Broń polowa

Opis fabularny

Dziedzina walki bronią polową obejmuje kilka typów oręża, najczęściej używanego w otwartych bitwach. Są to bronie drzewcowe, wielkie miecze, a także długie kije oraz służące do walki konno lance.
W sztuce korzystania z broni polowej szkoli się przede wszystkim żołnierzy, elitarne i miejskie straże oraz rycerstwo. Choć są nieporęczne do noszenia na co dzień, ich zasięg bywa nieoceniony w przypadku walk w otwartym terenie, podczas obrony murów czy utrzymywania gawiedzi na bezpieczny dystans w przypadku tumultów.

Broń polowa stosowana jest przez przeróżne postaci. Żaden szanujący się zbrojny nie obędzie się bez odpowiedniego treningu w korzystaniu z kopii w bitwie (bądź na turnieju rycerskim). Od straży miejskiej czy regularnego wojska również często wymaga się umiejętności posługiwania się włócznią lub berdyszem, zaś standardowy oręż elitarnej gwardii stanowią bronie takie jak halabardy czy krucze dzioby.
Nawet podróżnicy, czarodzieje czy druidzi korzystają z dobrodziejstw broni polowej preferując zwykle długie kije. W rozgrywce fabularnej Mistrzowie Gry wezmą tę umiejętność pod uwagę podczas adekwatnych sytuacji, np. niemechanicznego starcia z innym graczem lub bohaterem niezależnym.

Użycie i rozwój

Aby użyć umiejętności, należy wejść w tryb walki (w gumpie postaci lub poprzez tabulator) i wybrać cel, który ma zostać zaatakowany. Postać będzie uderzać z najszybszą możliwą częstotliwością daną dzierżonej broni.

Pierwszych 20% umiejętności Walki bronią polową mogą nas nauczyć wyszkoleni instruktorzy, napotkani rycerze bądź doświadczeni żołnierze. Aby samodzielnie wytrenować tę umiejętność należy jak najwięcej ćwiczyć – w salach treningowych, w walkach kontrolnych z partnerem bądź podczas eksploracji i zwiedzania świata.

Do poziomu 50% umiejętność możemy ćwiczyć na manekinach treningowych. Powyżej poziomu 50% możemy się szkolić jedynie walcząc z innym przeciwnikiem. Najpopularniejszą i najbardziej efektywną metodą są sparingi między dwoma postaciami. Najlepsze efekty osiąga się podczas sparingów bronią o niskich obrażeniach i wysokiej prędkości ataku np. krótką włócznią, co pozwala wydłużyć czas między odpoczynkiem na zregenerowanie swoich ran. Oprócz kontrolowania paska życia, warto również zwracać uwagę na pasek kondycji, ponieważ jej niski poziom wydłuża naukę

Mechanika

Cechą charakterystyczną broni polowej jest możliwość jej użycia z drugiej linii, tj. dwie kratki od przeciwnika. Jest to szczególnie immersywne podczas walki bronią drzewcową jako osoba wspierająca tarczownika. Jest to o tyle ważne, że poza włócznią, wszystkie bronie polowe są dwuręczne i niemożliwym jest noszenie przy nich tarczy. Ponadto dzięki niektórym z nich można zrzucić przeciwnika z konia. Jesto to jednak broń obosieczna, ponieważ m.in. lancy da się używać będąc jedynie w siodle.

    Bronie do walki konnej:
  • Lanca
    Bronie do walki pieszej:
  • Wielkie miecze;
  • Berdysze;
  • Halabardy;
  • Nadziaki (kruczy dziób);
  • Kosa
    Bronie do walki konnej i pieszej:
  • Włócznia;
  • Partyzana;

Przykładowe macro
!Loop
Assistant.Macros.DoubleClickAction|1073756432|38945
Assistant.Macros.PauseAction|00:00:03

Gdzie Double Click należy ustawić na manekin.

Umiejętności komplementarne
Przedmioty – broń drzewcowa
Berdysz Ciężki, szeroki topór osadzony na długim drzewcu, noszony przez piechotę. Berdysz jest bronią przystosowaną do zadawania ciężkich obrażeń opancerzonym celom.
Cintryjska halabarda Wykonywana w cintryjskim stylu długa broń drzewcowa przeznaczona głównie do zadawania silnych pchnięć za pomocą długiego kolca zamontowanego na szczycie głowni, lecz może też być używana jako broń sieczna.
Halabarda Pospolita halabarda używana zarówno na północy, jak i na południu. Ciężka stalowa głownia przeznaczona jest do zadawania ran siecznych, a dzięki swej konstrukcji dobrze sprawdza się jako hak, np. do ściągania przeciwnika z siodła.
Kosa Narzędzie rolnicze służące do ścinania zbóż i traw. Wygięte ostrze umocowane na długim, wykrzywionym drzewcu może śmiało sprawować funkcję broni.
Krótka włócznia Stosunkowo lekka i krótka włócznia przystosowana do użytku z tarczą. Srebrogórska piechota znana jest z oddziałów posługujących się tą bronią.
Kruczy dziób Ciężki oręż o długim drzewcu, na którym zamontowana jest głownia w kształcie młota z dwoma szpikulcami – jednym z tyłu, drugim na szczycie. Kruczy dziób jest budzącą respekt bronią służącą do walki w polu.
Lanca Ulubiona broń ciężkiej jazdy na całym kontynencie. Lanca potrafi zadać przerażające obrażenia z grzbietu konia i wysadzić przeciwnika z siodła, jednak jest kompletnie bezużyteczna w walce na pieszo.
Lanca turniejowa Używana w zawodach rycerskich broń o stosunkowo kruchej konstrukcji. W prawdziwym boju niezbyt skuteczna.
Myśliwska włócznia Służąca przede wszystkim do polowań na dziki i niedźwiedzie broń, która równie dobrze spisuje się w bitwie.
Nilfgaardzka halabarda Wzmocniona przez nilfgaardzkich kowali broń drzewcowa o trwałej i ostrej głowni.
Nilfgaardzki berdysz Oręż bitewny używany przez ciężkich zbrojnych cesarskich o znacząco wzmocnionej konstrukcji względem pospolitego berdysza.
Partyzana Broń drzewcowa o obosiecznym grocie z zamontowanymi u nasady ostrymi rozgałęzieniami. Służy zarówno do pchnięć, jak i siekania.
Widły Proste narzędzie gospodarcze służące do zbierania słomy, siana czy gnojówki. Tym, których nie stać na broń z prawdziwego zdarzenia, śmiało może posłużyć za oręż.
Włócznia Najpopularniejsza broń bitewna stosowana przez piechotę od niepamiętnych czasów. Przez jazdę ciężko używana w formie lancy. Na otwartym terenie przydatność tej broni może być nieoceniona, lecz w niewielkich pomieszczeniach radzi sobie bardzo słabo.
Żelazna włócznia Uboga, słabsza wersja konwencjonalnej włóczni. Żelazny grot jest znacznie mniej trwały od stalowego, jednak mimo wszystko potrafi zadać znaczące obrażenia.

Przedmioty – kije
Kij Nieskomplikowana konstrukcja całkiem nieźle radząca sobie w boju. Drewniane kije są często jedynym orężem w rękach najbiedniejszych.
Kij pasterski Jak nazwa wskazuje, jest to narzędzie pasterzy, jednak może również posłużyć jako oręż.
Okuty kostur Elegancko wykonany drąg z solidnego drewna wzmocniony stalą. Może zadać ciężkie obrażenia miażdżone.
Przedmioty – ostrza
Attreński koncerz Wielki miecz bitewny o zwężonym ostrzu służącym do zadawania ciężkich ran kłutych. Od estoków różni się ciężarem i przede wszystkim konstrukcją głowni, choć obie bronie są bardzo podobne.
Flamberg Wielki miecz służący do zadawania ciężkich obrażeń. Forma falowanego ostrza ma wzmacniać obrażenia tnące. Flamberg jest popularną na północy bronią noszoną często przez najemników i niekiedy rycerstwo.
Kovirski estok Długi i stosunkowo ciężki miecz służący do przebijania. Pierwsze estoki powstały w znamienitych kuźniach Koviru i Poviss jako ewolucja południowych koncerzy. Stosowane z reguły przez ciężkich zbrojnych podczas otwartych bitew.
Nilfgaardzki wielki miecz Wielki miecz o długim ostrzu, kuty z ciemnej stali. Do użytku wszedł całkiem niedawno i noszony jest przez cesarską piechotę i najemników jako broń polowa. W przebijaniu radzi sobie znacznie gorzej, niż koncerze i estoki, jednak doskonale sprawdza się w zadawaniu obrażeń sieczno-miażdżących.