Broń i zbroja

Broń

Oręż stosowany przez żołnierzy na całym kontynencie obejmuje szeroki wachlarz typów broni. Wśród piechoty najpopularniejsze są bronie drzewcowe takie jak włócznie, gizarmy, berdysze, halabardy czy długie topory bitewne, a także proste w konstrukcji uzbrojenie noszone z tarczą, czyli wekiery, buzdygany, topory, żelazne pałki, tasaki, kordy lub młoty bojowe. Do elitarnych oręży zaliczane są buławy (symboliczna i skuteczna broń dowódców) oraz miecze. Zwłaszcza te ostatnie są zwykle bardzo drogie i trudne w wykonaniu, przez co pozwolić sobie na nie mogą jedynie zamożniejsi – tym samym miecz u pasa jest zwykle symbolem statusu. 

Do najlepszych mieczy zalicza się te wykonywane na styl viroledański, kovirski lub mahakamski, zaś do wyjątkowo wybitnych należą gnomie gwyhyry. Miecznicy z całego świata do dziś starają się wykuwać miecze właśnie w tych stylach. Elfy również posiadły wyjątkowy sposób wykonywania mieczy i ich taldagi czy szable nie umykają jakością ludzkim i krasnoludzkim wyrobom. 

Każdy szanujący się zbrojny do bitwy staje z zestawem trzech broni. Do pierwszej ofensywy stosuje się broni drzewcowych, czyli włóczni, lanc czy berdyszy, zaś u pasa jako oręż drugorzędny spoczywa buzdygan, topór lub miecz. Ostatnią linią obrony lub ataku dla żołnierza stanowi kordzik lub sztylet, służący również do dobijania pokonanych. Wyszkoleni najemnicy i landsknechci w boju władają z reguły ogromnymi mieczami dwuręcznymi.
W pojedynkach używane są natomiast miecze jednoręczne lub długie, szable bądź miecze beauclarskie (rapiery). 
Tajemniczy i nadludzko wyszkoleni wiedźmini korzystają niemal wyłącznie z mieczy długich.

Prócz broni polowej, obuchowej oraz białej bardzo popularne są również łuki oraz kusze. Szereg strzelców wyposażonych w porządne łuki może być na wagę złota, a obsadzone kusznikami mury zamku potrafią być niemożliwe do zdobycia. 

W bitwie używa się także machin miotających takich jak trebusze i katapulty lub też wież oblężniczych. 

***

Zbroja

Wykonywane przez krawców, rymarzy i płatnerzy zbroje dzielą się na kilka kategorii. Podstawę opancerzenia stanowi wzmacniana koszula lub przeszywanica. Używane w Cintrze przeszywanice są stosunkowo krótkie i są grubymi pikowanymi kaftanami wykonanymi z wielu warstw zszywanego ze sobą płótna. Same w sobie zapewniają całkiem dobrą ochronę oraz mobilność i często są jedynym elementem chroniącym ciało biedniejszego wojownika. 

Na przeszywanice nakładane są z reguły kolczugi, czyli koszule wykonane z gęstej plecionki metalowych pierścieni. Kolczugi świetnie chronią przed atakami broni siecznej, a w pewnym stopniu także kłującej. Bez połączenia z przeszywanicą jednak nie radzą sobie z uderzeniami typowo obuchowymi. 

Na kolczugi zwykle zakładane są brygantyny, stalowe napierśniki czy kirysy, lub, w przypadku mniej zamożnych żołnierzy, skórzane kamizelki. Stalowy pancerz wierzchni w postaci kirysu czy brygantyny świetnie chroni tors, choć w większym stopniu krępuje ruchy. Skórzane kamizelki z wzmacnianej skóry zapewniają dużo słabszą ochronę, lecz oczywiście oferują większą mobilność. 

Bardzo ważną część zbroi – o ile nie najważniejszą – stanowią również hełmy. Pod nie zakładane są watowane czapki oraz kaptury kolcze. Najbiedniejsi żołnierze chronią swe głowy łebkami, prostymi kapalinami lub hełmami żebrowymi, podczas gry zamożniejsi rycerze zakładają basinety, armety, salady czy bardzo popularne przyłbice. 

Nogi wojownika chronione są przez elementy takie jak nogawice kolcze, skórzane bądź też bigwanty. Na ramiona nakładane są karwasze, naramienniki lub naręczaki, a ochronę dłoni zapewniają wszelkiego rodzaju rękawice – od tych wykonanych ze wzmacnianej skóry po stalowe. 

Nieodłączną część zbroi stanowi tarcza.

***