Bunt Aenara

Powstanie militarne, które zaczęło się w roku 1263 za sprawą rycerza Aenara z Domu Księżyca. Doprowadziło do usamodzielnienia Oedrheny oraz w pewnym stopniu również Danrheny. Celem buntu było ponowne utworzenie jednolitego regionu Rheny.

Faza I

Aenar był zarządcą Oedrheny – suchej i górzystej krainy od lat należącej do władców Niskobrzegu. Rycerz sprawował tam władzę w imieniu Thorrena znad Miedzy, ówczesnego seniora regionu.
Thorren nigdy nie ufał swoim wasalom z Domu Księżyca, dlatego też trzymał na swoim zamku zakładnika – młodszego brata Aenara imieniem Rossenar. Pod koniec roku 1262 nieznany sprawca uprowadził młodego Rossenara i dostarczył go do Księżycowej Samotni, siedziby rycerzy z Domu Księżyca.

Kilka miesięcy później Aenar ogłosił niepodległość Oedrheny. Obwieścił, iż Oedrhena nie jest już zależna od Niskobrzegu i staje się samodzielnym regionem podległym jedynie władcy Srebrogórza.

W odpowiedzi władca Niskobrzegu, Thorren znad Miedzy, postanowił ukarać i obalić buntownika. W tym celu zebrał swoje wojska i we wrześniu 1263 roku wysłał je do Oedrheny pod wodzą swego syna, Karola.

Karol poprowadził wojsko lądowe na tereny buntowników, by rozpocząć oblężenie Księżycowej Samotni, podczas gdy jego statki miały uderzyć od morza. Plan był dobry i z pewnością zakończyłby się sukcesem, gdyby nie fakt, iż flota została zatrzymana i zdewastowana przez potężny sztorm.
Aenar wyszedł Karolowi na spotkanie i stoczono bitwę, w której buntownicy rozgromili wojsko Niskobrzegu. Przy okazji bitwy Aenar okazał się być niesamowicie uzdolnionym wojownikiem, a jego umiejętności jako dowódcy były równie wybitne.

Karol przeżył starcie, jednak został pojmany przez buntownika. Aenar szantażował Thorrena i groził, że wyśle mu syna w kawałkach, jeśli nie uzna odłączenia Oedrheny od Niskobrzegu.
W końcu Thorren ustąpił i zaakceptował żądanie Aenara, dzięki czemu odzyskał syna. Oedrhena została oficjalnie odcięta od Niskobrzegu oraz stała się samodzielnym regionem i wasalem Enillydów.

Wkrótce potem Srebrogórze przekształciło się w prowincję Nilfgaardu, lecz Aenar nie wykazywał z tego powodu specjalnego zaniepokojenia. Jego ród od dawna nie był przesadnie wierny Enillydom i z pewnością jedynym powodem, dla którego rycerze z Domu Księżyca nie sprzeciwiali się diukom był zdrowy rozsądek, mierzenie sił na zamiary.

Faza II

Po udanym powstaniu Aenar nie ukrywał chęci podboju również regionu Danrheny, która znajdowała się we władaniu baroneta z Saldfenu. Ambicją Aenara było połączenie Oedrheny i Danrheny w celu ponownego utworzenia jednolitego regionu Rheny.

Jego ambicje zostały jednak zahamowane przez ówczesnego nilfgaardzkiego prefekta Srebrogórza, Fleux de Cress, który kategorycznie zabronił dalszej samowolki Aenarowi. Zakaz nie trwał jednak długo, bo w roku 1267, wraz z rozpoczęciem II Wojny Północnej, prefekt widział zagrożenie w sprzymierzonym z Zakonem Białej Róży Steffronie, czyli młodym dziedzicu Enillydów, który aspirował do odzyskania zabranego mu tytułu diuka Srebrogórza. Prefekt de Cress udzielił Aenarowi pozwolenia na zajęcie Danrheny w zamian za jego pomoc w ewentualnym uporaniu się ze Steffronem. Aenar Okrutny, jak większość Rheńczyków, nie czuł silnego przywiązania do diuków Srebrogórza, tedy przystał na propozycję prefekta i natychmiast przystąpił do działania.

Walki między Oedrheną pod wodzą Aenara a Saldfenem władanym przez baroneta Pryn trwały okrągły rok. Baronet nie posiadał umiejętności wojskowych swego przeciwnika i polegał głównie na najemnych kapitanach, którzy z każdym dniem co raz bardziej ulegali bezlitosnym dziesiątkom Aenara Okrutnego. Głównym celem baroneta było utrzymanie starć na terenie Danrheny i niedoprowadzenie wroga do granic Saldfenu. Po krwawej bitwie stoczonej pod Posępnym Wzgórzem, w której Aenar spadł na najemnych żołnierzy wroga niczym grom z jasnego nieba, główne siły Saldfeńskiego pana zostały rozproszone.

Baronet Pryn oficjalnie poddał Danrhenę, jednak nim Aenar zdążył zająć Samotnię Królowej, dawną siedzibę Volsangów będącą główną warownią wschodniej Rheny, ta została już zajęta przez Osmonda Małego, rycerza na usługach Steffrona II. Silny garnizon Osmonda zmusił najeźdźcę do odwrotu i tak oto wykrwawiony Aenar Okrutny, który wygrał i zaraz stracił Danrhenę, powrócił do Księżycowej Samotni.

***