Wiekoborze – postaci

Szlachta z Wiekoborza
Draufryd WilkIzabelaKarolinaAlysanneDyfrydFenella

Draufryd Wilk

Rycerz herbu Zarzewie, senior Wiekoborza, wasal i głowa wiekoborskiej gałęzi Enillydów. Jego siedzibą jest ponury zamek Wilcza Jama, znajdujący się na południu regionu. Tytuł przejął po swoim ojcu w bardzo młodym wieku. 
Draufryd zwany Wilkiem z Wiekoborza jest najsilniejszym ogniwem w całym stronnictwie Steffrona II. 
Weteran obu Wojen Północnych, uczestniczył m.in. w Drugiej Bitwie o Wzgórze Sodden, a w II Wojnie wspierał verdeńskich partyzantów. Do Wiekoborza wrócił po pięciu latach nieobecności, gdy marszałek Vissegerd przeszedł na stronę Nilfgaardu.
Niezbyt dobrze dogaduje się z mieszkającymi na wiekoborskich ziemiach druidami, całkiem niezłe stosunki ma natomiast z rycerzami Zakonu Białej Róży, którzy swą siedzibę mają w północnej części jego regionu. 
Ma sześcioro dzieci: Karolinę, Alysanne, Dyfryda, Lucję, Monikę oraz Tefanę, z czego dwoje pierwszych pochodzi z jego pierwszego małżeństwa.
Draufryd to pięćdziesięcioletni mężczyzna o surowym wyglądzie i twarzy naznaczonej licznymi bliznami, które są pamiątkami po stoczonych bitwach. 

Izabela

Nazywana „Matką Cintryjką”, Izabela jest drugą żoną Draufryda Wilka. Wywodzi się z ubogiej szlachty rycerskiej z Cintry. Pod nieobecność męża samotnie wychowywała ich czwórkę dzieci i bardzo źle przeżyła rozłąkę, przez co zaczęła nadużywać wina. Choć otwarcie się o tym nie mówi, jej problem z alkoholem trwa do dziś.
Pani Wiekoborza jest uzdolnioną lekarką i czynnie oferuje swe usługi w miejscowym szpitalu, gdzie leczy żołnierzy lub odbiera porody. W przeciwieństwie do męża jest przychylna wobec wiekoborskich druidów. 
Izabela to drobna kobieta o łagodnym usposobieniu i mało szlacheckiej urodzie.

Karolina

Pierwsza córka Wilka z Wiekoborza i jego pierwszej, nieżyjącej już żony, Judyty. Jest wdową po zabitym w I Wojnie Północnej rycerzu Stagnafie. Od czasu śmierci małżonka sprawuję coś w rodzaju roli zarządcy na zamku Wilcza Jama i jest kobietą wielu talentów, choć dla ogółu znana jest przede wszystkim ze względu na ogromny biust, którym obdarzyli ją bogowie. 
Karolina to wysoka niewiasta o bujnych kształtach, spiżowych włosach i promiennym uśmiechu.

 

Alysanne

Druga córka Draufryda z jego pierwszego małżeństwa ze świętej pamięci Judytą. Alysanne jest przeciwieństwem swej starszej siostry – od najmłodszych lat uczyła się władania toporem, buzdyganem i włócznią, uwielbia jeździć konno i polować w wiekoborskich lasach. Przez miejscowych znana jest jako „Wilczyca z Wiekoborza” lub „Szalona Aly”. Brała udział w słynnej Obławie Rakarzy, kiedy to w pojedynkę powaliła w walce osławionego Rycerza Śmieszka i pojmała Dermota Ludojada, znanego i poszukiwanego mordercę. Po tamtym wydarzeniu jeden z braci Zakonu Białej Róży symbolicznie pasował ją na rycerza. 
Szalona Aly od tamtej pory dowodzi pokaźną grupą wiekoborskich żołnierzy, znanych jako „Rakarze”. 
Wilczyca z Wiekoborza to wysoka niewiasta o atletycznej budowie ciała, lecz spokojnym licu i długich miedzianych włosach. Z charakteru bardzo przypomina swą matkę, o czym często wspomina sam Draufryd. Jest zadziorna, śmiała, odważna i wyzywająca, lecz także opryskliwa i mało powściągliwa.

Dyfryd Młody Wilk

Pierwszy i jedyny syn Draufryda i Izabeli, dziedzic majątku Wiekoborza. Od urodzenia, ku niezadowoleniu ojca, nie przejawiał nawet przeciętnych zdolności bojowych, nigdy też nie był zbyt bystry. Mimo płci i pokładanych w nim nadziei zawsze pozostawał w cieniu przyrodnich sióstr, zwłaszcza Alysanne. Choć jego oficjalny przydomek jako dziedzica Wiekoborza brzmi „Młody Wilk”, nikt nie traktuje tego poważnie.
Z woli ojca jego małżonką jest córka rivskiego rycerza, Mona. 
Dyfryd to, podobnie jak ojciec, średniego wzrostu mężczyzna o paskudnej twarzy. Jest małomówny, apatyczny i sprawia wrażenie wiecznie zamyślonego. Nie uprawia sportów, nie interesuje go literatura, nie jest też towarzyski. Szalona Aly drwi, iż jego ulubionym zajęciem jest gapienie się w gwiazdy.

Fenella

Osiemdziesięcioletnia matka Draufryda, wdowa po rycerzu Hafrydzie. Zawsze znana była jako zgryźliwa, czepliwa i uparta, a jej nieznośny charakter pogłębił się jeszcze na stare lata. Mimo starczego wieku, Fenella zawsze znajduje w sobie siłę, aby skrytykować Draufryda czy wyśmiać i otłuc drewnianą laską nieudolnego Dyfryda. Jedyną osobą, wobec której staruszka nie zachowuje się jak jędza jest Alysanne.


Wiekoborze – Znani mieszkańcy
Lennart de RuyterRoland z DrakenborguBralian Manfryd

Lennart de Ruyter

Komtur domu zakonnego Białej Róży w Srebrogórzu, z siedzibą w północnej części Wiekoborza, na zamku Aranfort. Jest najmłodszym bratem poległego w II Wojnie Północnej redańskiego grafa, Kobusa de Ruyter. 
Mistrz Lennart przybył do Srebrogórza w młodym wieku na polecenie ówczesnego komtura, barona Sonnenberga, by stać się jego giermkiem. Później zasłynął jako uzdolniony wojownik oraz dyplomata i nim ukończył osiemnaście lat, jego senior pasował go na rycerza. Dowództwo nad komturią przejął tuż po śmierci Sonnenberga. 
Lennart jest sprawnym i szczupłym mężczyzną koło trzydziestki o bardzo jasnych włosach. Choć wyraz twarzy ma posępny i surowy, tak w rzeczywistości jest człowiekiem o nienagannym poczuciu humoru, ale też wysokiej klasie. 
Do boju staje na swym gniadym rumaku, Synonimie, dzierżąc lancę i pięknie zdobioną buławę. 

Roland z Drakenborgu

Szafarz domu zakonnego Białej Róży w Wiekoborzu odpowiedzialny za handel i zaopatrzenie braci zakonnych. Wychował się w redańskim forcie Drakenborg, zanim przekształcono go w obóz skazańców. 
Roland jest jednym z autorytetów Zakonu w Srebrogórzu i niejeden władca zasięga u niego rady. Wielu braci zakonnych uważa, iż to właśnie Roland powinien sprawować urząd komtura w tej części kontynentu. 
Szafarz jest cichym, masywnym rycerzem o czarnych jak smoła oczach. Stalowy pancerz dawno już zamienił na wygodne szaty, choć w młodości był uznanym wojownikiem.

Bralian Zwiastun Poranka

Starszy druid srebrogórskiego kręgu znajdującego się w gęstych gajach Wiekoborza. Obecnie uważany jest za przywódcę kręgu, jako iż od dziesiątek lat tutejsze zgromadzenie nie posiada hierofanty. 
Szczególnie zasłynął z interwencji podczas wielkiego pożaru na zamku w Brzezinie, gdy zaklął wodę z pobliskiego jeziora, aby ugasić płomienie i tym samym uratować setki istnień. Choć wydarzenie to miało miejsce niemalże sto lat temu, tak nadal jest jedną z ulubionych tematów lokalnych minstreli.
Bralian, zwany w krainie „Zwiastunem Poranka” jest bardzo starym mężczyzną noszącym brodę prawie do pasa. Przygarbiony z trudem porusza się o lasce i nawet mówienie sprawia mu trudność. Jego konfratrzy utrzymują, iż Zwiastun Poranka spędził na tym świecie ponad trzysta lat. 

Manfryd z Brzeziny

Pan na zamku w Brzezinie, rycerz herbu Zarzewie, młodszy brat Draufryda Wilka, któremu towarzyszył podczas wyprawy w obu Wojnach Północnych. W młodości został otruty przez jednego ze swych ambitnych podwładnych. Przeżył, jednak trucizna sponiewierała jego i tak już paskudną twarz. 
Niewiele jest rzeczy, które Manfryda potrafią rozbawić. Uważa, że elfy powinny być wybijane bądź w najlepszym wypadku trzymane w rezerwatach, z dala od ludzi. Jest też przeciwnikiem Nilfgaardu i wyspiarzy ze Skellige – tych ostatnich nazywa „plagą bezpańskich psów i rabusiów”. Za rzekomo słaby stan gospodarki Cintry oskarża związki handlowe, a także gnomy oraz krasnoludy. 
Manfryd to brzydki, lecz masywny wojownik o długich brązowych włosach ozdobionych siwizną. Jego lico i głos są zdeformowane, przez co często wprawia nieznajomych rozmówców w niepokój.