także nieludzie, w większości krasnoludy, które dzięki swemu wkładowi w rozwój krainy traktowane są przez cesarskie władze z dużym szacunkiem. Elfy natomiast wyjątkowo źle postrzegane są przez cintryjskich lojalistów, prawdopodobnie ze względu na ich sojusz z Nilfgaardem podczas obu inwazji. Lud Wzgórz (st. Aen Seidhe), jak mawiają o sobie elfy, w regionie występuje zazwyczaj w okolicach starych elfich ruin, których strzegą przed archeologami i poszukiwaczami skarbów. W miastach występuje ich nikła, nieznaczna ilość, z której większość to imigranci i niedobitki z Brygady Vrihedd, którzy mimo objęcia amnestią po II Wojnie Nilfgaardu z Nordlingami byli prześladowani w Królestwach Północy.

Srebrogórze cechuje się posiadaniem stosunkowo niskiego odsetka szlachty, którą stanowią wyłącznie ludzie. Wysoko urodzeni żyją głównie na wsi w swych zamkach czy folwarkach, a tylko nieznaczna część zamieszkuje stolicę krainy, miasto Emersvort.

Na srebrogórską szlachtę pracują pańszczyźniani chłopi oraz, w regionach ściśle związanych z Cesarstwem Nilfgaardu, niewolnicy. Ci pierwsi stanowią większą część ludności i zwykle otrzymują od swych panów prawa do użytkowania ziem w zamian za świadczenia w postaci renty pieniężnej, naturalnej (oddawanie części płodów rolnych) lub odrobkowej (prace na rzecz pana). Niewolnicy natomiast wykonują ściśle określone prace na rzecz swych właścicieli w zamian za zwyczajowo niskie pensje. Zniewoleni mogą zakładać rodziny, lecz nie posiadają prawa do dzierżawy ziemi. Za zgodą właściciela istnieje możliwość wykupienia wolności.

Liczną grupę ludności stanowi też warstwa mieszczańska zamieszkująca stolicę kraju. Mieszczanie w Srebrogórzu posiadają prawa do prowadzenia własnych działalności gospodarczych, członkostwa w cechach rzemieślniczych czy nawet praw wyborczych (choć bardzo ograniczonych). Wyedukowani mieszczanie o wystarczającym stopniu majątkowym mogą również pełnić niektóre funkcje publiczne, np. radnych, poborców, prawników czy nawet sędziów.

Dominującymi wyznaniami wśród Nordlingów w Srebrogórzu są kulty Melitele, Kreve oraz, w nieco mniejszym stopniu, Wiecznego Ognia. Większość srebrogórskich Nordlingów deklaruje się jako wierzący, choć na ziemiach sprzymierzonych z Nilfgaardem prawa poszczególnych kościołów zostały znacznie zredukowane, a część ich majątków zawłaszczona przez władze.
Żyjący w księstwie krasnoludy czy gnomy są w dużej większości ateistami. Nilfgaardczycy darzą kult Wielkiemu Słońcu, choć część kolonistów pochodzących z krain takich jak Nazair, Ebbing czy Geso nadal kultywuje swe tradycyjne wierzenia w boskich idoli, często podobnych do tych wywodzących się z panteonu religii Nordlingów.

Od początku istnienia księstwa srebrogórskiego, jego bogactwo pochodzi głównie od bogatych złóż srebra umiejscowionych na wschodzie kraju. Dzięki wydobyciu, obróbce i eksporcie tego szlachetnego kruszcu, Srebrogórze przyciągało uwagę kupców, rzemieślników czy artystów z całego kontynentu.
Z uwagi na duże zapotrzebowanie taniej siły roboczej w kopalniach, Srebrogórze pod władzą Nilfgaardu jest ciągłym importerem niewolników z różnych prowincji cesarstwa.
Importowane są również przyprawy, tytoń, bydło, lekarstwa, drewno i tekstylia.
Dużym źródłem dochodu księstwa jest uprawa ziemi. Żywność eksportuje się zazwyczaj drogą morską i lądową do krajów o mniej żyznych rodzajach ziem, takich jak Attre, Nazair, a czasem nawet wysp Skellige.
Zyski przynoszą też eksport towarów do kolonii Tedd Inis oraz okrętownictwo. W stolicy kraju, Emersvort, znajduje się stocznia, gdzie produkowane są cesarskie okręty.
Szara strefa srebrogórskiej gospodarki zalana jest handlem narkotykami, bronią oraz nielegalnym kupczeniem niewolnikami.

Przed inwazją Nilfgaardu na Północ w Srebrogórzu stacjonowało 1600 zbrojnych oraz około 300 sztuk pancernej jazdy. Piechota podzielona była na dwa pułki, które składały się z czterech rot. Roty dzieliły się na setki i następnie na dziesiątki. Oddziałom piechoty przewodzili kolejno pułkownicy, rotmistrzowie, setnicy oraz dziesiętnicy. Jazda pancerna składała się z rycerzy zorganizowanych w dwie chorągwie, którzy do boju stawiali także swe świty złożone ze zwerbowanych chłopów oraz giermków. Głównodowodzący srebrogórskim wojskiem nosił tytuł wojewody. Wojewodami byli zazwyczaj sami diukowie lub ich synowie. W wypadku wojny liczono, iż Srebrogórze byłoby w stanie zebrać ponad 3300 jednostek. Dla porównania armia samego królestwa Cintry liczyła wtedy prawie 30 tys. wojska, z czego ponad 4 tys. stanowiła lekka i pancerna jazda.

Pod okupacją Nilfgaardu srebrogórskie wojsko stanowi „Srebrna Brygada” wchodząca w skład cintryjskiej dywizji „Verovreen”. Brygada liczy około 1000 żołnierzy, z czego prawie 60 sztuk to ciężka jazda. Jej dowódcą jest diuk oberszter Jan Vadenkamp. Srebrna Brygada składa się z dwóch batalionów dowodzonych przez majorów lub kapitanów. Bataliony rozbite są z kolei na drużyny (lub grupy bojowe) zarządzane przez lejtnantów i sierżantów. Większość Srebrnej Brygady ulokowana jest w polu z gotowością do walki lub strzegąca ważniejszych placówek. Pozostała część brygady stacjonuje w Emersvort jako ochrona włości diuka Vadenkampa. Straż w poszczególnych dzielnicach stolicy Srebrogórza, wsiach i miasteczkach tworzą zazwyczaj prywatne oddziały werbowane przez lokalnych zarządców (rycerzy, szlachciców, wójtów czy sołtysów).

Wojsko cintryjskich rebeliantów pod flagą Steffrona II uformowane jest wedle tradycji srebrogórskiej, choć z uwagi na partyzancki charakter dużej części opozycji, dokładna liczebność sił nie jest znana. Wiadomym jest, iż w polu stoi około 500 żołnierzy I pułku zwanego potocznie „Danka”. Siły opozycji są również wspierane przez bitne oddziały Zakonu Białej Róży.