Ród Vadenkamp

Jan VadenkampAriana VadenkampFilip VadenkampJoachim VadenkampEmiel Vadenkamp

Jan Vadenkamp

Szlachcic pochodzący ze stolicy Cesarstwa Nilfgaardu. Po swym ojcu, Kobusie, odziedziczył tytuł barona Maasten nad Albą. Po I Wojnie z Nordlingami służył jako oberszter w armii cesarskiej, gdzie dowodził dywizją Maasten-Levante, która brała udział w tłumieniu buntów w Ebbing oraz Metinnie. Podczas II Wojny z Nordlingami pozostał w Nilfgaardzie z rozkazami zapobiegania kolejnym powstaniom. Dzięki skuteczności w tropieniu partyzantów i walce z powstańcami okrył się w Cesarstwie dużą sławą. W roku 1268 został nagrodzony przez cesarza Emhyra tytułem diuka Srebrogórza w królestwie Cintry, gdzie następnie się osiedlił.
Zaraz po objęciu tronu księstwa Srebrogórza jego racja została podważona przez Steffrona z Enillydów, przez co uwikłany jest w konflikt z cintryjskimi lojalistami.

Jan uchodzi za człowieka opanowanego i racjonalnego, lecz także bezwzględnego i rygorystycznego. Słynie z pozornej tolerancji, o czym świadczyć może wolność wyznaniowa w jego władztwie, Złotospadach, oraz warunkowe akceptowanie Cintryjczyków w szeregach wojska czy administracji. Wobec buntu i otwartej krytyki Cesarstwa Nilfgaardu stosuje jednak politykę terroru.
Posiada wysokie wykształcenie w zakresie sztuki wojennej, matematyki, handlu i geografii oraz zna płynnie cztery języki.

Nilfgaardzki diuk jest średniego wzrostu mężczyzną przed czterdziestką. Z racji zamiłowania do polowań i wszelkiej maści sportów wciąż posiada atletyczną budowę ciała. Ciemnobrązowe włosy zwykle nosi elegancko zaczesane do tyłu, a jego głowę zdobi wysadzany rubinami złoty diadem. Nosi się elegancko, zazwyczaj wybierając drogą odzież w barwach czerni, szarości i niebieskości, dla podkreślenia lazurowych oczu. Zdobiąca jego twarz broda jest zawsze schludnie przystrzyżona.

W roku 1247 poślubił nieco starszą od siebie arystokratkę z Etolii, Arianę Montes, która urodziła mu trzech synów. Od przybycia do Srebrogórza Jan utrzymuje na dworze oficjalnie uznaną kochankę.

Ariana Montes-Vadenkamp 

diuszesa Srebrogórza, baronowa Maasten nad Albą

Siostrzenica arystokraty z Etolii, wydana za Jana Vadenkampa w 1247 roku, starsza od męża o sześć lat. Błyskotliwa i zaradna kobieta o wysokiej kulturze oraz, jak się powszechnie uważa, dobrym sercu.

Choć w młodości słynęła z nadzwyczajnej urody, trzy donoszone ciąże i długie lata odcisnęły na diuszesie lekkie piętno, przez co jej małżonek od niedawna preferuje towarzystwo młodszych dam, choć w opinii dworzan Ariana wciąż pozostaje atrakcyjną kobietą.

Jako iż rzadko opuszcza swe komnaty na zamku w Emersvort, nie dała się dobrze poznać ludności Srebrogórza i towarzyszy mężowi tylko podczas okazji o najwyższym znaczeniu.
Chętnie spędza czas w towarzystwie swego drugiego syna, Joachima, który jest jedną z nielicznych osób potrafiących wywołać na jej twarzy uśmiech, oraz stale towarzyszącego jej najmłodszego Emiela. W pozostałych wolnych chwilach przebywa w samotności lub w asyście służby i nielicznych dam dworu.

Diuszesa Ariana stała się w ostatnich latach małomówna, a jej niegdysiejsza radość zielonych oczu została przyćmiona przez smutek i nostalgię. Długie blond włosy nosi misternie ułożone, zaś nieodłączną część jej garderoby stanowią czarno-złote suknie.

Filip Vadenkamp

Najstarszy, dwudziestojednoletni syn Jana i Ariany, dziedzic tronu Srebrogórza. W wieku siedemnastu lat wziął udział w turnieju rycerskim w Toussaint, w którym zajął trzecie miejsce podczas walk zbiorowych. Był wtedy giermkiem obersztera Grauve var Torrie, który ku uciesze tłumu pasował go na rycerza.

Rok później, czyli w roku 1266, Filip przewodził grupie zbrojnych strzegących szlaków między stolicą Nilfgaardu a Maasten nad Albą. Osłaniając zaatakowanych przez bandytów podróżnych wyrwał się do pochopnej walki i został ranny, a jego rehabilitacja trwała kilka miesięcy. Od tamtej pory mawiano o nim jako o młodzieńcu gwałtownym i zbyt spontanicznym.
W roku 1267 poślubił szlachciankę z Nilfgaardu, Sabrinę Congreve.

Po przybyciu do Srebrogórza, Filip objął dowództwo nad II batalionem „Srebrnej Brygady” w stopniu kapitana. Ta rola została przyznana mu przez diuka mimo sprzeciwu doradców.

Filip odziedziczył osobliwą urodę i sprawność fizyczną po ojcu, jednak brak mu jego rezolutności i przemyślności. W powszechnym mniemaniu usilnie stara się dowieść męstwa w boju działając impulsywnie oraz porywczo.

Joachim Vadenkamp

Drugi syn Jana i Ariany, urodzony w roku 1251. Wedle woli ojca, Joachim ma po jego śmierci odziedziczyć tytuł barona Maasten nad Albą oraz wszystkie rodzinne włości znajdujące się w Nilfgaardzie. Do tej decyzji diuk został rzekomo namówiony przez swą małżonkę.

Uznawany jest za przeciwieństwo swego starszego brata. Podobnie jak ojciec, Joachim jest pragmatyczny, opanowany i rozważny. Jego umiejętności bojowe są w najlepszym wypadku przeciętne, bowiem nigdy nie wykazywał zainteresowania nauką fechtunku. Nie uczestniczy też w polowaniach i zawodach sportowych.
Ukończył dwuletnie studia ekonomiczne na Akademii Imperialnej w Castell Graupian. Wolny czas spędza na nauce języków, graniu w karty i szachy. W dużej części pochłaniają go malarstwo olejne oraz literatura. Powszechnie wiadomo, iż interesuje się też religiami Nordlingów.

Utrzymuje bliski kontakt ze swą matką i towarzyszy jej publicznie przy każdej okazji. Z drugiej strony często widywany jest z damami dworu, m.in. z faworytą diuka, Patrycją Monfort, z którą grywa w karty na salonach zamku Emersvort.

Joachim jest chudym, wysokim młodzieńcem o jasnych włosach i niebieskich oczach. Urodę odziedziczył głównie po matce, do której jest uderzająco podobny.

Emiel Vadenkamp

Najmłodszy syn nilfgaardzkich diuków Srebrogórza, dziesięcioletni Emiel, jest pulchnym chłopcem o pogodnym usposobieniu. Od czasu przybycia Vadenkampów do Emersvort nie wykazuje zbytniego uwielbienia do srebrogórskiej krainy, w przeciwieństwie do reszty rodziny. Wolny czas spędza zwykle przyklejony do matki i niechętnie uczęszcza na zajęcia szkolne czy treningi fizyczne, choć w obu przypadkach osiąga ponadprzeciętne wyniki.

Podobnie jak starszy od niego Joachim, Emiel urodę i jasne włosy odziedziczył po matce.