Kowalstwo

• Druciarstwo – pozwala na wytwarzanie narzędzi (młotów), głowic, jelców, nitów, etc.;
• Górnictwo – pozwala na dostarczanie sobie rud;
• Krawiectwo – pozwala na wytworzenie rzemieni, wyprawionych skór, pikowanej tkaniny i innych;
• Stolarstwo – pozwala na wytwarzanie trzonków i stylisk;
• Wiedza o Broni – zwiększa szansę na lepszy jakościowo produkt;

• Jeden craft zajmuje 12,5 sekundy;
• Warto wyposażyć się w juczniaka;
• Własny piec i kuźnię można kupić u gracza stolarza
• Przetapianie stalowych wyrobów zapewni nam 33% zwrot stali;

Noże i sztylety

	Żelazny sztylet	Zwykły żelazny sztylet, niezbyt wytrzymały, lecz przydatny zarówno do pracy, jak i jako broń zapasowa.
	Nóż rzeźniczy	Stalowy nóż stosowany przez masarzy do obróbki mięsa. Nadaje się też do patroszenia zabitych zwierząt.
	Nóż myśliwski	Solidny nóż stalowy, idealny do patroszenia oraz skórowania zabitych zwierząt.
	Tasak	Narzędzie kuchenne wykonane z żelaza, w ostateczności może służyć jako broń.
	Mizerykordia	Wąski stalowy sztylet służący przede wszystkim do dobijania rannych zbrojnych. Kultura użytku tego sztyletu została rozwinięta przez północne rycerstwo, aby oszczędzić cierpień konającemu przeciwnikowi.
	Puginał	Stalowa, miniaturowa wersja miecza służąca jako broń zapasowa. Powszechnie stosowana też przez skrytobójców z uwagi na łatwość ukrycia tej broni.
	Doriańskie noże	Para ostrych jak brzytwa noży ze stali, ulubiona kombinacja doriańskich zbirów.

Miecze jednoręczne

	Cintryjski miecz	Miecz o bardzo cienkim i skutecznym ostrzu, którego wąsko zakończony czubek nadaje się również do pchnięć. Blokowanie jednak szybko stępi ostrze, dlatego najlepiej radzi sobie w towarzystwie tarczy.
	Cintryjski tasak	Jednosieczna broń powstała w wyniku ewolucji myśliwskiego noża, początkowo służyła do dobijania rannej zwierzyny. Z czasem tasaki zaczęły być używane przez mieszczan i wojskowych, którzy koniecznie chcieli nosić przy sobie cokolwiek podobnego do miecza. Tasaki zadają niezłe obrażenia cięte, lecz kompletnie nie nadają się do pchnięć.
	Elfia taldaga	Elegancka broń jednosieczna kuta przez elfy z Dol Blathanna. Moda na taldagi szybko rozprzestrzeniła się na całym kontynencie, przez co często używane są nie tylko przez elfy. Idealna do cięć, aczkolwiek bardzo słaba przy pchnięciach.
	Krasnoludzki miecz	Solidne stalowe ostrze o surowym wyglądzie, stosowane przede wszystkim do zadawania ran kłutych, choć nie najgorzej radzi sobie podczas cięć.
	Kupiecka szabla	Stosunkowo długa broń jednosieczna o charakterystycznym, wygiętym ostrzu. Na południu stosowana przez podróżnych handlarzy do ochrony osobistej, co rozpowszechniło obecną nazwę tej szabli.
	Miecz giermka	Zaszczyt pełnienia służby giermka, prócz obowiązków niesie za sobą wiele przywilejów, a jednym z nich jest dzierżenie miecza. To ostrze jest przede wszystkim symbolem statusu, choć bardzo dobrze radzi sobie w prawdziwej potyczce.
	Mieszczański miecz	Oręż noszony przez mieszczan na tyle zamożnych, aby pozwolić sobie na miecz z prawdziwego zdarzenia. W doświadczonych rękach może być zaiste zabójczym narzędziem.
	Myśliwski kordelas	Jednosieczna broń powstała w wyniku ewolucji myśliwskiego noża, początkowo służyła do dobijania rannej zwierzyny. Z czasem tasaki zaczęły być używane przez mieszczan i wojskowych, którzy koniecznie chcieli nosić przy sobie cokolwiek podobnego do miecza. Tasaki zadają niezłe obrażenia cięte, lecz kompletnie nie nadają się do pchnięć.
	Nilfgaardzki kordelas	Jednosieczna broń powstała w wyniku ewolucji myśliwskiego noża, początkowo służyła do dobijania rannej zwierzyny. Z czasem tasaki zaczęły być używane przez mieszczan i wojskowych, którzy koniecznie chcieli nosić przy sobie cokolwiek podobnego do miecza. Tasaki zadają niezłe obrażenia cięte, lecz kompletnie nie nadają się do pchnięć.
	Nilfgaardzki miecz	Pięknie zdobiony cesarski miecz z ciemnej stali, noszony w Nilfgaardzie przez mieszczan i szlachtę do obrony własnej.
	Piracki kordelas	Jednosieczna broń powstała w wyniku ewolucji myśliwskiego noża, początkowo służyła do dobijania rannej zwierzyny. Z czasem tasaki zaczęły być używane przez mieszczan i wojskowych, którzy koniecznie chcieli nosić przy sobie cokolwiek podobnego do miecza. Tasaki zadają niezłe obrażenia cięte, lecz kompletnie nie nadają się do pchnięć.
	Sierp	Narzędzie rolnicze służące do prac żniwnych. Od biedy może posłużyć za broń, jednak producenci nie gwarantują cudów.
	Zbójecka szabla	Przed laty ulubiona broń redańskich zbirów, wykonywana z żelaza. Z biegiem czasu utraciła na popularności, choć wciąż jest w użytku.
	Żelazny cintryjski miecz	Uboższa wersja cintryjskiego miecza stalowego, stosowana głównie przez ubogie rycerstwo. Czasem jest też na wyposażeniu wojsk najemnych.
	Beauclairska szpada	Zabójcza broń o długim, wąskim ostrzu opracowana w Toussaint na potrzeby częstych pojedynków mieszczańskich. Beauclairską szpadą można uratować swój honor przebijając na wylot czaszkę przeciwnika.
	Beauclairski miecz	Drugi rodzaj broni pojedynkowej pochodzącej z Toussaint. Znany też jako rapier, ewoluował i otrzymał solidniejszą budowę, przez co jest jeszcze bardziej śmiercionośny od pierwowzoru.
	Lyrijka	Zbudowana na beauclairski styl broń pojedynkowa rozwinięta najprawdopodobniej w Lyrii. Od pierwowzoru różni się jednak zastosowaniem, bowiem szerokie ostrze służy głównie do zadawania cięć.

Miecze dwuręczne

	Attreński bastard	Wykonywany z ciemnej stali miecz służący częściej do pojedynków, niźli do użytku w bitwie. Attreńscy miecznicy nie opanowali kształtowania ciemnej stali tak dobrze, jak Nilfgaardczycy, przez co broń jest stosunkowo krucha, aczkolwiek nadrabia skutecznością sztychów i cięć.
	Cintryjski bastard	Cintryjskie ośrodki kowalskie od lat naśladują kunszt swych attreńskich sąsiadów, a ten miecz jest tego najlepszym przykładem. Kuty z konwencjonalnej stali jest jednak solidny i w odpowiednich rękach zabójczy.
	Miecz długi	Broń powszechnie stosowana przez zbrojnych na całym kontynencie. Niezawodna i skuteczna, nadaje się zarówno do pojedynków, jak i na polu bitwy.
	Gnomi bastard	Miecznicy z każdego zakątka świata od lat próbują odtworzyć legendarny sposób wykuwania gnomich gwyhyrów, które uznawane są za najlepsze miecze na świecie. Oryginały dawno już przestały być produkowane, jednak tego typu kopie są mimo wszystko wyśmienitym orężem.
	Miecz Proroka Lebiody	Bogato zdobiony, piękny oręż kuty na modę mieczników z Poviss. Wedle miejskich legend na dalekiej północy, podobną bronią Prorok Lebioda miał ranić smoka, nim ten go pożarł. Prawdziwe dzieło sztuki – równie zabójcze, co eleganckie.
	Nilfgaardzki bastard	Kuty z ciemnej stali miecz bękarci jest przede wszystkim symbolem wysokiego statusu. Idealnie nadaje się zarówno do pchnięć, jak i siekania.
	Redański miecz długi	Ulubiona broń wśród redańskiego rycerstwa, dzięki swej znanej skuteczności rozpowszechniona również w innych krainach. Pięknie zdobione, dostojne ostrze zadające śmiertelne rany cięte.
	Sihill	Drogocenny miecz z mahakamskiej stali kuty przez krasnoludów z użyciem mało znanych, zaawansowanych technik metalurgicznych. Ogniś cechowały się krótszymi jelcami, jednak ewoluowały upodabniając się do mieczy wytwarzanych przez ludzi. Krasnoludzkie sihille są bez wątpienia jednymi z najlepszych produkowanych obecnie broni.
	Vicovarski miecz długi	Zabójcze, ale i eleganckie ostrze w stylu vicovarskim, w ostatnich latach uwielbione przez cesarskich rycerzy.
	Viroledanka	Szczyt nilfgaardzkiej sztuki kowalskiej, broń idealna w każdych warunkach. Wedle reguły, każdy miecz kuty w stylu viroledańskim musi nosić inskrypcję: „Nie dobywaj bez przyczyny, nie chowaj bez honoru.” Z uwagi na skomplikowaną konstrukcję, viroledanki – w przeciwieństwie do większości kutych obecnie mieczy cesarskich – nie zawierają ciemnej stali.
	Wiedźmiński miecz	Elitarna broń stalowa, która dzięki zaawansowanej i skomplikowanej formule pokryta jest trwałym srebrem. Wedle powszechnych informacji, tego typu miecze służą wiedźminom do zabijania potworów.
	Żelazny bastard	Uboga wersja kutych w Cintrze mieczy bękarcich. Tego typu oręż może być równie zabójczy, co zawodny z uwagi na kruchy materiał, z którego jest produkowany.

Broń obuchowa

	Buzdygan	Silna broń w formie stalowej głowicy osadzonej na wzmacnianym, drewnianym trzonku. Idealny oręż przeciwpancerny, stosowany niemal wyłącznie w połączeniu z tarczą.
	Ceremonialna buława	Symbol wysokiej rangi militarnej, zazwyczaj dzierżony przez oficerów wojskowych. Dla owych oficerów ta buława jest przede wszystkim ozdobą, lecz w odpowiednich rękach może być dewastacyjna dla przeciwnika.
	Młot bojowy	Służący zarówno do zadawania ciosów miażdżących, jak i przebijających oręż wzbudzający postrach w każdej bitwie.
	Morgensztern	Osadzona na drewnianym trzonku głowica tej broni może przypominać gwiazdę. Zabójcza w połączeniu z tarczą, jednak kompletnie nie nadaje się do blokowania ciosów.
	Nilfgaardzki młot bojowy	Służący zarówno do zadawania ciosów miażdżących, jak i przebijających oręż wzbudzający postrach w każdej bitwie. Wykonany w cesarskim stylu przy użyciu ciemnej stali.
	Nilfgaardzki morgensztern	Osadzona na drewnianym trzonku głowica tej broni może przypominać gwiazdę. Zabójcza w połączeniu z tarczą, jednak kompletnie nie nadaje się do blokowania ciosów. Wykonana w cesarskim stylu przy użyciu ciemnej stali.
	Piernacz	Forma buławy ze stalową głowicą o zaostrzonych piórach, dzięki czemu prócz zadawania ciężkich ciosów miażdżących, piernacz jest zdolny również do cięć.
	Wojskowy buzdygan	Zabójczy buzdygan o wyprofilowanych i zaostrzonych piórach. Jedna z ulubionych bocznych broni rycerskich.
	Wójtowska buława	Zdobione narzędzie wymiaru surowej sprawiedliwości o solidnej konstrukcji i pięknych zdobieniach.
	Żelazny piernacz	Stosunkowo kruchej konstrukcji broń obuchowa w formie żelaznej, zaostrzonej głowicy osadzonej na drewnianym trzonku.

Topory

	Cintryjski topór	Długi, aczkolwiek lekki topór jednoręczny ze stalową głowicą. Z uwagi na swą wagę zadaje głównie obrażenia sieczne.
	Czekan	Służąca do przebijania broń stalowa, początkowo występująca z głowicą w formie wąskiej siekierki.
	Gemmerski nadziak	Solidnej konstrukcji broń przebijająca wykonana z ciemnej stali nilfgaardzkiej. Dodatkowo obciążony w celu zadawania silniejszych ciosów, niż popularny czekan.
	Kaedweński topór	Ciężki stalowy topór przystosowany do użytku dwuręcznego. Nie jest zbyt długi, przez co nie posiada dobrego zasięgu, jednak celnie wymierzony cios tą bronią powoduje poważne obrażenia obuchowo-sieczne.
	Katowski topór	Wielki i ciężki topór służący do zadawania najwyższej kary. Zbyt ciężki do swobodnego używania w walce, jednak w ostateczności może zadać przerażające obrażenia.
	Mahakamski topór	Zdobiony runami krasnoludzki topór jednoręczny wykonany z niezwykle trwałej, mahakamskiej stali.
	Mahakamski topór bojowy	Krótki topór z krasnoludzkiej stali. Szybki i łatwy w dzierżeniu, a przy tym niezwykle skuteczny.
	Mahakamski topór dwuręczny	Ciężki dwuręczny topór zdobiony runami. Ulubiona broń bitewna krasnoludzkich weteranów, rzadziej dzierżony przez ludzi czy elfów. Idealnie wyważone narzędzie wojny.
	Nilfgaardzki topór	Kuty z ciemnej stali topór o niezwykle wytrzymałej konstrukcji. Często znajduje się na wyposażeniu majętnych cesarskich zbrojnych.
	Siekiera	Proste narzędzie używane do rąbania drewna, jednak równie dobrze może służyć za oręż. Przystosowane do dzierżenia oburącz.
	Topór bojowy	Krótki stalowy topór o wąskiej głowni zadający niemałe obrażenia sieczne i miażdżące.
	Żelazna siekiera	Słabsza i tańsza wersja siekiery stalowej. Proste narzędzie służące do rąbania drewna.
	Żelazny czekan	Służąca do przebijania broń żelazna, początkowo występująca z głowicą w formie wąskiej siekierki.
	Żelazny topór bojowy	Krótki żelazny topór o wąskiej głowni zadający obrażenia sieczne i miażdżące.

Broń drzewcowa

	Berdysz	Ciężki, szeroki topór osadzony na długim drzewcu, noszony przez piechotę. Berdysz jest bronią przystosowaną do zadawania ciężkich obrażeń opancerzonym celom.
	Cintryjska halabarda	Wykonywana w cintryjskim stylu długa broń drzewcowa przeznaczona głównie do zadawania silnych pchnięć za pomocą długiego kolca zamontowanego na szczycie głowni, lecz może też być używana jako broń sieczna.
	Halabarda	Pospolita halabarda używana zarówno na północy, jak i na południu. Ciężka stalowa głownia przeznaczona jest do zadawania ran siecznych, a dzięki swej konstrukcji dobrze sprawdza się jako hak, np. do ściągania przeciwnika z siodła.
	Kosa	Narzędzie rolnicze służące do ścinania zbóż i traw. Wygięte ostrze umocowane na długim, wykrzywionym drzewcu może śmiało sprawować funkcję broni.
	Krótka włócznia	Stosunkowo lekka i krótka włócznia przystosowana do użytku z tarczą. Srebrogórska piechota znana jest z oddziałów posługujących się tą bronią.
	Kruczy dziób	Ciężki oręż o długim drzewcu, na którym zamontowana jest głownia w kształcie młota z dwoma szpikulcami – jednym z tyłu, drugim na szczycie. Kruczy dziób jest budzącą respekt bronią służącą do walki w polu.
	Myśliwska włócznia	Służąca przede wszystkim do polowań na dziki i niedźwiedzie broń, która równie dobrze spisuje się w bitwie.
	Nilfgaardzka halabarda	Wzmocniona przez nilfgaardzkich kowali broń drzewcowa o trwałej i ostrej głowni.
	Nilfgaardzki berdysz	Oręż bitewny używany przez ciężkich zbrojnych cesarskich o znacząco wzmocnionej konstrukcji względem pospolitego berdysza.
	Partyzana	Broń drzewcowa o obosiecznym grocie z zamontowanymi u nasady ostrymi rozgałęzieniami. Służy zarówno do pchnięć, jak i siekania.
	Widły	Proste narzędzie gospodarcze służące do zbierania słomy, siana czy gnojówki. Tym, których nie stać na broń z prawdziwego zdarzenia, śmiało może posłużyć za oręż.
	Włócznia	Najpopularniejsza broń bitewna stosowana przez piechotę od niepamiętnych czasów. Przez jazdę ciężko używana w formie lancy. Na otwartym terenie przydatność tej broni może być nieoceniona, lecz w niewielkich pomieszczeniach radzi sobie bardzo słabo.
	Żelazna włócznia	Uboga, słabsza wersja konwencjonalnej włóczni. Żelazny grot jest znacznie mniej trwały od stalowego, jednak mimo wszystko potrafi zadać znaczące obrażenia.

Ostrza

	Attreński koncerz	Wielki miecz bitewny o zwężonym ostrzu służącym do zadawania ciężkich ran kłutych. Od estoków różni się ciężarem i przede wszystkim konstrukcją głowni, choć obie bronie są bardzo podobne.
	Flamberg	Wielki miecz służący do zadawania ciężkich obrażeń. Forma falowanego ostrza ma wzmocniać obrażenia tnące. Flamberg jest popularną na północy bronią noszoną często przez najemników i niekiedy rycerstwo.
	Kovirski estok	Długi i stosunkowo ciężki miecz służący do przebijania. Pierwsze estoki powstały w znamienitych kuźniach Koviru i Poviss jako ewolucja południowych koncerzy. Stosowane z reguły przez ciężkich zbrojnych podczas otwartych bitew.
	Nilfgaardzki wielki miecz	Wielki miecz o długim ostrzu, kuty z ciemnej stali. Do użytku wszedł całkiem niedawno i noszony jest przez cesarską piechotę i najemników jako broń polowa. W przebijaniu radzi sobie znacznie gorzej, niż koncerze i estoki, jednak doskonale sprawdza się w zadawaniu obrażeń sieczno-miażdżących.

Hełmy

	Armet	Szczyt kovirskiej technologii kowalskiej, fason uznany na całym kontynencie. Armet jest hełmem w typie przyłbicy o kulistym kształcie i charakterystycznym grzebieniem na szczycie.
	Basinet mahakamski	Ciężki hełm z odchylaną zasłoną twarzy noszony przez krasnoludy z Mahakamu. Hełmy tego rodzaju uważane są przez ludzi za przestarzałe, choć nie sposób odmówić im użyteczności.
	Hełm żebrowy	Stalowa ochrona głowy złączona czterema pasami w formie krzyża i z dodatkową osłoną nosa.
	Kapalin	Otwarty hełm z wykrzywionym rondlem, przypominający nieco stalowy kapelusz. Kapaliny są bardzo popularną osłoną głowy i noszą je żołdacy oraz rycerze na całym kontynencie.
	Kapalin dzwonowy	Otwarty hełm z wykrzywionym rondlem, przypominający nieco stalowy kapelusz. Kapaliny są bardzo popularną osłoną głowy i noszą je żołdacy oraz rycerze na całym kontynencie.
	Kapalin mahakamski	Kuty przez mahakamskich krasnoludów hełm o niezwykłej wytrzymałości. Fasonem nie odbiega od innych produkowanych kapalinów.
	Kapalin z ciemnej stali	Wzbogacony ciemną stalą hełm kuty nie tylko w Nilfgaardzie, ale i na północy. Fasonem nie odbiega od innych produkowanych kapalinów.
	Łebka	Otwarty hełm wytwarzany z jednego kawałka stali. Noszony przez zbrojnych na całym kontynencie.
	Przyłbica	Noszony przez rycerstwo hełm o kształcie ułatwiającym ześlizgiwanie się wrogich uderzeń. Przyłbica posiada możliwą do podniesienia osłonę twarzy.
	Psi pysk	Opracowana w kovirskich kuźniach ulepszona wersja przyłbicy. Posiada wydłużoną, spiczastą zasłonę twarzy i charakterystyczny dla armetów grzebień na szczycie.
	Salada	Salada (nilf. sallet) to hełm wywodzący się z kapalinów, wymyślony przez attreńskich płatnerzy. Nisko osadzony rondel chroni twarz do poziomu nosa, a widoczność zapewnia wąski wizjer.
	Skelligijski hełm	Wyspiarski hełm typu okularowego. Zapewnia solidną ochronę i dodatkowo zasłania nos oraz policzki.
	Skrzydlata salada	Cesarski hełm stosowany najpierw przez jazdę, zaś obecnie również przez piechotę. Jest hybrydą kapalinu oraz łebki i, w przeciwieństwie do pospolitej salady, nie posiada obniżonego rondla frontalnego, lecz jest wydłużony z tyłu i po bokach głowy, dzięki czemu zapewnia dodatkową osłonę szyi. Dumnie postawione skrzydła pełnią rolę dekoracyjną.
	Żelazna łebka	Otwarty hełm wytwarzany z jednego kawałka żelaza. Noszony przez uboższych żołnierzy na całym kontynencie.
	Żelazny hełm żebrowy	Żelazna ochrona głowy złączona czterema pasami w formie krzyża i z dodatkową osłoną nosa.
	Żelazny kapalin	Forma prymitywnego kapalinu produkowanego na potrzeby biedniejszych żołnierzy. Posiada niezbyt elegancki fason, lecz mimo wszystko jest dość skuteczny.
	Żelazny wyspiarski hełm	Typowy dla piratów ze Skellige hełm żelazny. Zapewnia całkiem niezłą ochronę, jednak jest niezbyt wytrzymały.

Czepce i kołnierze

	Dwimerytowy kołnierz płytowy	Wykonany ze stali i roztworu dwimerytowego kołnierz stosowany jako ochrona przed magią.
	Kaptur kolczy	Rodzaj miękkiej ochrony głowy zakładanej pod hełm. Wykonywany jest ze stalowej plecionki, a od wewnątrz podszyty jest pikowaną tkaniną.
	Kaptur kolczy z ciemnej stali	Wzbogacona ciemną stalą wersja konwencjonalnego kaptura kolczego, posiadająca dodatkowe zdobienia miedziane.
	Kołnierz płytowy	Stalowa osłona szyi i obojczyków kuta z dwóch kawałków metalu.
	Kołnierz płytowy z ciemnej stali	Dekorowany miedzią i wzmocniony ciemną stalą kołnierz zapewniający ochronę szyi oraz obojczyków.
	Mahakamski kaptur kolczy	Solidny czepiec kuty przez krasnoludy z Mahakamu. Z uwagi na właściwości mahakamskiej stali, tworzenie plecionki z tego materiału może okazać się bardzo trudne.
	Żelazny kaptur kolczy	Pleciony z żelaznych pierścieni czepiec zakładany pod hełm. Jest słabszą wersją swego stalowego kuzyna, a z uwagi na niskie koszta zwykle noszą go ubożsi zbrojni.

Kirysy

	Beauclairski kirys	Piękny, dekorowany miedzią i złotem kirys z Toussaint. Produkowany jest z ciemnej stali i noszony jest przez zamożniejszych rycerzy.
	Ciężka brygantyna	Wykonywana z grubej skóry i wykładana jedwabiem kamizelka z nitowanymi od wewnątrz płytkami ze stali. Zapewnia bardzo dobrą ochronę tułowia.
	Dwimerytowy pancerz	Wykonany ze stali i roztworu dwimerytowego kirys rodzaju łuskowego. Używany głównie w starciach z czarodziejami lub istotami magicznymi.
	Kirys	Prostej, aczkolwiek trwałej konstrukcji kirys zapewniający dobrą ochronę torsu. Noszony przez rycerzy lub zamożniejszych żołdaków.
	Łuskowy pancerz	Zbroja wykonana ze stalowych, łączonych łusek. Zapewnia gorszą ochronę, niż kuty z solidnych płatów stali kirys, jednak mimo to znajduje uznanie wśród piechoty.
	Mahakamska brygantyna	Ciężka brygantyna uzbrojona płytkami z krasnoludzkiej stali. Zapewnia niezwykle dobrą ochronę i jest wyjątkowo wytrzymała.
	Mariborski kirys	Stalowy kirys z nakreślonym na klatce piersiowej ozdobnym kształtem, który dodatkowo zapewnia ochronę przed rykoszetami (np. strzał lub bełtów).
	Nilfgaardzki kirys	Bogato dekorowany kirys z ciemnej stali noszony przez cesarskich oficerów.
	Pełny kirys	Solidny stalowy kirys z zamontowanymi taszkami chroniącymi uda. Świetne profilowanie zapewnia doskonałą ochronę, lecz jest bardzo trudny do wykonania.
	Pełny kirys z ciemnej stali	Wzmocniona ciemną stalą wersja pełnego kirysu. Kosztowna i skuteczna zbroja noszona przez bogatszych rycerzy.
	Pełny mahakamski kirys	Wzmocniona mahakamską stalą wersja pełnego kirysu. Kosztowna i  bardzo skuteczna zbroja noszona przez krasnoludzką elitę, rzadziej przez ludzi (ze względu na słabą dostępność).
	Segmentowy kirys	Wykształcony w Kovirze i Poviss pancerz budowany z segmentów. Z uwagi na sprzyjającą konstrukcję zapewnia lepszą ochronę, niż pospolite krótkie kirysy.
	Segmentowy kirys z ciemnej stali	Wzbogacony ciemną stalą kirys segmentowy.
	Segmentowy mahakamski kirys	Kuty przez krasnoludy z Nilfgaardu kirys segmentowy o konstrukcji skopiowanej ze stalowych kovirskich pancerzy tego rodzaju.
	Srebrogórski kirys	Opracowany przez srebrogórskiego płatnerza z Grzywy o imieniu Nolben kirys wzmocniony zagadkową mieszanką na bazie srebra. Składnik, którym wzmacniana jest stal tego pancerza jest dla większości tajemnicą i zapewnia bardzo dobrą ochronę.
	Wojskowa brygantyna	Modna brygantyna noszona przez zamożniejszych żołnierzy i najemników. Stalowe płytki nitowane pod skórzaną kamizelką układane są w tzw. stylu temerskim i zapewniają bardzo dobrą ochronę oraz mobilność.
	Żelazny kirys	Pospolity pancerz noszony przez piechotę na całym kontynencie. Tani i stosunkowo prosty w wykonaniu.
	Żelazny łuskowy pancerz	Zbroja wykonana z żelaznych, łączonych łusek. Zapewnia gorszą ochronę, niż kuty z solidnych płatów stali kirys czy brygantyna.

Kolczugi

	Dwimerytowa kolczuga	Osłona torsu zakładana pod kirys, pleciona ze stali oraz roztworu dwimerytowego, dzięki czemu oferuje osłonę przed zaklęciami.
	Kolczuga	Wykonany z gęstej, stalowej plecionki pancerz zakładany na przeszywanicę i pod kirys, choć może być też stosowany samodzielnie, noszony na zwykłej koszuli. Zapewnia niezłą ochronę przed obrażeniami tnącymi, lecz o wiele słabiej radzi sobie z ciosami obuchowymi lub przebijającymi.
	Kolczuga z ciemnej stali	Wzbogacona ciemną stalą kolczuga. Jest o wiele bardziej wytrzymała, niż standardowa wersja.
	Mahakamska kolczuga	Oferująca bardzo dobrą ochronę tułowia kolczuga wykonywana z gęstej plecionki pierścieni kutych z krasnoludzkiej stali.
	Żelazna koszula kolcza	Wykonana z żelaznych pierścieni kolczuga bez rękawów, często na wyposażeniu mniej zamożnych zbrojnych.

Ochrona dłoni

	Dekorowane płytowe rękawice	Masywne rękawice jednopalczaste chroniące wierzch dłoni solidną stalą. Dodatkowe zdobienia wykonane są z miedzi.
	Płytowe mahakamskie rękawice	Jednopalczaste rękawice z krasnoludzkiej stali. Niezwykle wytrzymałe i zapewniające doskonałą ochronę dłoni.
	Płytowe rękawice	Standardowy element zbroi noszony przez rycerstwo, najemnych zbrojnych i czasem zwyczajnych żołdaków. Oferuje bardzo dobrą ochronę.
	Płytowe rękawice z ciemnej stali	Wzbogacone ciemną stalą rękawice stalowe. Noszone głównie przez cesarskich zbrojnych i oficerów.

Ochrona ramion

	Dekorowane naręczaki	Zdobione miedzianymi ornamentami masywne naręczaki noszone przez zamożne rycerstwo. Segmentowe ułożenie płyt na ramionach zapewnia potrzebną mobilność.
	Naręczaki	Stalowa ochrona ramion mocowana skórzanymi rzemieniami.
	Nitowane naręczaki	Stalowe naręczaki z nachodzących na siebie, nitowanych płytek i dodatkową ochroną przy szyi.
	Płytowe mahakamskie naręczaki	Płytowe naręczaki z krasnoludzkiej stali. Oferują najlepszą możliwą ochronę ramion.
	Płytowe naręczaki	Noszone przez ciężkozbrojnych naręczaki stalowe zapewniające świetną ochronę ramion.
	Płytowe naręczaki z ciemnej stali	Stalowe naręczaki wzmacniane ciemną stalą, o wiele wytrzymalsze, niż konwencjonalna wersja.
	Żelazne naramienniki	Prosta ochrona barków składająca się z żelaznych nitowanych płytek mocowanych skórzanymi rzemieniami.