Władcy srebrogórskich regionów
Enillydzi z Grzywy
Dynastia Enillydów założona została w roku 1148 przez Emera Bezbrodego, pierwszego diuka Srebrogórza. Emer wywodził się z rodziny średnio zamożnych rycerzy i był jednym z pomniejszych władyków w służbie Cerbina, późniejszego króla Cintry.
W czasie kolonizacji terenów Srebrogórza król Cerbin uczynił Emera rządcą regionu Grzywy znajdującego się na północnym-wschodzie krainy. W późniejszych latach rycerzowi udało się pozyskać również sąsiadujący region Złotospadów, gdzie ostatecznie jego ród się przeniósł.
Po utworzeniu księstwa Srebrogórza główną siedzibą dynastii przez wiele lat był zamek w Emersvort (obecnie zamieszkały przez diuka Jana Vadenkampa) w regionie Złotospadów, zaś zamek w regionie Grzywy – górska twierdza o nazwie Zarzewie – stał się rezydencją dziedziców książęcego tronu. Obecnie to Zarzewie jest siedzibą Enillydów.
Enillydzi z Wiekoborza
Enillydzi z Wiekoborza są gałęzią dynastii założonej przez Emera Bezbrodego. Zapoczątkowana została przez jego przyrodniego brata, Zygfryda, który po Wojnie Trzyletniej otrzymał władanie nad regionem Wiekoborza i tam się osiedlił. Od tamtej pory siedzibą rodu jest zamek Wilcza Jama znajdujący się na południu regionu. Obecną głową Enillydów z Wiekoborza jest Draufryd Wilk.
Prynowie z Saldfenu
Prynowie są rodem rycerskim władającym centralnym regionem Srebrogórza o nazwie Saldfen. Od zawsze cechowali się talentem do prowadzenia interesów, dzięki czemu są jednym z bogatszych klanów w okolicy. Po Wojnie Trzyletniej stali się właścicielami Danrheny.
W roku 1199 Prynowie zyskali rangę baronetów, stając się tym samym jedną z nielicznych rodzin szlachty tytułowej. Siedzibą Prynów jest kamienny zamek o nazwie Saldfort leżący nad rzeką Miedzą, a głowa rodu to obecnie baronet Ernest Pryn.
W roku 1268 Prynowie przegrali wojnę domową z Domem Księżyca i utracili tereny Danrheny.
Volsangowie z Rheny
Dynastia Volsangów władała niegdyś Rheną – górzystym regionem położonym w południowo-zachodniej części Srebrogórza. Volsangowie utracili swe ziemie po Wojnie Trzyletniej i przez kilka lat włóczyli się po krainie jako nędzarze. Z racji braku włości mówiono na nich „Panowie Powietrza”. Wkrótce zniknęli ze Srebrogórza i na długi czas słuch o nich zaginął. Po wielu latach nieobecności rodzina Volsangów pojawiła się na wyspie Tedd Inis, z dala od swych dawnych ziem.
Dom Księżyca
Dom Księżyca jest najstarszą srebrogórską dynastią, a jej początki sięgają jeszcze czasów sprzed Podbojów Cerbina. Przodkowie rycerzy z Domu Księżyca pochodzili z południowych ziem nilfgaardzkich, zaś po kolonizacji Srebrogórza przywędrowali zza Gór Amell i stali się wasalami Volsangów z Rheny. Po upadku swoich seniorów i podzieleniu regionu Rheny na Oedrhenę i Danrhenę, Rycerze Księżyca ofiarowali swoje usługi panom z Niskobrzegu, którzy weszli w posiadanie Oedrheny.
W roku 1263 pan Domu Księżyca, Aenar, zbuntował się przeciw swym seniorom z Niskobrzegu i drogą wojny usamodzielnił Oedrhenę, stając się jej władcą. Następnie Dom Księżyca podbił również Danrhenę, jednak nie zdołał jej zaanektować do swojego majątku.
Siedzibą dynastii jest wysoki zamek o nazwie Księżycowa Samotnia. Tradycyjnie każdego władcę tego zamku nazywa się „Pierwszym Mieczem Królowej”.
Dom Księżyca jest w posiadaniu przekazywanego z pokolenia na pokolenie długiego miecza, „Gwiazdy”, który jest symbolem rodu.
Karsingowie z Niskobrzegu
Karsingowie są domem rycerskim władającym w Niskobrzegu – niewielkim regionie położonym na zachodnim wybrzeżu Srebrogórza. Osiedlili się tam podczas Podbojów Cerbina. Po Wojnie Trzyletniej Karsingom przypadła Oedrhena, którą jednak utracili w roku 1263.
Karsingowie od zawsze byli sławnymi żeglarzami i twierdzą nawet, że w ich żyłach płynie skelligijska krew. Panowie z tego rodu noszą przdomek „Mistrza Okrętów”. Obecnym panem majątku Karsingów jest Thorren znad Miedzy, a jego siedziba to zamek Starorzecze.
Dzikowie ze Złotospadów
Stary cintryjski ród władający regionem Złotospadów w latach 1109-1124. Dzikowie znani byli ze swych nieustraszonych wojowników, ale i ze słabego zarządzania bogactwem. Około roku 1122 Jazgor Dzik zadłużył się w krasnoludzkich bankach, przez co zmuszony był sprzedać swoje włości (które później nabyli Enillydzi z Grzywy). Po utracie majątku Dzikowie wstępowali na służbę u różnych lokalnych rycerzy, jednak w końcu przenieśli się gdzieś na południe i niedługo potem słuch o nich zaginął.
Siedzibą rodu Dzików był niewielki zamek w Brzegówku, który po kilkunastu latach został wyburzony przez Emera Bezbrodego, a na jego miejsce wybudowano ceglane zamczysko – później przechrzczone na Emersvort.