Niewolnictwo

W Cesarstwie Nilfgaardu niewolnictwo jest utwierdzone prawnie od bardzo dawna. Jego istotą jest fakt, iż zniewolone osoby stanowić mogą własność prywatną poddanych cesarskich lub instytucji państwowych.

Niewolnicy pozyskiwani są głównie podczas wojen – są nimi jeńcy pojmani w zwycięskich bitwach lub najazdach. Decyzję o wzięciu jeńców w niewolę może podjąć tylko oficer lub odpowiedni urzędnik państwowy.
Czasem osoby wolne z własnej woli sprzedają się w niewolę, np. aby spłacić długi lub uratować rodzinę przed głodem.

Niewolnicy w większości pracują na polach, pełnią służbę w domach lub nawet odbywają przymusową służbę wojskową z woli swojego właściciela. Niekiedy niewolnicy mogą posiąść przyzwoitą pozycję w środowisku swego pana i stają się majordomusami czy sekretarzami.
Właściciele zniewolonych szkolą ich też do potyczek na cesarskich arenach, gdzie odbywają się igrzyska na śmierć i życie.

W Srebrogórzu niewolnictwo wprowadzone zostało za prefektury Fleuxa de Cress w roku 1265. Od restytucji księstwa w roku 1268 niewolnictwo występuje tylko w Złotospadach, Niskobrzegu i Oedrhenie.

***