Tworzenie łuków

„Elfie łuki były krótsze, lżejsze i poręczniejsze, a dzięki warstwowej kompozycji drewna i zwierzęcych ścięgien również o wiele „szybsze” od cisowych – wystrzelona z nich strzała dosięgała celu w czasie dużo krótszym i po płaskim torze, co w znacznej mierze eliminowało możliwość zniesienia przez wiatr. Najlepsze egzemplarze takiej broni, gięte poczwórnie, nosiły wśród elfów nazwę zefhar, taki bowiem runiczny znak tworzyły wygięte ramiona i gryfy łuku. Milva używała zefarów przez ładnych kilka lat i nie sądziła, by mógł istnieć łuk, który je przewyższał.”

Milva, gdy tylko mogła, odwiedzała bazar i oglądała zamorskie łuki. Tam właśnie nabyła łuk, o którym sądziła, że posłuży jej przez wiele lat – pochodzący z Zerrikanii zefar wzmacniany szlifowanym rogiem antylopy. Łuk ten miała za doskonały. Przez rok. Albowiem w rok później, na tym samym straganie, u tego samego kupca zobaczyła istne cudo.
— Chrzest ognia

Łuczarstwo to sztuka wytwarzania wszelakiej broni dystansowej. Popularna wśród łowców, wojskowych oraz wszelkiej maści wojowników. Nie znajdziecie bowiem żadnego łuku bądź kuszy lepszej od tej, która opracuje i stworzy wprawny Łuczarz. Istotną, choć nie koniecznie wymaganą umiejętnością dla tego rzemieślnika jest drwalnictwo. Przydatne bywa również rzeczoznawstwo, inaczej wiedza o broni. Pozwala ona wykonywać jeszcze potężniejszy oręż. Jeżeli chcemy rozpocząć swa przygodę z tą sztuka, czym prędzej powinniśmy zawitać u lokalnego łowcy.

Niektóre bronie wymagają dodatkowych składników, jak żywica, ścięgna, pióra czy len. Prócz oręża, łuczarz potrafi także sam produkować amunicję do swoich wyrobów, oraz strzałki, potrzebne do korzystania z dmuchawki, wyjątkowo skutecznej broni skrytobójców.

Bronie

Łuk
Łuk kompozytowy
Kusza
Ciężka kusza
Powtarzalna kusza
Zdobiony łuk
Amunicja
Strzały
Bełty
Strzałki (do dmuchawki)

Składniki

Drewno (deski bądź kłody)
Len
Ścięgna
Żywica
Pióra
Brzechwy