Złotospady – postaci

Złotospady – Urzędnicy

Sebastian var RovenCengor BarszczReginald GalvezBastian KannerMorys CalveitJoanna van StedenRazwan z PolnejCarwyn MolenaarBudrus Dekker

 

Sebastian var Roven

od 1273 roku Namiestnik Emersvort na rozkaz jaśnie
panującego Cesarza Emhyra

 
Niewiele wiadomo o przeszłości nowego namiestnika. Jego osoba jest owiana woalką tajemnicy. Wiadomym jest, iż cieszy się sławą bezwzględnego człowieka, nazywanego za plecami „biurokratą” jednak nigdy w twarz. Jest wierny Cesarstwu i cieszy się zaufaniem samego Emhyra, dlatego też został wysłany jako ten który ma przywrócić ład w Srebrogórzu.
W przeszłości wsławił się tłumieniem buntów na nowo zajętych prowincjach oraz ściganiem tych, którzy nie potrafili się zasymilować i krzewili idee wolnościowe, często z pomocą Gemmerskich Pacyfikatorów, przez co zyskał sobie równie ponurą reputację, co owa zbrojna formacja.
 
Sebastian jest mężczyzną w średnim wieku. Jego postura nie jest imponująca, jest człowiekiem szczupłym, średniego wzrostu, a przy tym sztywnym i pozbawionym poczucia humoru.

Cengor Barszcz

Cintryjski mieszczanin pełniący w Emersvort funkcję burmistrza, aż do 10.04 1270, kiedy to został brutalnie zamordowany. Pan Barszcz znany był ze swych rasistowskich poglądów i zagorzałej przychylności do cesarskiego ustroju.
Jako burmistrz dorobił się niezłych pieniędzy i zainwestował w handel niewolnikami. W październiku 1268 dołączył do Kupieckiej Unii z Dillingen.

Nie stronił od drogiego wina i jeszcze droższych ubrań, bardzo chętnie eksponuje swój majątek. U pasa nosił zdobioną srebrem laskę, czym upodabniał się do szlachty, która w ten sam sposób nosi miecze.
Cengor zapamiętany został jako wysoki grubas o okrągłej twarzy zarośniętej czarną brodą.

Reginald Galvez

Kapłan kultu Wielkiego Słońca pełniący na zamku Emersvort rolę kanclerza. Orędownik filozofii solarnej i przeciwnik religii teistycznych oraz praktyk magicznych. Reginald pochodzi ze szlacheckiej rodziny z Vicovaro i zdobył wyższe wykształcenie w kilku kierunkach na Akademii Imperialnej w Castell Graupian, gdzie był uczniem wybitnym. Z rodziną Vadenkampów związany jest od dwóch dekad, począwszy od służby na ich zamku w Maasten nad Albą jako skarbnik ziemski.
Kanclerz Galvez jest średniego wzrostu mężczyzną o schludnej aparycji i poważnej manierze.

Bastian Kanner 

Pan Kanner ukończył studia prawnicze na Akademii Imperialnej z wynikiem wzorowym. Na początku swej kariery był adwokatem, następnie otworzył własne biuro doradztwa prawnego, aż w końcu Jan Vadenkamp powołał go do funkcji sędziego w Srebrogórzu.
Uchodzi za człowieka nieskorumpowanego, sprawiedliwego i o żelaznej woli.
W Srebrogórzu zasłynął głównie dzięki Nocy Wisielców – rozprawie sądowej nad trzydziestką cintryjskich sabotażystów. Po złapaniu sprawców odbył się proces, podczas którego Bastian Kanner odczytał wyrok śmierci na wszystkich uczestnikach sabotażu, wśród których znajdowali się mężczyźni, kobiety i dzieci. W trakcie odczytu większość skazanych wykrzykiwała błagania o litość, na które sędzia pozostał niewzruszony, czym zawdzięcza sobie swój dzisiejszy przydomek – „Głuchy”.
Kanner jest chudym i przygarbionym, acz wysokim mężczyzną o posępnej twarzy i zimno-szarych oczach.

Morys Calveit

Nilfgaardzki graf i dyplomata po kądzieli spokrewniony z cesarzem Emhyrem var Emreisem. Emisariusz cesarski w Kovirze i Poviss w latach 1264-1267, a zaraz później ambasador Jego Cesarskiej Mości w Srebrogórzu.
Uzdolniony i majestatyczny człowiek w średnim wieku, dwukrotny mistrz Nilfgaardu w szachach, znany z twardej i popartej siłą metody negocjacji.

Ambasador Calveit jest przystojnym mężczyzną o cierpkim tonie głosu, ciepłych oczach i zdobionymi siwizną brązowymi włosami.

Joanna van Steden

Pochodząca z królestwa Maecht najmłodsza córka attreńskiego księcia. Wdowa po nilfgaardzkim baronie van Steden, obecnie niezamężna. Po wprowadzeniu pełnego równouprawnienia kobiet i mężczyzn w Nilfgaardzie ukończyła studia dyplomatyczne na Uniwersytecie im. Księżnej Anny Henrietty w Toussaint. Od dwóch lat pełni w Emersvort funkcję konsula księstwa Attre.
Joanna van Steden jest dwudziestopięcioletnią kobietą o jasnych oczach i czarnych jak smoła włosach.

Razwan z Polnej

Nadworny łowczy pochodzący z chłopskiej rodziny ze wsi Polna. Urząd odziedziczył po swym ojcu, Cieszymie, który sprawował go jeszcze za czasów diuka Emera II.
Weteran II Wojny Północnej, służył jako dziesiętnik w Biednej Pierdolonej Piechocie. Jest uzależniony od alkoholu i chętnie korzysta z usług pospolitych ulicznic.
Razwan to niewysoki brunet o przeciętnej budowie ciała. Jest znany ze swojego gęstego, często zaniedbanego zarostu.

Carwyn Molenaar

Nilfgaardzki czarodziej służący na dworze diuka Vadenkampa. W bitwie pod Wzgórzem Sodden ugodzony przez czarodzieja Vilgefortza zaklęciem w twarz, na skutek czego sepleni do dziś.
Pod wpływem północnej mody zaczął używać eliksirów i kosmetyków poprawiających wygląd, bowiem wcześniej uchodził za mężczyznę „mało apetycznego”.

Jest małomówny, skryty i niezbyt towarzyski. Większość czasu spędza w swojej pracowni na wyspie Montsier.

Budrus Dekker

Krasnolud z Nilfgaardu, dyrektor państwowych kopalń żelaza, węgla i miedzi. Z zawodu jest jubilerem, choć w przeszłości zarabiał głównie jako najemnik. Twierdzi, że pamięta jeszcze czasy panowania ojca Fergusa var Emreisa.
Dekker dobrze dogaduje się z krasnoludami z Północy i chętnie zatrudnia ich w zarządzanych przez siebie placówkach.
Jest krępym krasnoludem o długiej, czarnej brodzie i łysej, wytatuowanej głowie.


Złotospady – Znani mieszkańcy

Patrycja MonfortHelena BaumerPerulaŻar WagnerRobyn ze StudnicyGermot z OkołaDanuta z OkołaEdmund z PolnejGustav VanizziTalbot z Gors VelenAures RocayneSir DávalosElre RaeranMiłowitBerach StrammJessef WissarianAleksander z Vengerbergu

Patrycja Monfort

Córka znanego rycerza z Monfortu w Cintrze, który uznany został za zmarłego podczas ekspedycji do kolonii Tedd Inis.

Podczas inwazji Nilfgaardu na Cintrę młodziutka Patrycja wraz z matką i bratem spędzała jesień w księstwie Attre. Tuż przed rozpoczęciem walk, w towarzystwie matki zbiegła na północ, do Srebrogórza. Tam otrzymały azyl w regionie Saldfenu, domenie baroneta Pryn. Wkrótce potem matka Patrycji zmarła na grypę, zaś w 1267 jej brat brał udział w powstaniu diuka Windhalma w Attre, gdzie został zabity przez nilfgaardzkich pacyfikatorów.

W maju 1268, zaraz po zakończeniu II Wojny Nilfgaardu z Nordlingami, w Srebrogórzu zjawił się nowy władca, diuk Jan Vadenkamp. Siedemnastoletnia Patrycja opuściła Saldfen i udała się do Emersvort, gdzie nadzwyczajna uroda i spryt szybko pozwoliły jej zakręcić się koło dworu. Wkrótce potem stała się oficjalnie uznaną faworytą Jana Vadenkampa. Złośliwi twierdzą, iż baronet Pryn oddał ją Vadenkampowi w prezencie.

O Patrycji Monfort mówi się „Kwiat Cintry” i przez wielu uznawana jest za najpiękniejszą niewiastę nie tylko w Srebrogórzu, ale i w całym królestwie.
Młoda kochanka diuka nie stroni od luksusów i próżnych przyjemności, aczkolwiek jest oczytana i charyzmatyczna. Często towarzyszy diukowi podczas przyjęć czy audiencji na zamku. Na dworze otacza się najważniejszymi osobistościami, a rzekomo jedyną osobą, która nie żywi do niej sympatii jest diuszesa Ariana, małżonka Jana Vadenkampa.

Helena Baumer

Znana raczej jako „Burdel-Hela”, kobieta interesu wywodząca się z zamożnej rodziny z Saldfenu. W młodości podjęła się misji niesienia pomocy zagubionym dziewczynom, a skończyła na prowadzeniu trzech zamtuzów.
W latach świetności uchodziła za prawdziwą piękność. Dziś jest starą raszplą próbująca ukryć znamię czasu drogimi kosmetykami i ubraniami oraz poczuciem humoru.

Perula

Kapłanka Melitele, starsza siostra zakonu Powierniczek Wszechmatki Brzeskiej. Przed wstąpieniem do zakonu pracowała jako akuszerka w cintryjskim mieście Chociebuż. Obecnie jest głową klasztoru Melitele pod wezwaniem Objawienia Wszechmatki Brzeskiej.
Siostra Perula jest już sędziwą kobietą o surowym spojrzeniu, lecz gołębim sercu i miękkim głosie.

Żar Wagner

Kapłan pochodzący ze starego redańskiego rodu purytańskich wyznawców Wiecznego Ognia. Jest jednym z niewielu duchownych tejże religii w Srebrogórzu, gdzie jest ona raczej mało popularna.
Wagner sprawuje pieczę nad niewielką świątynią Wiecznego Ognia w Emersvort. Jest przeciwnikiem Nilfgaardu, lecz nie występuje przeciwko niemu publicznie. Jego kazania są jednak bardzo krytyczne wobec nieludzi, czarodziejów, guślarzy czy nowoczesnej medycyny i astrologii.
Do ochrony swego domu i świątyni opłaca grupę najemników zwanych Psotnymi Chłopcami.
Żar to postawny, siwowłosy mężczyzna z lekką nadwagą i ponadprzeciętnym wzrostem.

Robyn ze Studnicy

Rycerz herbu Wzdręga i pan na zamku w Studnicy. Po śmierci ojca odziedziczył wasalne włości w południowej części Złotospadów i przeszedł na stronę Jana Vadenkampa w roku 1269. Jest skłócony ze swoim bratem stryjecznym, Donalem z Dorzecza.
Uchodzi za mężczyznę gwałtownego, ceniącego sobie siłę i wygody. Mimo posiadania licznych bękartów, w prawym łożu spłodził jedynie córki, których jest siedem, przez co szyderczo nazywany jest „Robynem Siedmiocipym”.
Ma niemal dwa metry wzrostu, gęstą ciemnorudą brodę i wściekłe oczy.

Germot z Okoła

Przed rokiem 1264 był ubogim rycerzem zamieszkującym niewielki gród niedaleko Polnej. W kwietniu 1264 zorganizował przewrót na zamku swego seniora, Rigarda który był sojusznikiem Steffrona. Po przejęciu zamku w Polnej, Germot opowiedział się po nilfgaardzkiej stronie prefekta Fleux de Cress. Prawdopodobnie przewrót od początku zaplanowany był przez Nilfgaardczyków.
W 1268 złożył hołd lenny Janowi Vadenkampowi.
Łysy, sędziwy mężczyzna o piskliwym głosie, rybich oczach i żylastej sylwetce.

Danuta z Polnej

Małżonka Germota z Okoła i ulubienica mieszkańców Polnej. Dba o swych poddanych, nie szczędząc im dobrego słowa i pomocy. Wspiera męża, przejmując dowodzenie w twierdzy, gdy Germot wyruszył na wojnę.
1267 roku powiła mężowi syna, Edmunda, który był okazem zdrowia. Po śmierci męża w 1279 r, którego notabene nie kochała, acz darzyła szacunkiem i przyjaźnią, przejęła władzę w Polnej do czasu, aż Edmund przejął dziedzictwo, osiągnąwszy wiek 19 lat. 

Danuta to jasnowłosa kobieta w średnim wieku, która zachowała resztki dawnej urody. Jest mądra i inteligentna i ponad życie kocha swego syna.

 

Edmund z Polnej

Jedyny syn i spadkobierca Germota z Okoła i jego małżonki Danuty. Przyuczany od dziecka etykiety, historii, czytania i pisania był wychowywany i rozpieszczany przez matkę Danutę, szczególnie po stracie ojca. Od dziecka wprawiał się w boju, jeździe konnej pierw jako giermek Alberta Pryna, a później Aleksandra z Vangerbergu.

Z racji młodego wieku i braku doświadczenia jest w swych działaniach porywczy oraz często niecierpliwy. Jeżeli coś może być zrobione teraz, ma zostać zrobione natychmiast. Uczony był, że dostaje to czego chce. Jednak pomimo to jest sprytny, ambitny i odważny, mierzy wysoko i idealistycznie patrzy świat i pragnie jak najlepiej dla swoich ludzi. Niemalże od razu po przejęciu władzy zajął się reorganizacją i modernizacją straży oraz ogłosił iż rozwinie Polną do rangi miasta, nie szczędząc na to funduszy. Gerun i jego zakonnicy postrzegają go jako naiwnego paniczyka, który często popełnia błędy kierując się uczuciami i jest łatwy w manipulacjach.

Edmund jest zaledwie 21 letnim przystojnym młodzieńcem, który sprawia wrażenie aroganckiego i niezbyt zresztą miłego młodzika.

Gustav Vanizzi 

Kovirski przedsiębiorca urodzony w Velhadzie, założyciel firmy Vanizzi Eksport Import sp. z o.o. Do Srebrogórza przybył w 1264 roku na swym statku handlowym „Palma de Santiago”. Do Emersvort importuje towary z krain północy, m.in. tran, olejki, wosk czy kadzidła.
Wokół jego działalności kręcą się różnego rodzaju podejrzane typy, które rzekomo oferują mieszkańcom stolicy odpłatną „ochronę”.
Vanizzi to cwany mężczyzna o niepokojącym uśmieszku i niepozornym wzroście, który łysinę zwykle przykrywa drogimi kapeluszami.

Talbot z Gors Velen

Temerczyk wywodzący się z niskiej szlachty, prawdziwych pieniędzy dorobił się po wielu latach ciężkiej pracy, a jego specjalnością było kupno i sprzedaż walut.
Jest jednym z założycieli Kupieckiej Unii z Dillingen, obecnie sprawuje w niej funkcję zastępcy dyrektora i szefa placówki tej spółki w Emersvort.

Talbot to czterdziestoletni mężczyzna pełen skromności i powagi. Rzadko się uśmiecha, jego odzienie jest zazwyczaj schludne, acz proste. Nosi krótkie, elegancko zaczesane włosy i rudawą brodę.

Aures Rocayne

Nilfgaardzka szlachcianka, krewniaczka Coenradda z Vicovaro i cesarskiego seneszala Ceallacha, a także kuzynka diuka regenta Kornetta, którego była żoną. Zginęła tragicznie w czasie zamachu na Dom Kultury Nilfgaardzkiej 6 grudnia 1270 roku. Mariaż Kornetta z Aures zaaranżował sam Coenradd.
Po śmierci męża utraciła większość swych przywilejów, choć prefekt de Cress obdarował ją elegancką posiadłością w stolicy.
Jej brat, Tomas Rocayne, sprawował urząd sekretarza książęcego, nim zamordowano go w roku 1269 podczas Rzezi na Starym Mieście.

Mimo spowinowacenia z bratankiem swego zmarłego męża, Steffronem II, Aures wydawała się być wierniejsza nilfgaardzkim florenom.
Organizowała wieczory kultury nilfgaardzkiej dla Nordlingów i pisała propagandowe artykuły dla lokalnej prasy.
Rocayne została zapamiętana jako zadbana, trzydziestokilkuletnia kobieta o nienagannych manierach.

Sir Dávalos

Nilfgaardzki rycerz, dowódca gwardii zamkowej w Emersvort. Podczas buntów w Ebbing oraz Metinnie służył w pacyfikatorskim pułku Jana Vadenkampa. Od tamtej pory pozostał w jego służbie.
Stoicki, lojalny, niezwykle uzdolniony żołnierz o tajemniczym spojrzeniu i zawsze gładko ogolonej twarzy, z wyjątkiem eleganckiego i misternie pielęgnowanego wąsa.

Elre Raeran

Elf z Nilfgaardu, były żołnierz zwiadowca. Jest dowódcą najemnej straży ziemskiej strzegącej Miedzianego Szlaku, opłacanej przez kanclerza Galveza.
Raeran to wysoki, atrakcyjny i dobrze zbudowany mężczyzna. Jest gniewnym, lecz cichym żołnierzem wybitnie władającym zarówno buzdyganem, jak i pięściami.

Miłowit

Urodzony w chłopskiej rodzinie kat i rakarz ze Złotospadów mieszkający w pobliżu wsi Polna. Znany w całym Srebrogórzu z uwagi na nieprzeciętny profesjonalizm. Karierę zaczynał jako szczurołap, a później pomocnik kata z Brzeziny w Wiekoborzu.
Z uwagi na wykonywany zawód rzadko kiedy widywany w towarzystwie.
Miłowit to niski, lecz szeroki w barkach chłop z krzywym nosem i skwaszoną miną.

Berach Stramm

Krasnolud z Mahakamu, do Emersvort przybył w 1265 roku z wyspy Tedd Inis. Emerytowany drwal i żołnierz, w Srebrogórzu poszukuje wspólników do otwarcia filii międzynarodowej Gildii Mahakamskiej.
Wysoki jak na krasnoluda, z brodą sięgającą za pas, Stramm jest leciwym mężczyzną o poważnym wyglądzie, ale i niewybrednym humorze oraz zadziwiającej odporności na wódkę.

Jessef Wissarian

Nilfgaardzki kryminalista poszukiwany za podżeganie do buntu, sabotaż, zdradę stanu, morderstwo polityczne oraz obrazę cesarskiego majestatu. Jako student filozofii na Akademii Imperialnej w Castell Graupian organizował pikiety i prelekcje propagandowe, podczas których krytykowano rządy Emhyra var Emreisa oraz podległego mu króla Maecht.
Postępowiec, zwolennik idei ludowładztwa (demokracji), orędownik twierdzeń Vysygoty z Corvo, przeciwnik niewolnictwa. W całym Nilfgaardzie poszukiwany żywy lub martwy. Po dwóch latach nieaktywności pojawił się w Srebrogórzu w roku 1269 i zorganizował serię zamachów na różne ważne osobistości, m.in. na ambasadora Calveita, Joachima Vadenkampa, kanclerza Galveza oraz sekretarza książęcego Tomasa Rocayne. Zamach powiódł się tylko częściowo, a znanymi ofiarami byli sekretarz Rocayne, nadworny skryba oraz asystent nadwornego czarodzieja.
Wissarian to szalenie przystojny, młody idealista z wąskimi, często wykrzywionymi w tajemniczym uśmiechu ustami.

Aleksander z Vengerbergu

Pochodzący z Aedirn rycerz Zakonu Białej Róży, potocznie zwany „Cyklopem”. W Złotospadach przebywa jako emisariusz zakonny i wraz ze swoją świtą jest gościem sióstr Melitele w klasztorze pod Emersvort.
Weteran wielu wypraw karnych przeciw rozbójnikom, podczas których wysławił się jako wprawiony żołnierz. Na początku II Wojny Północnej wziął udział w niewielkiej bitwie z grupą Scoia’tael i stracił lewe oko.
Aleksander to poważny mężczyzna o stalowej woli i onieśmielającej retoryce. Powagi dodaje mu siwa broda i czarne odzienie, na które nakłada tradycyjny dla rycerzy zakonu karmazynowy płaszcz.