Rycerstwo

Stan rycerski dzieli się na dwa rodzaje. Pierwszym z nich jest szlachta, czyli rycerskie rody, które władają danymi terytoriami bądź posiadają włości w lennach swych seniorów. Większość szlachty Nordlingów w Srebrogórza stanowi właśnie ten rodzaj stanu społecznego (poza diukami oraz baronetami z Saldfenu, którzy są szlachtą tytułową). Jest to rycerstwo dziedziczne i dziedzic danego pana nie wymaga bycia pasowanym, aby nazywano go rycerzem.

Drugim rodzajem stanu rycerskiego jest rycerstwo nadawane. Gdy dany kandydat wykazuje się odpowiednimi predyspozycjami, inny rycerz może go pasować i tym samym podnieść do swej rangi. Tytuł pasowanego rycerza nie jest wtedy dziedziczny, lecz niesie za sobą przywileje przysługujące szlachcicom.

Trening fizyczny chłopca aspirującego do pozostania rycerzem zaczyna się nim ukończy on siedem lat. Musi szybko biegać, skakać oraz rozwijać mięśnie ramion podnosząc ciężkie kamienie. Latami doskonalić muszą biegłość w rzucaniu włócznią, strzelaniu z łuku, zapasach, jeździe konnej, posługiwaniu się tarczą i skutecznym ataku. Ich trening zawiera także udział w polowaniach – o ile jest im to dozwolone ze względu na status społeczny. Zgodnie z tradycją do siedmiu głównych umiejętności rycerza zalicza się: jazdę konną, pływanie, strzelanie z łuku, walkę bronią i wręcz, łowiectwo, a także grę w szachy i pisanie wierszy.

***