Tworzenie łuków
„Elfie łuki były krótsze, lżejsze i poręczniejsze, a dzięki warstwowej kompozycji drewna i zwierzęcych ścięgien również o wiele „szybsze” od cisowych – wystrzelona z nich strzała dosięgała celu w czasie dużo krótszym i po płaskim torze, co w znacznej mierze eliminowało możliwość zniesienia przez wiatr. Najlepsze egzemplarze takiej broni, gięte poczwórnie, nosiły wśród elfów nazwę zefhar, taki bowiem runiczny znak tworzyły wygięte ramiona i gryfy łuku. Milva używała zefarów przez ładnych kilka lat i nie sądziła, by mógł istnieć łuk, który je przewyższał.”
Milva, gdy tylko mogła, odwiedzała bazar i oglądała zamorskie łuki. Tam właśnie nabyła łuk, o którym sądziła, że posłuży jej przez wiele lat – pochodzący z Zerrikanii zefar wzmacniany szlifowanym rogiem antylopy. Łuk ten miała za doskonały. Przez rok. Albowiem w rok później, na tym samym straganie, u tego samego kupca zobaczyła istne cudo.
— Chrzest ognia
Łuczarstwo to sztuka wytwarzania wszelakiej broni dystansowej. Popularna wśród łowców, wojskowych oraz wszelkiej maści wojowników. Nie znajdziecie bowiem żadnego łuku bądź kuszy lepszej od tej, która opracuje i stworzy wprawny Łuczarz. Istotną, choć nie koniecznie wymaganą umiejętnością dla tego rzemieślnika jest drwalnictwo. Przydatne bywa również rzeczoznawstwo, inaczej wiedza o broni. Pozwala ona wykonywać jeszcze potężniejszy oręż. Jeżeli chcemy rozpocząć swa przygodę z tą sztuka, czym prędzej powinniśmy zawitać u lokalnego łowcy.
Niektóre bronie wymagają dodatkowych składników, jak żywica, ścięgna, pióra czy len. Prócz oręża, łuczarz potrafi także sam produkować amunicję do swoich wyrobów, oraz strzałki, potrzebne do korzystania z dmuchawki, wyjątkowo skutecznej broni skrytobójców.
Łuk
Łuk kompozytowy
Kusza
Ciężka kusza
Powtarzalna kusza
Zdobiony łuk
Amunicja
Strzały
Bełty
Strzałki (do dmuchawki)
Drewno (deski bądź kłody)
Len
Ścięgna
Żywica
Pióra
Brzechwy