Dynastia Enillydów

Steffron IIAdaliaFelicja

Steffron II

Dziedzic dynastii Enillydów; z woli srebrogórskiego ludu diuk Srebrogórza; władca Grzywy i Złotospadów; senior Saldfenu, Niskobrzegu i Wiekoborza

Pierworodny syn Emera II „Pielgrzyma” i Róży van Brakken. Miał przejąć tron Srebrogórza po ojcu, jednak wynikiem spisku zawiązanego przez jego stryja i dziadka został odsunięty od władzy, a następnie wywłaszczony. Od lat na różne sposoby stara się odzyskać władzę w księstwie.
Weteran I Wojny Północnej, rozsławił się wyjątkowym męstwem w Drugiej Bitwie o Wzgórze Sodden. Po II Wojnie Północnej większość cintryjskiej ludności Srebrogórza wyraziła poparcie jego powrotu na tron. Okrzyknięto go Steffronem II „Nieugiętym”.

Steffron jest mężczyzną o silnym charakterze i nadzwyczajnej zawziętości. Szybko wpada w złość i bywa nieprzewidywalny, jednak zawsze kieruje się odziedziczonym po matce rozsądkiem. Posiada również zmysł polityczny swego ojca i z łatwością przychodzi mu zawieranie przyjaźni czy sojuszy. Zawiązał przymierze z Zakonem Białej Róży i w roku 1268 przystąpił do otwartej rebelii przeciwko Janowi Vadenkampowi.

Steffron to przystojny trzydziestoletni mężczyzna o jasnych włosach i atletycznej budowie ciała. Jest szczególnie zaprawiony w boju i posiada wzorowy zmysł taktyczny. Wyjątkowo dużą uwagę przywiązuje do pochodzenia, wartości rodzinnych i religijnych.

Adalia

Rudowłosa piękność przyszła na świat cztery lata po swym bracie, Steffronie. Gdy miała siedem lat, do Emersvort zaproszono kilkunastu pretendentów do jej ręki. Zadanie wyboru odpowiedniego kandydata przypadło matce. Róża van Brakken wybrała dla Adalii młodego księcia z Bremervoord. Para miała pobrać się w 1256 roku, jednak cztery lata wcześniej książe zmarł. W roku 1255 jej stryj, diuk regent Kornett, chciał wydać ją za nilfgaardzkiego szlachcica, jednak podczas jego wizyty w Emersvort młoda Adalia naubliżała kandydatowi i do zaręczyn nie doszło. W drodze powrotnej do domu Nilfgaardczyk spadł z konia i zginął łamiąc sobie kark.
W roku 1267 Steffron próbował zaaranżować ślub Adalii z ich dalszym kuzynem od strony matki, wpływowym i bogatym Borysem van Brakken. Poczyniono odpowiednie przygotowania, jednak na początku 1268 Borys ginie w starciu z Nilfgaardczykami za granicami Brugge.

Z powodu śmierci trzech pretendentów do jej ręki, Adalia złośliwie nazywana jest m.in. „Czerwoną (lub Rudą) Wdową” lub „Krwawą Dziewicą”.
Sama Adalia jest osobą niezbyt skorą do okazywania emocji czy uczuć, a jej niebieskie, enillydowe oczy są dla większości zagadką. Jest bystra, elegancka i pełna gracji, choć trzyma się jej czarny humor i sarkazm.
Ślepo podąża za Steffronem i nigdy mu się publicznie nie sprzeciwia. Mawia się, iż jest fanatycznie oddana rodzeństwu i potrafiłaby rozszarpać każdego, kto miałby im zagrozić.

Felicja

Młodsza siostra Steffrona i Adalii, urodzona w roku 1250. Steffron próbował wydać ją za Aenara z Domu Księżyca, osławionego rycerza z Oedrheny, jednak ten odrzucił propozycję.
Przebywając w Zarzewiu w Felicji zakochał się w elfi najemnik imieniem Essenival. Na zamku pojawiły się plotki o ich rzekomym romansie. Szybko wyszło na jaw, że plotki były fałszywe i rozpuszczał je sam elf. Jej starsza siostra Adalia kazała publicznie wykastrować, a następnie powiesić zuchwałego adoratora.

Felicja jest filigranową, pogodną dziewczyną o jasnobrązowych włosach i niebieskich oczach. Nie przepada za przyjęciami, wolny czas woli spędzać w towarzystwie muzyków.
Podobnie jak jej rodzeństwo, Felicja jest bezgranicznie lojalna wobec rodziny.