Złotospady
rodzina Vadenkampów, ważne postaci, Emersvort
Położony na północno-zachodnim wybrzeżu Srebrogórza obszar o żyznej ziemi wypełnionej lasami liściasto-iglastymi, licznymi łąkami i wzniesieniami. Niemal całą linię brzegową Złotospadów wyznaczają wysokie klify.Nazwa krainy pochodzi prawdopodobnie od wspomnianych klifów lub od lokalnej legendy o elfim królewiczu, który ukrył swe niezliczone bogactwa w podziemnym miasteczku pełnym złota, gdzie rzeki płynąć miały winem.
Przed podbojami króla Cerbina z Cintry, Złotospady były zamieszkałe przez walczące między sobą Elfy Wzgórz oraz prymitywne plemiona leśnych ludzi.
Złotospady to od roku 1138 najważniejszy region w Srebrogórzu. Mieści się w nim portowe miasto Emersvort założone przez Emera I Bezbrodego, które jest stolicą księstwa od czasu jego powstania. Przez 130 lat Złotospady były majątkiem dynastii Enillydów.
W roku 1268 Złotospady przeszły pod bezpośrednie władanie Jana Vadenkampa, nowego diuka Srebrogórza.
W regionie znajdują się trzy czynne warownie: wielka ceglana siedziba diuków w Emersvort, położony w północnej części zamek w Polnej oraz leżący na południu zamek w Studnicy.
Majątek Złotospadów obejmuje również wsie Brzegówek Dolny oraz Steffa.
Założycielem dynastii był pierwszy diuk Srebrogórza, Emer zwany Bezbrodym. Za żonę wziął sobie Felicję, jasnowłosą córkę zapomnianego już rycerza z Cintry. Emer i Felicja mieli czworo dzieci: Feliksa, Adalię, Klaudię i Kleona.
Po śmierci Emera tron objął najstarszy syn, Feliks, później znany jako Budowniczy. Feliks był przyjacielem króla Correla, ówczesnego władcy Cintry, który dał mu rękę swej bliskiej krewniaczki, Stefanii. Feliks i Stefania mieli troje dzieci: Kornetta, Klemensa i Lukrecję. Następcą tronu był Kornett, jednak dziedzic zmarł jeszcze za życia swego ojca.
Gdy zmarł diuk Feliks, władanie w Srebrogórzu przypadło jego drugiemu synowi, Klemensowi. Ożenił się on z Elizą z Verden, która dała mu dwójkę dzieci: Aelę i Steffrona.
Po krótkich rządach Klemensa tron objął jego syn, Steffron, zwany Szarpniętym. Żoną Steffrona była Gwenyth z Attre. Para miała dwójkę dzieci: Kornela i Stefanię, jednak ten pierwszy zmarł bardzo młodo.
Po śmierci Steffrona tron przypadł Stefanii, która była już wydana za Coenradda z Vicovaro, jednak wedle srebrogórskiego prawa jej małżonek nie sprawował władzy, a jego tytuł diuka był symboliczny.
Stefania i Coenradd mieli czworo dzieci: Emera, Korelię, Kornetta i Adama.
Po śmierci diuszesy władanie w księstwie objął najstarszy syn, Emer (Coenradd jako diuk małżonek zmuszony był abdykować). Diuk Emer II zwany Czystym oraz Pielgrzymem ożenił się z Różą van Brakken. Mieli oni czworo dzieci: Steffrona, Adalię, Felicję i Kornela. Ten ostatni zmarł wraz z matką podczas narodzin.
Emer II abdykował zaraz po śmierci swej małżonki.
Tron odziedziczył Steffron, najstarszy syn, jednak z uwagi na jego młody wiek, tymczasowe władanie sprawował brat Emera II, Kornett zwany później Czarnym. Tytułowany był jako diuk regent.
Kornett nie miał zamiaru oddawać tronu prawowitemu dziedzicowi i w Srebrogórzu doszło do krótkiej wojny obu stronnictw, w której Kornett zginął.
Steffronowi oficjalnie nie udało się odzyskać tronu, bowiem krajem zawładnęło stronnictwo Nilfgaardu. Po II Wojnie Północnej diukiem został nilfgaardzki szlachcic, Jan Vadenkamp. Steffron wypowiedział Nilfgaardczykowi wojnę, a przez swoich stronników okrzyknięty został Steffronem II i jedynym prawowitym władcą Srebrogórza.
Emer I „Bezbrody”, 1138 – 1160
Pierwszy diuk Srebrogórza, założyciel dynastii Enillydów. Po odkryciu złóż srebra w 1119 roku sprowadził z Novigradu mistrza inżyniera górniczego Andreasa i wybudował dwie kopalnie, z których dynastia czerpała zyski przez następne 150 lat.
Dzięki umiejętnościom militarnym i dyplomatycznym nawiązał dobre relacje z cintryjską koroną oraz sąsiadującym państwem Attre, w konsekwencji doprowadzając do utworzenia Księstwa Srebrogórza. Rozpoczął budowę portowego miasta Emersvort, które stało się stolicą jego państwa.
Zmarł w wieku 74 lat z przyczyn naturalnych.
Feliks „Budowniczy”, 1160 – 1184
Po śmierci Emera, diukiem Srebrogórza został jego najstarszy żyjący syn, Feliks, który za swego władania sprowadził do księstwa młody Zakon Białej Róży. Rycerze w zamian za nadania dla zakonu mieli strzec królewskich kopalń srebra.
W roku 1167, za owocnych rządów diuka, w Emersvort wybudowano mennicę, która funkcjonowała przez ponad trzy dekady, a także nowoczesny szpital oraz klasztor kapłanek Melitele, dzięki czemu władca otrzymał później przydomek „Budowniczy”.
Diuk Feliks z pomocą rycerzy zakonu, którzy wstąpili do niego na służbę, utrzymywał pokój w Srebrogórzu do roku 1184, kiedy to zmarł wskutek potów, zostawiając po sobie tylko jednego męskiego potomka.
Klemens, 1184 – 1187
Po Feliksie tytuł diuka objął jego najstarszy żyjący syn, Klemens, który okazał się nie być tak dobrym władcą, jak jego poprzednicy. Klemens był bardziej zainteresowany organizowaniem hucznych przyjęć, podczas których nie brakowało pijaństwa i rozpusty, niźli sprawowaniem władzy w księstwie.
Już trzy lata po jego mianowaniu administracja Emersvort rozkradła ogromną część majątku królewskiego, za co król Coram I odebrał Klemensowi tytuł diuka oraz skazał go na dożywotni pobyt w lochu, zaś wszystkich winnych kradzieży spalono na stosach.
Steffron „Szarpnięty” lub „Przeklęty”, 1187 – 1203
Diukiem Srebrogórza w 1187 został syn Klemensa, Steffron, nazwany później „Szarpniętym”. Młody Steffron okazał się równie nieumiejętny, co jego ojciec, a na domiar złego cechował się również paranoją i szaleństwem. W Srebrogórzu podejrzewano, iż młodzieniec był wynikiem kazirodczego związku Klemensa z własną siostrą Lukrecją, co miało tłumaczyć jego obłęd.
W roku 1198, Cedryk, hrabia Löhnen, zwierzchnik Zakonu Białej Róży w Srebrnogórzu, wykorzystał chaos panujący wtedy w Cintrze i wystąpił przeciw Steffronowi odmawiając dalszej służby oraz zaczął w całości zagarniać srebro ze strzeżonych przez bractwo kopalń. Kapituła Zakonu potępiła zachowanie hrabiego Löhnen i wysłała do Srebrogórza wsparcie, by obalić buntownika.
Diuk Steffron, odziwo, wykazywał się dużymi umiejętnościami taktycznymi i w 1199 r. udało mu się zmiażdżyć hrabiego Löhnen w bitwie pod Brzeziną. Śmierć przywódcy powstania nie zniechęciła jednak reszty buntowników i walki nadal trwały. W wyniku ciągnącej się wojny domowej mennica w Emersvort przestała funkcjonować.
Bunt, zwany później „Aferą Srebro”, został ostatecznie stłumiony przez ówczesnego marszałka Cintry, Raedrika, w roku 1202, ze wsparciem Kapituły Zakonu.
Rok po zakończeniu wojny domowej w Srebrogórzu, diuk Steffron „Szarpnięty” został zamordowany podczas zażywania wieczornej kąpieli.
Stefania Srebrogórska i Coenradd z Vicovaro, 1203 – 1229
Po śmierci Steffrona władanie w księstwie przypadło jego piętnastoletniej córce, Stefanii. Diuszesa Srebrogórza wydana była już za Coenradda, młodego syna szlachcica z Vicovaro. Za kadencji Stefanii Srebrogórze zdołało wylizać rany spowodowane wojną domową i nawet rozbudować Emersvort.
W roku 1229 diuszesa Stefania zmarła przy swym czwartym porodzie. Zgodnie z ówczesnym srebrogórskim prawem, diuk Coenradd zmuszony był ustąpić tytułu diuka ich najstarszemu synowi, Emerowi.
Emer II „Czysty”, później „Pielgrzym”, 1229 – 1252
Diuk Emer II był człowiekiem bogobojnym i sprawiedliwym, przez co chytra część szlachty próbowała się go pozbyć. Za wczesnych lat jego panowania wykryto dwa misterne spiski mające na celu przewrót i usadzenie na tronie jego młodszego brata, Kornetta. Knowania zostały jednak udaremnione, a Emer II okazał się być władcą nie tylko sprawiedliwym, ale i sprytnym. Za swej kadencji umocnił stosunki z Zakonem Białej Róży oraz rozpowszechnił w Srebrogórzu kult Wiecznego Ognia. Za jego sprawą kościelni dygnitarze objęli w księstwie wiele stanowisk administracyjnych.
Mimo surowego prawa, w trakcie rządów Emera II, Emersvort rozkwitło gospodarczo, w znacznym stopniu zwalczono biedę, a także zapanowano nad higieną, dzięki czemu choroby stawały się co raz rzadsze. W roku 1251 doszło jednak do tragedii, gdy jego żona, Róża van Brakken z Attre, zmarła wydając na świat ich czwarte dziecko, chłopca o imieniu Adam. Diukiem zawładnął smutek i niespełna rok później ogłosił, iż wyrusza w pielgrzymkę do Cintry, aby odpokutować za swe grzechy i oddać cześć nowo narodzonej wnuczce królowej Calanthe, Cirilli.
Tuż przed wyruszeniem Emer II „Pielgrzym” abdykował i już nigdy nie powrócił do Srebrogórza. Zginął zaszlachtowany w Cintrze podczas nilfgaardzkiej rzezi w roku 1263.
regent Kornett „Czarny”, 1252 – 1262
Po abdykacji Emera II władanie w księstwie miało przypaść jego najstarszemu synowi, Steffronowi. Dziedzic miał jednak zaledwie trzynaście lat i postanowiono, że tron Srebrogórza obejmie dopiero po ukończeniu lat szesnastu. Do tego czasu władzę w jego imieniu sprawować miał młodszy brat Emera II, Kornett. Kornett od wielu lat znajdował się pod dużym wpływem swego ojca, Coenradda, i ten wpływ nie zmienił się nawet po jego mianowaniu na diuka regenta Srebrogórza.
Za doradztwem ojca, diuk regent Kornett wypędził z Emersvort wszystkich urzędników kościelnych, a stanowiska administracyjne obstawił bogaczami i szlachcicami, później podejrzewanymi o ścisłe koneksje z Cesarstwem Nilfgaardu. Przekazanie prawnej władzy jego bratankowi Steffronowi odraczano z co raz to nowych powodów, co wzbudzało duży niepokój wśród srebrogórskiego ludu. Młody dziedzic zdał sobie sprawę, że jego wuj wcale nie zamierza oddać srebrogórskiego tronu i wraz ze swymi siostrami, Adalią i Felicją, zbiegł do Zarzewia, dawnej siedziby diuków w regionie Grzywy.
Z perspektywy rozwoju księstwa, rządy Kornetta były pokojowe i udane aż do początku 1262 r., kiedy to Steffron wrócił do Emersvort w towarzystwie rycerzy z Grzywy i ogłosił iż Kornett, oprócz zawłaszczenia sobie jego tytułu, srebrogórskimi pieniędzmi wspierał rewolucję w Nilfgaardzie, w wyniku której Emhyr var Emreis zasiadł na cesarskim tronie. Do stolicy Cintry wysłał też wniosek o pomoc w odsunięciu Kornetta od władzy z powodu zdrady stanu. Cintryjski dwór nie doszukał się w sprawie domniemanego finansowania nilfgaardzkiej rewolucji jasnych przejawów działań na szkodę królestwa, a na dodatek sąd parów uznał dowody oskarżenia za zbyt kruche.
Sprawa tronu Srebrogórza została jednak rozpatrzona pozytywnie i królowa Calanthe zażądała natychmiastowego ustąpienia Kornetta. Uzurpator nie posłuchał królowej i odmówił przekazania srebrogórskiego diademu Steffronowi, przez co w Emersvort doszło do krwawych zamieszek ciągnących się tygodniami. Podczas starć na ulicach miasta zarówno Steffron jak i jego wuj Kornett odnieśli poważne rany.
Lojalistom udało się wyciągnąć młodego dziedzica z miasta i bezpiecznie przetransportować go do Grzywy, jednak uzurpator Kornett nie miał tyle szczęścia i zmarł kilka dni później w wyniku otrzymanych obrażeń.
Rada Regencyjna, 1262 – 1264
Po stłumieniu zamieszek w Emersvort, władzę nad Srebrogórzem szybko objęła Rada Regencyjna, na której czele stał stary Coenradd z Vicovaro, ojciec nieżyjącego Kornetta i dziadek Steffrona.
Sam Steffron wraz ze swymi siostrami pozostał w Grzywie, gdzie zbierał siły w celu odebrania Emersvort z rąk regentów. Zwołał pod sztandar wielu lojalistów i do swojej sprawy przekonał swego kuzyna Draufryda, pana Wiekoborskich ziem wchodnich, a także zdołał zawrzeć solidne przymierze z Zakonem Białej Róży. Korona cintryjska również poparła Steffrona i zaplanowała wysłanie do Srebrogórza pokaźnych sił.
Do ataku na okupowane Emersvort jednak nie doszło, bowiem w maju roku 1263 Cesarstwo Nilfgaardu przekroczyło Schody Marnadalu i napadło na Cintrę. Cesarska Inwazja rozpoczęła się od wejścia do Erlenwaldu, zaś jesienią stoczono krwawą bitwę w Dolinie Marnadal, gdzie klęska sił królowej Calanthe doprowadziła do Rzezi Cintry. Steffron wraz z połową swych sił przebił się na północ i późną jesienią przyłączył się do wojsk Nordlingów biorąc udział w Drugiej Bitwie o Wzgórze Sodden, które zatrzymało pochód Nilfgaardu. Klęska cesarskiej inwazji była jednak okupiona licznymi stratami wśród Nordlingów. Steffron pod Sodden stracił dwie trzecie swych wojsk.
Przed zakończeniem I Wojny Północnej Srebrogórze zostało przekazane w ręce cesarstwa przez Radę Regencyjną na mocy podpisanego „Traktatu Listopadowego”, który zawierał również postanowienie o odebraniu władzy nad Srebrogórzem dziedzicom dynastii Enillydów. Steffron dowiedział się o traktacie dopiero po powrocie do Srebrogórza.
Od tamtej pory przeciwnicy Steffrona zaczęli prześmiewczo nazywać go „Diukiem bez Tronu”.
Fleux de Cress, 1264 – 1268
Po zakończeniu I Wojny Nilfgaardu z Nordlingami Cintra i jej wasalne terytoria stały się prowincjami Cesarstwa, wobec czego ludność Srebrogórza poddana była cesarzowi Emhyrowi var Emreisowi. Rządcą krainy z nilfgaardzkiego ramienia został prefekt Fleux de Cress, szlachcic i urzędnik pochodzący z Ebbing. Koegzystencja między nilfgaardczykami, nordlingami i nieludźmi była trudna, zwłaszcza ze strony nordlingów, którzy nie akceptowali nowych władców. Do roku 1266 jednak propaganda i dobrobyt krainy spowodował, iż wielu nordlingów przekonało się do cesarskich władz, co z kolei wpędziło ich w zażyły konflikt z wiernymi Cintrze mieszkańcami Srebrogórza.
W 1267 r. doszło do drugiej inwazji Nilfgaardu na Królestwa Północy, co jeszcze bardziej pogłębiło nienawiść i gorycz ogromnej części cintryjczyków mieszkających w Srebrogórzu.
Sprzymierzony z Zakonem Białej Róży Steffron zyskał jeszcze większe poparcie ludu i zdołał częściowo odbudować straty odniesione w Bitwie pod Sodden. Swym podwładnym obiecał walkę z nilfgaardzkim najeźdźcą i odzyskanie ojczyzny. Diuk bez Tronu miał pod kontrolą kopalnie srebra w Grzywie, dzięki czemu dysponował pieniędzmi, które mogły pozwolić mu na przeciwstawianie się cesarskim władzom z Emersvort. Nigdy jednak nie doszło do zbrojnych walk między obiema stronami.
Jan Vadenkamp, 1268 – obecnie
Po zakończeniu II wojny między Nilfgaardem a Królestwami Północy w 1268 r., za sprawą mariażu Emhyra var Emreisa z Cirillą Fioną Elen Riannon, Cintra na nowo przekształcona została w królestwo, a cesarz Nilfgaardu stał się jej prawowitym królem, przez co wszystkie cintryjskie lenna przeszły w ręce cesarskiej pary. Nowym diukiem Srebrogórza został wyznaczony przez Emhyra nilfgaardzki szlachcic, Jan Vadenkamp.
Ponowne utworzenie królestwa Cintry zachęciło wywłaszczonego wcześniej Steffrona do publikacji manifestu skierowanego do jego rodaczki, Cirilli var Emreis. W swoim oświadczeniu Steffron przywołał królową do „odnowienia i uznania jego wyłącznych praw do srebrogórskiego tronu jako dziedzica Emera I z Enillydów, które nielegalnie odebrane zostały przez bezprawny, uzurpatorski i bandycki rząd, jakim była Rada Regencyjna”.
Z polecenia Emhyra wartość roszczeń Steffrona zbadana została przez jurystów cesarskich, którzy w większości przychylili się do jego racji i uznali prawdziwość stwierdzeń zawartych w manifeście.
Sytuacja stała się dla cesarza skomplikowana, bowiem odsunięcie od władzy świeżo mianowanego Jana Vadenkampa mogła wzburzyć część nilfgaardzkiej szlachty mającej z Vadenkampami interesy i dobre stosunki.
Dodatkowo sprawę utrudniał fakt, że Emhyr na własnym podwórku zmagał się właśnie ze spiskiem zawiązanym przez nilfgaardzkich arystokratów, którzy usiłowali pozbawić go cesarskiego tronu, wobec czego nie chciał zrażać do siebie kolejnych możnych. Sprawę przekazano królestwu Cintry, gdzie niezawisły sąd parów orzekł, iż pretendenci powinni spór rozstrzygnąć między sobą, a korona cintryjska nie będzie weń ingerowała.
Do tego czasu Steffron zdołał w pełni odkuć się po stratach spod Sodden i miał za sobą większość Cintryjczyków mieszkających w Srebrogórzu, a także wsparcie Zakonu Białej Róży, wobec czego dysponował imponującym zapleczem militarnym. Przez swych podwładnych okrzyknięty został diukiem Steffronem II i zyskał przydomek „Nieugięty”. Wpływowy Jan Vadenkamp nie pozostawał bierny i również szykował swe siły do wojny domowej, która wydawała się nieunikniona, bowiem żaden z panów nie miał zamiaru rezygnować z władania Srebrogórzem.
Pożoga Diuków, bo takim mianem określano później ten krwawy spór, miała mieć swój początek w połowie 1269 roku.